Advent

Een manier om persoonlijke doelen te realiseren is de verwachting naar beneden aan te passen. Dingen laagdrempeliger te maken. Door te kijken naar een simpel "Waarom wil ik dit eigenlijk?" is ook te kijken hoe urgent een doel is. Al jaren is mijn antwoord op die vraag simpelweg "omdat het kan". Sommige dingen worden je door anderen opgelegd, en hoe verder weg je jezelf kan plaatsen van het probleem, hoe duidelijker zoiets wordt. Natuurlijk zijn normen en waarden aangeleerd dus onze gehele kijk op de wereld is iets dat voornamelijk van anderen komt.

Ik vind het interessant dat ik op mijn werk heel goed ben in mijn soft skills, terwijl ik in mijn privéleven niet als de "meest subtiele" omschreven zou worden. Het is echter niet alsof de ene VLH oprechter of minder oprecht is dan de andere VLH. Mijn houding is vooral situatie afhankelijk. Het verbaasde me dan ook dat 95% van de groep zei dat ze volledig zichzelf konden zijn in de groep, en alleen ik met 2 teamleads achterbleven. Op momenten zou ik eigenlijk niet weten wie VLH oprecht is, en ik dacht dat toch aardig in de smiezen te hebben een aantal jaren geleden.

Als het niet bekend is wie VLH eigenlijk is, zou dit verklaren waarom ik maar van het een naar het ander fladder. Van hobby naar hobby, van goal naar goal, van relatie naar relatie. Of dat het op momenten voelt alsof je rondhangt in het niets, zonder directie of verwachting. Gewoon dat wat voorbijkomt aanpakken en we zien het wel. Misschien ietwat verloren.

Op een sollicitatie naar een functie, alweer acht jaar geleden, kreeg ik de opmerking dat ik een carrière doel nodig had. Dat zou me standvastigheid bieden, een overtuiging en motivatie. Vooral zou ik in staat zijn mijn boodschap beter te verkondigen en had ik de functie waarschijnlijk wel gekregen.
Het spookt zo nu en dan nog steeds door mijn hoofd, en bij andere sollicitaties haal ik dit voorbeeld eigenlijk altijd wel aan, omdat iedereen vraagt "Waar zie je jezelf over 5 jaar?"
Feit is dat ik het niet weet, en eigenlijk niemand het weet. Daarom is het zo'n beperkende kutvraag, vragend om een politiek correct antwoord dat ambitie en toewijding vraagt.
De persoon die mij vertelde een carrière doel nodig te hebben, was een sterke, standvastige vrouw. Gezien we vooral mensen zoeken die op ons lijken, vermoed ik daarom niet gekozen te zijn. Haar projecteren zei niets en tegelijkertijd alles over de situatie; geschiktheid of niet even buiten de situatie gelaten, het zou niet hebben gewerkt. Zij wilde andere eigenschappen van haar werknemers dan ik op dat moment wilde bieden. Haar goedbedoelde maar mis geïnformeerde advies heeft alleen maar geleid dat ik later dezelfde en andere functies kreeg omdat ik over een tegenargument na begon te denken. Om nog even te benadrukken, ik heb dezelfde functie alsnog gekregen toen management wisselde. Dat doet me denken dat ik nog niet klaar was voor de functie, of nieuw management wel meer op mij leek.

Verschillende situaties, verschillende gezichten dus. De maskers waar ik jaren terug al over schreef. Ze zijn er nog steeds maar misschien niet minder oprecht. Wat ik wil bieden is even afhankelijk van de situatie als de manier waarop ik iets bied. Als iets mij niet aanstaat op mijn werk zal ik het eerder uitdragen dan wanneer het om mijn privéleven gaat. Daar ben ik emotioneel gezien veel gereserveerder. Ik sla eerder dicht en trek me terug dan een gevecht aan te gaan of frustratie te uiten. Al vroeg in het leven heb ik geleerd dat het makkelijker is iemand uit te laten razen tot ze hun gal kwijt zijn, omdat het dan sneller voorbij is dan wanneer je er tegenin gaat. Soms sla ik daar nog steeds te ver in door. Niet dat ik ooit echt een prater ben geweest. Waarschijnlijk schrijf ik daarom.

Om het circulair te maken en terug te grijpen naar het begin; is een doel van mij werkelijk van mij wanneer zoveel mensen het hebben? Als iemand je verteld "Je zou dit moeten doen", is het dan werkelijk jouw doel, of stiekem dat van anderen wat op jou geprojecteerd wordt? 150 brieven schrijven was echt míjn doel, dat heb ik behaald, evenals een Bsc behalen, van baan wisselen en mijn studie terugverdienen. Andere doelen, veelal niet behaald, voelen niet altijd als oprecht mijn doelen. Mogelijk reflecteer ik nu overigens omdat ik ze niet behaald heb. Maar sommige dingen kan iedereen tegenwoordig, en kijk ik naar de meerwaarde in mijn leven, blijkt dit er niet te zijn. Dan gaat het alleen maar om pochen, en mijn ego is al zo groot.

Natuurlijk is het een aardige veer in je reet wanneer iemand je verteld dat je goed bent in iets en er geld mee zou moeten verdienen. De laatste tijd hoor ik veel dat ik teamlead of cabaretier zou moeten worden. Iets doen met dat waar ik goed in ben. Niemand vraagt me echter wat ik wil. Ik wil gewoon dingen doen die ik leuk vind, of investeringen doen om de dingen die ik al leuk vind, nog leuker of makkelijker te maken. Ik vind het niet leuk om teamlead te zijn, lange stukken te moeten reizen, onbekende dingen te ondernemen, een boek te schrijven, elke dag in de kroeg te zitten, tussen twee vuren in te zitten, te sporten of een druk leven te leiden.


Dus waarom zou ik het dan doen?


-VLH