Movember

Het begon vorig jaar als een geintje. Ik spoorde het team aan de snor te laten staan voor Movember, en kwam gaandeweg erachter waar het goede doel zich voor inzette. Het was vooral boelt als teambuilding, iets leuks en onschuldigs om te doen met het team.

Dit jaar kwamen er in juni al vragen van collega's of we dit jaar weer mee zouden doen met Movember. Uiteraard werd naar mij gekeken voor de organisatie en het initiatief. Waar we vorig jaar vooral per ongeluk gezamenlijk zo'n €400 op hebben gehaald, wilde ik dit jaar een echt doel stellen. €10.000 had ik in mijn hoofd, maar hoe kreeg ik het bedrijf in godsnaam zo gek om naar dit excentriek bedrag toe te werken?

Zodoende dat ik in juli met een manager in een kamertje zat.
"Toine, ik durf het je niet te vragen en voel je asjeblieft niet bezwaard om nee te zeggen, maar ik moet het gevraagd hebben. Als we een extravagant bedrag ophalen voor Movember dit jaar, ben jij dan bereid je baard te scheren?"

Hij weigerde. Zijn tienjarige baard zou blijven, maar hij was bereid om op welke andere manier dan ook mee te werken voor het goede doel.

De dagen daarna hadden we weekend en ging ik terug naar de tekentafel. Natuurlijk had ik niet verwacht dat hij ja zou zeggen. De baard is zo'n beetje zijn signature look. Destijds wist ik niet eens dat het een baard van tien jaar was, overigens. Had ik dat geweten had ik hem waarschijnlijk überhoubt niet gevraagd.

Na het weekend kwam Toine bij me terug.
"Hoe groot was dat extravagante bedrag wat je in gedachten had?"
"Ik denk dat we acht tot tienduizend euro kunnen halen als alle teams mee willen doen."
Toine streek door zijn baard, in gedachten verzonken.
"Nee, tienduizend is te hoog, dat gaat nooit lukken. Acht is denk ik ook teveel. Vijf klinkt redelijker."
"Besef wel Toine, dat als je hier mee akkoord gaat dat ik jouw gezicht als campagne ga gebruiken, en ik er alles aan ga doen die vijfduizend te bereiken, dus de kans dat we het redden is aanzienlijk."
Hij haalde zijn schouders op en schudde zijn hoofd nonchalant.
"Het is maar haar, die baard groeit wel terug. Als het lukt vijfduizend euro op te halen voor het goede doel, dan is me dat offer wel waard."

Ik moest aan het werk. Een plan opzetten, verschillende behaarde mensen vragen of ze hun gezicht wilden scheren als we een bepaald bedrag op zouden halen, oplopend naar die vijfduizend euro. Zestien mensen gingen akkoord, beginnend bij één cent voor mijn beharing, duizend voor de bakkebaarden van een manager, drieduizend voor de snor van een collega, tot die vijfduizend voor de baard van Toine.

Toen ik het team het plan vertelde begin oktober, gingen er verschillende lachjes en geluiden van verbazing door het team. honderddertig mensen spraken me verschillend toe, van overtuiging dat het bedrag te hoog was, tot toezeggingen dat ze mee wilden doen met het scheren van hun gezichtshaar, of dat ze nog wel wat dingen wisten om geld op te halen.

Op 20 oktober hebben we de gofundme opgezet. Op 1 december hadden we al 1.500 opgehaald. Met verschillende acties, en het betrekken van andere afdelingen, hebben we constant de inzameling onder de aandacht gebracht. Ik zat bij verschillende mensen van hoger management op het kantoor om te vertellen waar we mee bezig waren, tot de vice president aan toe.

Ironisch genoeg hebben we gisteren het doel gehaald en zelfs 500 euro meer opgehaald. We hadden een bake sale, waarbij meer dan duizend euro opgehaald is. Meer dan dertig nationaliteiten en meer dan tien verschillende religies hebben samengewerkt om dit bedrag te behalen, op een dag dat nationalisten de verkiezingen winnen. Het prediken van haat, racisme en xenofobie wint in de politiek, wat een afspiegeling zou moeten zijn van onze samenleving. Het geeft me geen goede hoop voor de toekomst.

Dus ik concentreer mijn aandacht op het behaalde doel en de samenwerkingen die daarbij kwamen kijken, op de weg waarbij iedereen netjes aan de kant gaat als een ambulance komt, aan kerst waarbij men samen komt en weer even tijd maakt voor gezelligheid, aan een kat op schoot en een ouderwets hollands prakkie.

Voor nu geniet ik van het behaalde doel, ik weerhoud mezelf van nadenken over volgend jaar, al gaan nu al de enthousiaste gesprekken dat de 10.000 zeker te doen moet zijn. Stiekem hebben we de €11.000 al gehaald; het bedrijf verdubbelt het opgehaalde bedrag.
Aanstaande woensdag ga ik met Toine naar de barbier, ik mag filmen en foto's maken van de transformatie. Op werk zeggen ze dat ik te bescheiden ben over mijn bijdrage. Ik vind dat het een team efford is geweest, maar het team zegt dat het mijn aandrijven is geweest.

Halverwege de maand vroeg ik me plots af of ik de vijfduizend wilde bereiken vanwege het goede doel, of vanwege mijn ego. Misschien ben ik daarom terughoudend met complimenten ontvangen.

Uiteindelijk maakt het niet uit wat de drijfveer was. Het doel is behaald, en ik ben fucking trots.


-VLH