Afrika deel 4

05-07-09
Ons leukste dag tot nu toe! Zoo leuk en lekker en aah. Pieter en ik zijn op pinguinjacht geweest. Of nouja, jacht, wij liepen ons te koesteren in het zonnetje en die beesten kwamen nieuwschierig dichterbij.
Zo bizar. Loop je daar met 24 graden tussen een pinguincolonie met maar liefst 3000 pinguins. Leuk beesten om te zien echt. En zoo schattig. We hebben beide rond de 150 foto’s gemaakt van alleen die beesten en het uitzicht daar. Dik geselecteerd natuurlijk later op de pc en nu hebben we samen nog zo’n 150 foto’s over van deze coole beesten Het was wel een lange tocht erheen, 2 uur met de auto, maar het zo driedubbeldwars waard. Het weer was echt zo heerlijk, en na een uurtje wandelen tussen de pinguins kwamen we op een strand, waar het echt hemels was. Daar lig je dan, in de winter, in afrika, op een prachtig strand tussen de rotsen met 2 meter verderop pinguins die het water in duiken. Wat wil je nog meer.
Na een lange dag wandelen, foto’s maken en op het strand liggen luieren (helaas waren we onze handdoeken en zwemkleding vergeten, onze winterjassen hadden we dan wel weer in de auto liggen) kwamen we dan ook geheel kapot maar voldaan thuis. Check de foto’s zou ik zeggen!

06-07-09
Mijn eerste werkdag! Rond 9 uur kwam ik aan en ik werd direct doorverwezen naar de muur waar ik naast een andere student werd geparkeerd. De dokter was een “ beetje” later. Een uur later nogsteeds geen gitzwart hoofd te bekennen. 10 over 10 kwam hij eindelijk binnen wandelen en kon ik mijn dag beginnen. Sort of. Ik mocht kiezen wat ik wou doen waarna ik opperde dat ik misschien het beste met een arts mee kon lopen en gewoon observeren. Leek hem prima. Mooi.
Of toch niet..
Het was echt stervenskoud daar binnen en ik had gewoonweg geen reet te doen. Na een uurtje werd ik op sleeptouw genomen door twee co assistenten die daar ook liepen. Kon ik hun kont nahuppelen. Maar ook dat leverde helaas weinig op.
De setting is heel indrukwekkend, alsin, de totaal niet westerse omgeving en het primitieve, maar dat is er na een half uurtje rondneuzen ook wel vanaf en wil je iets te doen hebben!
Ik heb de hele dag in de trauma gestaan, maar echt traumatrauma is het toch echt niet. Veel in elkaar geramde gangstertjes komen daar, oude mensen die chronisch ziek zijn en nog wat ander gespui. De patient die ik helemaal gevolgd heb was een vrouw van 68 die bekend was met diabetes type 2 en een te hoge bloeddruk. Die ochtend had haar zoon haar niet wakker kunnen krijgen en was daarom naar de clinic gekomen. Haar bloedsuiker bleek onwijs laag te zijn en zijzelf was ook helemaal van de wereld, reageerde bar weinig op vragen of opdrachten en werkten nauwelijks mee aan het onderzoek. We testen haar reflexen waarbij we vonden dat haar rechter zijde veel hogere reflexen had dan haar linker zijde, aan haar ogen/aangezicht mankeerde echter niks. Babinski was ook niet aanwezig, al met al was een stroke toch enigsinds uitgesloten zo. Er werd besloten haar een liter suikerwater te geven IV en dan nog eens te kijken.
Anderhalf uur later sta ik weer aan haar bed maar is zij een totaal ander mens. Ze zit rechtop in bed te ratelen voor het leven tegen haar zus (van 84 ) en vol energie verteld ze ons enthousiast haar avontuur zelf dit keer. Het suikerwater heeft duidelijk geholpen hehe. Grappig vrouwtje. Die zus van haar was ook wel comisch, die begon energiek tegen mij te praten in het afrikaans over vanalles en nog wat, waarvan ik natuurlijk groot en deels gewoonweg niet verstond behalve het deel over dat zij 84 is en dat haar zus is die al eens eerder in het ziekenhuis heeft gelegen maar echt een taaie tante is. Deze twee dames op leeftijd waren echt het stereotype oude mensen op ansichtkaarten (verrimpelt, klein, tandloos, en met een enorme grijns).
De traumakamer is echt zo NIET te vergelijken met alles wat je in nederland aan zult treffen. Het is een kamer, met een nursing station erin waar eigenlijk alle dokters rondhangen. Verder bevat het 6 bedden + een matras op de grond waar als 5 dagen een zwerver ligt die geen dak boven zijn hoofd heeft en die ze daarom maar hier proberen te houden en ondertussen een huis zoeken voor hem. Het valt me op dat meer mensen gewoonweg hun matras van het bed halen om die op de grond te leggen en daar gaan liggen. Waarom?! Geen idee. Caroline (dokter) zei: ze vinden het vast lekker liggen, waarna ze haar schouders ophaalde en verder aan het werk ging. Right okeee, vreemde mensen die afrikanen.
Voor de rest valt het me op dat niemand handschoenen draait of mondkapjes, terwijl als je de verhalen mag geloven de helft echt TB heeft hier. Laat staan HIV natuurlijk. Handen wassen, alcohol ontsmetting, het word allemaal niet zo nauw genomen hier.
De gitzwarte arts (zodra ik een naam heb zal ik die hier ook introduceren) verrichte de inwendige onderzoeken bij vrouwen. Nadat hij klaar was kwam hij met zijn karretje aanlopen wat zo hard piepte dat iedereen stond te schreeuwen omdat je elkaar gewoonweg niet meer kon verstaan. Na een grapje van zijn kant dat het toch nodig een druppeltje olie nodig heeft loopt hij naar een wasbak. Pakt een afwasborstel en begint al fluitend alle instrumenten af te wassen. Alle tangen, eendenbekken, schrapers en weet ik het allemaal. Iew. IEW echt. Een ding is zeker, noooit ga ik daar heen (was ik sowieso niet van plan maar nu echt gadverdamme). Al die mensen me HIV, en wat doet meneer de hoofddokter, hij wast het even af met behulp van een borsteltje.
De gipskamer is bijna net zo erg. Een hoop dozen, een emmer water, 20 kranten en een stoel. This is where the magic happens. Men mag gaan zitten, krijgt twee kranten op zijn schoot, een rol verband om hun arm en daarna word het gips in de emmer water gedoopt (die er de hele dag staat) en huppa there you go. Je arm gegipst. Alleen maar om te stabiliseren beweren ze, want het zit er echt met vingerbreedtje ruimte omheen, nogal uberlos als je het mij vraagt, maar goed. Nadat het gips erom is gerold zit vaak zowel patient als de dokter onder de witte zooi (wat er de hele dag dus op blijft hangen, de meeste dokters hier lopen er dan ook wat verfomfaait bij, in hun dagelijkse kloffie met overal witte strepen). Een moeder liet me trots foto’s van de mishandelde voet van haar dochter zien met een enorme jaap erin. De vorige keer was ze vergeten foto’s tijdens het hechten te maken dus deze keer stond ze entousiast te kliken met haar mobiel tijdens het gipsen, terwijl haar jongste kleuter rondrende als een gek met zijn ampjes in de lucht en schreeuwend. Een zwarte peuter met een bivakmuts op, een vrij bizar gezicht. Helaas voor andere bleef het hier niet bij maar vond deze peuter het ook uitermate vermakelijk om alle gordijnen open te rukken met een kreetje waarna de gehele wachtkamer kon zien dat iemand daar in zijn blote kont zat. Stiekem kon ik best om dat joch lachen
Om half 1 ben ik maar gaan lunchen (verveling verdrijven), in de veronderstelling dat het net zo crappy kantine zou zijn als hier in het Tygerberg ziekenhuis. Daar zat ik dan toch een beetje naast, klein beetje. Ik kwam aan in een ruimte met 10 stoelen . Grenzend aan een keuken, waar ik op zoek ging naar een kop heet water. “ Where’s your cup dokter?” Die had ik dus niet mee genomen, aardige mensen gelukkig die me voor deze ene keer wel een kop wouden lenen. “ Where’s you spoon dokter?” Euh ja die had ik dus ook niet (om in mijn koffie, die ik zelf had moeten meenemen, te roeren) en ook die mocht ik voor deze ene keer lenen. Geweldig. Godzijdank had ik nog twee kleffe boterhammetjes in mijn tas zitten (want eten verkopen doen ze hier niet). In mijn tas die ik dus overigens zoals de rest van de staff daar de heeele dag om mijn schouder heb hangen. Want er wordt daar gewoonweg teveel gestolen. Iedereen houd alles gewoon bij zich.
Nadat ik om kwart over 1 me alweer kapot verveelde besloot ik maar gewoon de chauffeur te bellen dat hij me eerder kon komen ophalen, dit was niet uit te houden. Die Co’s waren ook heel erg verbaast dat ik zo lang aanwezig moest zijn. Het maakt ze daar echt geen reet uit volgens mij hoelaat ik aankom of weg ga. Alles is prima. Nou mooi voor mij, verveel ik me dan peer ik hem lekker weer (zeker nu ik net heb gehoord dat er een zwembad op het terrein van het ziekenhuis is waarvan wij gebruik mogen maken, chill!).
Ik stond buiten in het zonnetje te wachten op mijn auto toen er een tandloze negerzwerven naar me toe kwam stompelen. Eerste reactie: Iew vies volk, ga weg. Maar goed, ontkomen kon ik niet en laat ik ook eens open staan voor nieuwe dingen, dus daar ging ik. Een praatje maken met deze tandloze negerzwerver. Hij bood me een aantal tijdschiften en boeken aan, koekjes, ijsjes, vanalles voor de dokters beweerde hij. Hij was de tijdschriftenlevenrancier voor de dokters. Ik kon bij hem aangeven wat ik graag las en hij zou het regelen. “Really true dokter!” Hij had alleen geen glossy magazines maar o zoveel andere dingen. Ik hoefde het alleen maar te laten weten. Prima zou ik doen als ik me verveelde beloofde ik hem. Daar ging hij, met zijn vuilniszak naar binnen. 10 minuten laten komt hij weer naar buiten met twee vuilniszakken dit keer. “Dokter, just one thing, I wanna tell you that you always have to keep your stuff with you, lot of bad people here, they steal from you! They really do dokter. Watch your stuff” En met deze wijze woorden ging hij weer naar zijn gereserveerde plekje op het trottoir waar hij zich settelde, te wachten op zijn klanten. Ik verdenk deze man er toch ernstig van dat hij zelf net zijn vuilniszak in het ziekenhuis gevuld heeft maar ach, een aardige kerel en ik kan hem beter te vriend houden lijkt me.
Morgen ga ik toch maar eens mijn best doen zoveel mogelijk patienten te zien, de Co’s hebben me plechtig beloofd me gewoon op sleeptouw te nemen, dus dat moet wat worden. Nog 3 dagen hier en dan moet ik wat nieuws gaan verzinnen. Pieter heeft het aanbod gekregen om vrijdag in een afrikaanse gevangenis een rondleiding te krijgen, maar aangezien vrijdag onze gezamenlijk vrije dag is gaan we proberen of ik ook mee kan. Supervet lijkt me dat!