AIP dag 32 en operatie

Gisteren met mijn moeder naar het ziekenhuis gereden. We waren zeker drie kwartier te vroeg, dus nog even thee gedronken in het restaurant. Daarna bleek de dermatoloog zeker 30 minuten uitloop te hebben.

Maar goed, uiteindelijk naar de spreekkamer geroepen. Mijn moeder ging ook mee, en er werd haar nog wel even gevraagd of ze er wel tegen kon. Jawel hoor, kon ze. Ik vond het wel prettig dat ze erbij was, ivm instructies e.d.

Anyhow. Plekken werden bekeken en er werd al vrij snel besloten om onder beide oksels echt een groot gebied weg te snijden van meerdere centimeters. Veel groter dan de vorige operaties. Verdoving erin, die is echt heel naar, vooral rondom de ontstekingen doet dat erg veel pijn. Het is wel een verdoving die heel snel helpt, dus dat scheelt dan wel weer.

Eerst de linkerkant de operatie, gezien dat echt mijn probleemoksel is. Er werd tijdens het wegsnijden besloten om nog een stuk extra weg te halen. En daarna de rechterkant.
Ik heb veel gevraagd en gepraat. Ik ben een kletskop, dus dat doe ik ook tijdens zulke momenten. Ik vroeg op een gegeven moment of het nou een zeldzame aandoening is of niet, omdat de berichtgeving zo verschillend is.
"Het is zeker geen zeldzame aandoening," zei hij. "Deze operatie voer ik zeker twee keer per maand uit, en ik krijg wekelijks mensen hier die het hebben."
Best wel wat dus!

De verwondingen werden goed dichtgeplakt en ik heb een recept gekregen met speciaal verband dat meer vocht opneemt en een of andere zalf en weet ik wat allemaal. Vorige keer waren eilandpleisters voldoende, dus dat zegt wel wat over formaat van de wonden deze keer. Ik mag me pas morgen weer douchen en dan deze verbanden eraf halen.
Vandaag naar de apotheek om die verbanden op te halen. Was er gister ook al langs gegaan, maar omdat ze het druk hadden mag ik het vandaag ophalen. Vriendin van me rijdt me even, dus dat is fijn. Er werd ook gezegd dat als het me niet lukt om de wonden zelf te verzorgen, ik even moet bellen, want dan regelen ze thuiszorg. Daar was de vorige keer ook geen sprake van.

Nadat ik minstens halfuur op de behandeltafel heb gelegen met mijn armen boven mijn hoofd, waren mijn schouders en bovenarmen wat aan de beurse kant. Last van m'n spieren. Oksels voelde ik niet, vanwege de verdoving nog.
Ik heb nog de stukken huid gezien die weggesneden zijn en ze waren echt wel groter dan ik zelfs tijdens de behandeling had bedacht. Je kunt niet echt meekijken wat ze doen, dus je hebt er totaal geen beeld bij. Best apart om je huid met paarse vlekken van die ontstekingen te zien liggen.

Terug in de auto even heel emotioneel geworden. Ik had geen rekening gehouden met de emotionele klap die zou volgen. Tijdens de operatie gebeurde er natuurlijk wel wat dingen, die er vooral voor gezorgd hebben dat het besef binnenkwam 'ik stel me niet aan'. Dat klinkt misschien gek, maar ik heb altijd het gevoel alsof het allemaal wel meevalt en ik gewoon een mieperd ben. Maar als je dan het formaat van de huid ziet liggen die weggesneden is, en er wordt gesproken over thuiszorg, dan weet je dat het wel echt wel heftiger is dan je zou willen toegeven.
Erbij opgeteld had ik gisteren in de auto voor het eerst sinds heel lange tijd geen pijn. Behalve dan mijn schouders en bovenarmen. Maar niet aan mijn oksel. Geen steken, geen jeuk, geen troep die ik eruit voel druppen. Verdoving deed duidelijk nog goed z'n best, maar het was zo.. onwennig om er niets te voelen.

Anyhow, thuis had ik vooral een leeg gevoel. Avondeten gemaakt (lasagne van Kooc, dus veganistisch en glutenvrij) en die niet helemaal op kunnen eten, want had totaal geen trek. Rond 20.00 uur op bed gaan liggen met idee om te slapen, lukte ook niet.
En om 21.30 uur had ik wel trek en heb ik nog zoete aardappelchips staan maken.

Rond 22.00 uur merkte ik dat de verdoving echt uit begon te werken. Me uitkleden was een uitdaging. Even een shirt over je hoofd heen trekken doe je niet gemakkelijk. Bh losmaken, nope. Maar het lukte uiteindelijk allemaal.
Mijn verwachting was dat de nacht vooral zwaar zou zijn. Ik weet nog dat ik de vorige keer bijvoorbeeld niet op mijn zij kon liggen.
Maar: ik heb heerlijk op mijn zij gelegen, niet echt heel veel pijn gehad. Viel me enorm mee. Eigenlijk goed geslapen.

Ik merk dat ik vooral pijn heb bij bepaalde bewegingen, maar dat het verder eigenlijk erg meevalt. Helpt denk ik dat ze me echt goed verpakt hebben, geen idee. Maar het is wel fijn dat het me erg meevalt.
Ik weet dat het verzorgen van de wonden nog wel een dingetje wordt. Moet bijvoorbeeld onder de douche de straal van de douchekop erop zetten en dat is erg nasty. En nieuwe verbanden erop doen wordt ook nog wel een uitdaging. Vriendin (die me vanmiddag ook naar de apotheek rijdt) woont tegenover me en heeft aangeboden te helpen met vervangen van die wonden. Vroeg haar al of ze tegen grote open wonden kan, want als je daar niet tegen kan is het niet zo handig, hahaha.
Andere buurvrouw paar deuren verderop heeft ook al hulp aangeboden, dus dat is fijn.

Komende dagen wel echt mijn rust goed pakken, om goed te herstellen. En dat gaat erg tegen mijn natuur in, omdat ik van alles wil doen. Maar goed.
Maandag even ter controle terugkomen, en dan over 3 maanden nog een keer.

Maar.. het valt me tot nu toe dus echt heel erg mee