AIP dag 44

Gisteren een goede AIP-dag gehad, en eindelijk ook wat meer calorieën binnengekregen. Ik zei nee tegen een chocolaatje bij mijn opa en oma.

Bij mijn opa en oma? Ja. De dag verliep iets anders dan ik had gedacht. In de ochtend ramde ik mijn todo-list er supersnel doorheen. Ik moest niet drie, maar één telefonisch interview doen (die drie die ik in mn hoofd zat, staan vandaag ingepland) en het schrijfwerk ging echt héél lekker.

Ik functioneel ontzettend goed met dit soort hoge temperaturen. Van mij mag het iedere dag 25+ graden zijn. Misschien moet ik toch maar eens emigreren naar de tropen overwegen, hahaha.
Anyhow. Werk ging goed dus. Ik liep wel ergens tegenaan, waar ik advies voor nodig had en dus belde ik mijn compagnon. We waren meteen weer een uur aan de telefoon.
En tijdens dat uur werd ik gebeld door een onbekend 06-nummer. Ik heb na afloop nog gezocht van wie dat nummer moet zijn, maar kon niks vinden. Toch maar teruggebeld, je weet maar nooit.

Ik kreeg tot mijn grote verbazing mijn nichtjes aan de telefoon. Morgen precies zeventien jaar geleden is hun moeder overleden aan een herseninfarct. Dat was heel heftig, voor de hele familie. De familie aan mijn moeders kant is klein en het was mijn tante die de boel aan elkaar hield. Een echte 'regeltante'. Mijn twee nichtjes en mijn oom hebben in de afgelopen zeventien jaar steeds minder van zich laten horen. En na talloze pogingen om ze overal voor uit te nodigen is het contact enigszins verwaterd. Ik heb ze waarschijnlijk voor het laatst gesproken zo'n 7 jaar geleden, op mijn moeders verjaardag.
Gezien ik geen broertjes of zusjes heb, was het verwaterde contact voor mij best zwaar. Mijn oudste nichtje is anderhalf jaar jonger dan mij, dus ze is de enige van mijn leeftijd uit de familie die me heeft zien opgroeien. Al besefte ik ook dat ik mensen niet kan dwingen.
"Heey!" riep ik enthousiast. "Hoe is het?"
Hoorde een zucht en een 'Niet zo goed' en er ontstond een heel naar gevoel in mijn onderbuik.
"We hebben pap vandaag dood gevonden."
Ze vertelden me dat ze eigenlijk niets wisten en dat er die middag iemand van de uitvaart zou komen die ze hopelijk meer kon vertellen. Vermoedelijk is hij woensdag of donderdag overleden.
Ik schrok er ontzettend van. Ondanks dat ik ze zo lang niet heb gezien of gesproken, hebben ze een speciaal plekje in mijn hart.
Sowieso... het hele... ben je 32 of 24 (leeftijden van mijn nichtjes nu), ben je beide ouders al kwijt. Dat is... zwaar.
Ik zei dat als ik iets kon doen, ik het graag hoorde en wenste ze super veel sterkte.

Vlak daarna belde mijn moeder me. Ze had van mijn nichtjes begrepen dat ik niet opgenomen had en dat was de reden waarom ze me belde. Ook zij was erg geschrokken. "Ik ben toch maar naar huis gegaan van mijn werk," zei ze. "En ik overweeg eigenlijk om naar opa en oma te gaan. Kijken hoe het met hen gaat."
Mijn opa wonen op zo'n uur rijden hier vandaan. "Dan ga ik met je mee," zei ik meteen.
"En je werk dan?"
"Ik heb mijn todolijst al klaar." Niet helemaal waar, moest alleen nog een blog voor mijn eigen site schrijven, maar goed. Let's face it, dat is niet meteen heel belangrijk ofzo.

En dus reden we naar mijn opa en oma. Het ging wel oké met ze. Het is voor ons allemaal heel dubbel. Het komt hard binnen, maar de tranen enzo blijven voorlopig weg, omdat het contact zo verwaterd was.
Ondertussen weet ik dat komende donderdag het afscheid is en vrijdag de crematie. Vandaag krijg ik de rouwkaart als het goed is.
Heb al wat afspraken afgezegd voor vrijdag en ik ga vandaag het pension bellen om te kijken of Charlie er even terecht kan. Mijn oom woont echt aan de andere kant van het land en ik heb géén idee hoe vrijdag gaat verlopen.


Nadat ik weer thuis was, goed gegeten en 's avonds besloot ik een flinke wandeling met Charlie te maken. Het was superwarm en misschien niet de meest slimme zet. Halverwege had ik het toch wel zwaar. En geen water meegenomen ofzo. Lijf heeft duidelijk wel een klap gehad.
Maar wat was het tegelijkertijd fijn om weer actief te zijn. Sowieso werkt het wandelen lekker therapeutisch.









Gisteravond gedoucht en zelf mijn wonden verbonden. En dat was zó fijn om te kunnen doen. Het 's avonds douchen heb ik zo enorm gemist. Zeker na zo'n wandeling was dat echt heerlijk. En feit dat ik nu overgestapt ben op de eilandpleisters is heel positief.


Vandaag weer goed op mijn voeding letten. Ook wil ik qua werk weer hetzelfde doen als gisteren: in de ochtend lekker buiten zitten. In de middag moet ik telefoongesprekken voeren. Erg véél ook. Ik heb 4 telefonische interviews, moet de sportschool even bellen en pension bellen.
En vanavond met een groepje schrijven in café.

Veel te doen dus.
Tijd om aan de slag te gaan