Alleenstaande moeder
Hallo allemaal... dit is de eerste keer dat ik zoiets doe...
Vind het aan de ene kant wel raar om mijn verhaal zo aan de rest van de wereld te laten lezen, en aan de andere kant misschien wel fijn...
Ik ben het meisje die bekent staat als "alleenstaande moeder'' niet ''he!daar heb je A*******" neej, gewoon 'die alleenstaaned moeder'
word er af en toe gek van, word gezien als een ziellig iemand, nou zo zielig ben ik niet hoor! ik heb een prachtige zoon gekregen op men 18de. Ik kwam er pas met 16 weken achter dat ik zwanger was. Ik woonde nog bij men vader in huis, en had toen een relatie met een jonge waar ik helemaal gek op was. Na twee maanden ben ik van hem zwanger geraakt. Het heeft men hele wereld op zen kop gezet. Ik nam voor men zwangerschap dingen niet zo nauw. Ik hield van feesten, daar leefde ik voor... Ik was niet vies van drugs, en leefde dus niet bepaald een 'veilig' leventje. zwangerschaps test na zwangerschaps test elke keer weer negatief... en spastiche darm had de dokter mij wijs gemaakt... Toen met 16 weken was men laatste test positief, ik wist het! Op naar het ziekenhuis met men vriend. Daar zag ik een heel klein hummeltje op het scherm, met alles erop en eraan. Men wereld storte op dat moment finaal in, maar abortus was iets waar ik geen seconde over na dacht! Het leek op dat moment alsof iemand me wilde straffen voor mijn fouten, toen realiseerde ik me nog niet dat dit het grootste wonder van men leven was.
Dagen na de ontdekking begon ik steeds meer aan het idee te wennen, men vriend toen die tijd ook. We hadden het zijn ouders verteld, en mijn vader(mijn moeder is overleden toen ik 15 was). Iedereen reageerde gelukkig vrij positief. Ik begon men leven toen te verbeteren. Geen drank, geen drugs (daar was ik al een tijd eerder mee gestopt) en zelfs roken dee ik niet meer.
Tijdens men zwangerschap ging onze relatie steeds slechter... hij ging vreemd bij het leven, en ik moest in men eentje een huis zien te regelen terwijl ik ook nog full time werkte en naar school ging. Een huis had ik 2 maanden voor mijn bevalling gevonden, en helemaal opgeknapt en ingeright. Ik hield zo veel van **** dat ik het toch nog een keer wilde proberen, we kergen immers een kindje samen.
De eerste paar weken na de geboorte van mijn zoontje C***** ging alles geweldig! We waren gelukkig... maar als snel nadat **** weer aan het werk ging begon al het gezeik weer. Hij kon zen handen niet thuis houden, bij mij niet, maar ook niet bij ons zoontje. Een avond liep het zo uit de hand dat een vriendin van mij 112 heeft moeten bellen, zij was getuigen van een super ruzie, en heeft een mes uit zijn handen moeten slaan.
Mijn zoontje was toen 5 maanden, inmiddels word hij deze maand 1. Sinds die avond was ik plotseling een alleenstaande moeder. Overal waar ik heen ging had ik het geevoel dat iedereen me na staarde, me zielig vonden. In het begin was ik ook erg verdrietig, maar realiseerde me dat ik er alles aan moest doen om mijn zoontje te beschermen. Een zeer lange en harde strijd. Hij had op een avond een gebroken beentje opgelopen, hij was toen 4 maanden oud. Hij was 'per ongeluk' gevallen had **** mij verteld.
Ik wist dat we beide beter af waren zonder hem! Dat heeft me ook zo een stuk sterker gemaakt! Daarom wil ik zeggen dat mensen mij niet moeten zien als 'dat jonge alleenstaande moedertje' ik ben A*******!! en samen met C****** kan ik de wereld aan, wij zijn niet zielig, we hebben het af en toe moeilijk, maar redden ons samen wel!!!
Vind het aan de ene kant wel raar om mijn verhaal zo aan de rest van de wereld te laten lezen, en aan de andere kant misschien wel fijn...
Ik ben het meisje die bekent staat als "alleenstaande moeder'' niet ''he!daar heb je A*******" neej, gewoon 'die alleenstaaned moeder'
word er af en toe gek van, word gezien als een ziellig iemand, nou zo zielig ben ik niet hoor! ik heb een prachtige zoon gekregen op men 18de. Ik kwam er pas met 16 weken achter dat ik zwanger was. Ik woonde nog bij men vader in huis, en had toen een relatie met een jonge waar ik helemaal gek op was. Na twee maanden ben ik van hem zwanger geraakt. Het heeft men hele wereld op zen kop gezet. Ik nam voor men zwangerschap dingen niet zo nauw. Ik hield van feesten, daar leefde ik voor... Ik was niet vies van drugs, en leefde dus niet bepaald een 'veilig' leventje. zwangerschaps test na zwangerschaps test elke keer weer negatief... en spastiche darm had de dokter mij wijs gemaakt... Toen met 16 weken was men laatste test positief, ik wist het! Op naar het ziekenhuis met men vriend. Daar zag ik een heel klein hummeltje op het scherm, met alles erop en eraan. Men wereld storte op dat moment finaal in, maar abortus was iets waar ik geen seconde over na dacht! Het leek op dat moment alsof iemand me wilde straffen voor mijn fouten, toen realiseerde ik me nog niet dat dit het grootste wonder van men leven was.
Dagen na de ontdekking begon ik steeds meer aan het idee te wennen, men vriend toen die tijd ook. We hadden het zijn ouders verteld, en mijn vader(mijn moeder is overleden toen ik 15 was). Iedereen reageerde gelukkig vrij positief. Ik begon men leven toen te verbeteren. Geen drank, geen drugs (daar was ik al een tijd eerder mee gestopt) en zelfs roken dee ik niet meer.
Tijdens men zwangerschap ging onze relatie steeds slechter... hij ging vreemd bij het leven, en ik moest in men eentje een huis zien te regelen terwijl ik ook nog full time werkte en naar school ging. Een huis had ik 2 maanden voor mijn bevalling gevonden, en helemaal opgeknapt en ingeright. Ik hield zo veel van **** dat ik het toch nog een keer wilde proberen, we kergen immers een kindje samen.
De eerste paar weken na de geboorte van mijn zoontje C***** ging alles geweldig! We waren gelukkig... maar als snel nadat **** weer aan het werk ging begon al het gezeik weer. Hij kon zen handen niet thuis houden, bij mij niet, maar ook niet bij ons zoontje. Een avond liep het zo uit de hand dat een vriendin van mij 112 heeft moeten bellen, zij was getuigen van een super ruzie, en heeft een mes uit zijn handen moeten slaan.
Mijn zoontje was toen 5 maanden, inmiddels word hij deze maand 1. Sinds die avond was ik plotseling een alleenstaande moeder. Overal waar ik heen ging had ik het geevoel dat iedereen me na staarde, me zielig vonden. In het begin was ik ook erg verdrietig, maar realiseerde me dat ik er alles aan moest doen om mijn zoontje te beschermen. Een zeer lange en harde strijd. Hij had op een avond een gebroken beentje opgelopen, hij was toen 4 maanden oud. Hij was 'per ongeluk' gevallen had **** mij verteld.
Ik wist dat we beide beter af waren zonder hem! Dat heeft me ook zo een stuk sterker gemaakt! Daarom wil ik zeggen dat mensen mij niet moeten zien als 'dat jonge alleenstaande moedertje' ik ben A*******!! en samen met C****** kan ik de wereld aan, wij zijn niet zielig, we hebben het af en toe moeilijk, maar redden ons samen wel!!!
01 mei 2007
- meld ongepast verhaal
-
TammieJ
dinsdag 01 mei 2007 18:52
-
meandmyson
dinsdag 01 mei 2007 18:55
-
pannekoek
dinsdag 01 mei 2007 19:01
Welkom!
Ben wel benieuwd naar je volgende verhalen.
Oja,En mss is het handig pseudoniemen te bedenken.
Zodat je toch anoniem blijft. -
Dakota (opgeheven op 13-4-2008)
dinsdag 01 mei 2007 19:03
Welkom, ik ben benieuwd naar de rest van je verhalen.
-
Woman26
dinsdag 01 mei 2007 19:15
Welkom, en nee hoor, ik vind je helemaal niet zielig, je bent toch pas zielig als je jezelf zielig vind!? Ik vind het knap dat jullie het zo redden, petje af meid. Het is nooit makkelijk om alleen te zijn, en zeker niet als ouder.
-
Deees
dinsdag 01 mei 2007 19:33
Petje af !
-
LADYbug1
woensdag 02 mei 2007 14:22
heel veel kracht heb je. heb bijna het zelfde meegemaakt. maar heb nu 4 kinderen en was eigenlijk altijd alleen. heb ook geen familie om me heen.. sterkte meid .. je kan het.. tjakka. xx
-
meandmyson
woensdag 02 mei 2007 14:31
jeetje zeg!! 4 kinderen, man ik vind 1tje al een hoop werk, wat knap van je!! thanx voor je reactie -xx-
-
Su.zanne
woensdag 02 mei 2007 14:33
so, inderdaad petje af!
-
duimpje
woensdag 02 mei 2007 21:07
hoi maendmyson,(Poeh wat een lange nickname)
Toen ik je verhaal las,van vóór je zwanger was,kon het ook mijn verhaal geweest zijn(Sex drug en rock).met 21jr.was ik zwanger,en ja,eerst liep alles goed, toen was het uit,kon ook alles zelf regelen vanbaby spullen,meubels tot woning
TUurlijk maakte we het weer goed ( hij is toch de papa van ons kindje)
Ook dat ging niet lang goed ( Same old story) OÒ`,dan worden de mensen ineens kritisch op je en o,wee,doe x verkeerds,want dan..!
JE voelt je niet begrepen en daardoor kan je het ook niet begrijpen waarom je ex,notabene de vader van jullie kindje,,,,,,hoe kan/ durft hij.....
jouw verwachtingen en vertrouwen in hem,is als een luchtbel uiteen geklapt.
Dit is een proces dat verwerkt moet worden,maar, wéét ook voor jouw komt het helemaal goed.
heel begrijpend dat je nu hijper gevoelig bent,voor de ex van je vriendin
maar het is niet het moment om de hengel eruit te gooien !!
Je begrijt wat ik daarmee bedoel
JE hebt een gezonde,vrolijke boy in huis jullie redden het.waarom ook niet
trouwens ,waar een vader in huis is ,zegt ook vaak niets,..
zielig ben je niet,je bent een goede moeder,en een sterke vrouw die de slagen ´s levens doorstaat,
-
blabla (opgeheven op 23-7-2011)
donderdag 03 mei 2007 01:00
Je hebt een boel meegemaakt A!! Goed hoe je je er doorheen slaat, je bent sterk! En zo een klein drommeltje is zeker een groot wonder!!
Welkom op MD!!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 mei 2007 Ik HAAT drugs ( 1 )
- O 04 mei 2007 HIJ WIL ZEN KIND ZIEN!! ( 19 )
- O 04 mei 2007 Ben met hem naar bed geweest! 18+ ( 2 )
- O 02 mei 2007 Foto's van C***** ( 14 )
- O 02 mei 2007 Niet de vader van men kindje
- O 01 mei 2007 Alleenstaande moeder ( 11 )