Alles is anders-

Alles is anders, Alles is beter en slechter als hoe het was.

Toen ik bij je weg ging wist ik niet wat er zou gebeuren, het enige wat ik wist is dat ik nooit meer terug wou. Nooit meer terug naar jou, naar mijn leven dat ik had.
Hoe ongelukkig ik mij gevoeld heb, opgesloten in een gevangenis.
Het gevoel dat ik nooit meer vrij zou komen, de vrijheid die ik kon ervaren door Yv.
Door Yv durfde ik voor mijzelf te kiezen, door vrienden die bleven werd ik opgevangen als een onzichtbaar vangnet wat daar opeens was.
Mijn leven is veranderd sinds twee jaar, noem het positief, noem het een ervaring.

Veel is veranderd, niks is meer het zelfde. Vriendschappen zijn gegaan, trauma´s zijn erbij gekomen.
Trauma´s zijn verwerkt en hebben mij sterker gemaakt maar ook op andere vlakken zwakker.
Vriendschappen zijn hechter geworden en nieuwe er bij gekomen.
Mensen die bleven ondanks mijn tekort komingen, mensen kwamen met hoe ik nu ben.
De persoon die ik nu ben, zo sterk aan de ene kan en zo zwak aan de andere kant.

Er is nog een lange weg te gaan, en ik weet niet hoe dit gaan eindigen.
Sommige dagen zijn makkelijk en vlieg ik door de dag, andere dagen zijn donker en verlang ik naar slaap. Niet wakker zijn, maar liever ook niet dromen, dromen zijn vaak eng.

Enge dromen waarin ik alle controle opnieuw verlies, waarin jij terug komt. Je sluit mij op, ik voel mij claustrofobisch, je slaat, schreeuwt, je maakt mij angstig voor alles wat ik was.
Wanneer ik wakker wordt is de angst er nog lang. Mijn gedachten worden niet rustig.
De nachten duren lang, de ochtend is een blur, de middag ontwaak ik langzaam uit mijn angst, de avond is kalm, de nacht is opnieuw terreur.

Ik heb nog veel te verwerken, nog veel therapie te gaan, nog veel angsten die ik onder ogen moet komen. Soms weet ik niet of ik alles ooit kan verwerken, of alles ooit echt een plekje krijgt. Of ik ooit echt vrij zal zijn van angstige gedachten.

Of ik ooit goed genoeg ben, de drukke ik is niet goed, de rustige ik maakt mensen bang.
De strijd in mijn hoofd gaat door, de rust is ver maar ik denk soms heel even dat ik een glimp er van zie, en zelfs dat ik hem soms kan voelen.

Ik voel het soms, als een vuursteen die vonken maakt, maar het hout gaat nooit echt aan. Het is soms na heel lang proberen een vuurtje van een uur. Ik ben dan uitgeput, moe en denk dan, was dit het waard?

De antidepressiva die er voor moet zorgen dat het vuur makkelijker aan gaat lijkt soms een grap. Hier, neem dit tabletje dan komt het goed. Soms heb ik het gevoel dat het nep is. Maar als het echt werkt is de gedachten eng dat als ik het niet zou gebruiken, hoe zou ik er dan aan toe zijn?

Het leven is nooit een rechte lijn, het leven geeft je wat je aan kan. Waarin mensen ook geloven, of er een leven hierna is of dat het eindigt. Ik wil niet wachten met gelukkig kunnen zijn, in deze zevenentwintig jaar is het leven genoeg een strijd geweest.

Geen idee of er een normaal leven is weggelecht voor iemand als ik.
Soms vraag ik mij af bij wie ik ooit echt mijzelf kan zijn, mijn volledige zelf, zonder grenzen of water bij de wijn.
De angst voor vriendschap en liefde is eng.

Lief leven, wees wat liever.

In deze twee jaar ben ik opnieuw door zo veel verdriet en duisternis gegaan.
Laat mij een beetje toekomst zien met een zon.