liefhebben.

Liefhebben is moeilijk,
Het is moeilijk voor mij,
De angst om mensen te verliezen, elk moment van de tijd.
Niet dat ik bang ben bewust om elke dag mensen te verliezen.
Maar wel dat ik eens in de zo veel tijd vriendschappen en relaties verlies.
Het onderhouden van relaties is soms moeilijk.
Dat ik samen woon met mijn beste vriendin is daarin een zegen.
Ik zie haar bijna elke dag, daardoor is de relatie onderhouden makkelijker.
Ondanks dat we verschillen van elkaar.

Zij wilt bijna altijd wat doen en of ondernemen.
Zij haalt haar rust uit bezig zijn.
Veel sporten, naar dingen toe gaan zoals kringloop winkels, shoppen of gewoon langs gaan bij mensen.
Ik haal mijn rust uit een dag niks doen, savonds lekker op de bank vertoeven met een goede serie of een game spelen.
Zij is uitgesproken, ik ben meer een binnen vetter.

Samen vullen wij elkaar aan.
Ik ben dankbaar voor het samen wonen, het maakt onze vriendschap en relatie sterker.
En ik weet ergens van binnen dat als wij niet zouden samen wonen de relatie / vriendschap sneller zou verwateren. Ik ben meer op mezelf, ik ben wel sociaal maar meer wanneer ik er de energie voor heb.
Mijn energie is laag, de depressie maakt mij vaak moe.

Ik zie mijn depressie als een vuursteen, iedereen heeft een vuursteen, bij de een gaat het vuur naar twee keer tikken aan, bij de ander na vijf of soms tien. Bij mij soms pas na dertig keer, en soms zelfs vijftig keer. Wanneer mijn vuur aan gaat ben ik van te voren al onzeker, hoe lang gaat het duren. Soms duurt het zo lang dat wanneer mijn vuur aan gaat ik al zo moe ben en niet meer kan genieten van het vuur zelf.

Ik voel de warmte wel, maar geniet niet meer. Ik heb meer energie wanneer ik in de 'kou' blijf liggen. Ik voel dan de warmte van de mensen die naar mij komen. Maar zelf als vuurtje naar anderen komen kost zoveel energie.

Ik kan het soms niet, therapieën lijken vaak niet te doen wat ze moeten doen. Ik ga wel vooruit, maar ik blijf de trauma's zien en voelen.
De nachten duren nog steeds lang, de nachtmerries zijn er nog steeds.
De antidepressiva zal vast verlichten en het dragelijker maken, maar ik voel me nog steeds geen gelukkige twintiger. Ik hoor in de bloei van mijn leven te staan. Toch voelt mijn leven nog steeds als een stijd.

Ik ben dankbaar voor iedereen die mij lief heeft, en ik ben dankbaar voor de mensen die ik lief heb.
Want zonder hen, zou ik niet zijn waar ik nu ben.

Dankjewel, voor ieder die er is. Dankjewel voor de gene die er zijn maar geen idee hebben hoeveel ze daadwerkelijk betekenen.

-x-