when the sun goes down

De eerste avond dat ik jouw zag, ik weet het nog precies.
Het was in de Keet van P. Ik was er al een paar keer geweest maar had jou nog nooit gezien.
Ik kwam binnen met L, ik zag jouw en jij zag mij.
Ik had een relatie en jij ook, het klikte, we hadden veel plezier samen en konden veel lachen.
De vriendschap groeide en groeide, we hadden contact via facebook messerger. Jij flirte met mij, ik bleef oppervlakkig. Mijn relatie ging uit en ik was er kapot van. Jij stuurde die tijd veel berichten en vroeg vaak wanneer ik kwam. Je deed er zelfs moeite voor om mij te zien. We gingen vaak stappen met de vriendengroep. Ik kwam over mijn liefdes verdriet heen en ik flite met je mee. Het voelde fijn, goed en veilig. Maar ik wist dat jij een vriendin had. Dat weerhield je niet om stiekem met mij te praten via facebook. je noemde mij je vrouw en dat je graag met mij op huwelijksreis wou om heel veel kindjes te maken. Je stuurde flirt smileys en benoemde dat je mij knap en leuk vond. Vaak stuurde je ' niet reageren mijn vriendin Y komt zo ik stuur je wel weer een berichtje' Ik wist diep van binnen dat je niet kon wachten tot zij de deur weer uit was. Zodra ze weg was of je kreeg de kans stuurde je mij weer een berichtje. Je klaagde over haar en zei vaak was ze maar meer zo als jij.

Een avond hadden we een feestje, we zouden naar huis fietsen maar jij moest Y naar huis brengen, de hele vriendengroep fietste wel even mee. Ik volgde trouw en fietste achter aan het maakte mij jaloers. Toen je haar eenmaal had afgezet wachtte je tot iedereen langs je heen gefietst was. Je sloot achteraan, bij mij. Je pakte stiekem af en toe mijn hand en keek mij aan.

Ik voelde veel vlinders en wou dat ik Y was zodat ik met jou kon zijn.
Op een avond was er een feest, ik had een kaartje gescoort, Je hoorde dat ik ook ging en kocht nog gauw jouw kaartje. Je stuurde een berichtje dat je ook ging. Ik was natuurlijk super blij. Eenmaal op dat feest waren we onafscheidelijk. Y was er niet en je voelde je veilig. Je stond veel achter mij en raakte mij steeds aan. Ik zocht ook aandacht van jou en daagde je uit.

Je pakte mij gezicht en zoende mij. Iedereen van de vrienden groep stond er om heen. Iedereen was met stomheid geslagen. Ik dacht ik heb je, maar diep van binnen wist ik dat dit pas het begin was van heel veel ellende. Ik wist dat jij het aan Y moest gaan vertellen. En ik wist dat ze een angst had voor 'ons'. Ik was aan de ene kant blij ik dacht nu ben je de mijne.

Die avond waren we onafscheidelijk. We namen afscheid en je zei dat alles goed zou komen.
Ik ging naar huis en heb nog lang door gedroomd over ons. Al mijn emoties liepen door elkaar heen. Ik was verdrietig, blij, verliefd, bang, alles door elkaar heen. Maar ik wist dat jij zo veel voor mij betekende dat ik het aan kon.

Die week hebben we veel geappt, ik vroeg je steeds of je het haar al verteld had. Ik kreeg elke keer terug dat je het niet kon vertellen, dat het je hart brak. Ik was erg begripvol en hield vol met hoop dat het goed kwam tussen ons. Ik dacht geen druk zetten dan vlucht hij weg. Op een gegeven moment had je het haar verteld. Ik was opgelucht en hoopte dat wij verder konden flirten en dat je meteen voor mij zou gaan. Maar niks bleek minder waar, je had verdriet, je had ergens spijt en voelde je alles behalve gelukkig. Dit maakte mij erg in de war, ik snap nu dat het niet makkelijk voor jou was. Jij had lang met haar, ik kwam opeens in je leven en was wist je nou eigenlijk van mij. Je hebt je vaste relatie over boort gegooid voor mij.

Er gingen weken voorbij waarin we contact hadden, elkaar zagen en je werd steeds closer met mij. We zoende vaak en hadden veel gesprekken. Als ik niet kon komen was jij teleur gesteld en andersom. Op een gegeven moment kon mijn vriendin waar ik altijd mee mee fietste niet meer elke keer mee. Ik gaf dit aan, jij zei ' ik kan je wel ophalen en wegbrengen, kom nou mee' Zo gezegd zo gedaan, je haalde mij op en we gingen, dit gebeurde steeds vaker. We werden steeds closer en ik werd steeds meer verliefd. Ik vroeg meerdere keren wat we nou waren, hierop antwoorde je steeds erg onduidelijk. Je gaf aan nog verdriet te hebben van Y en eerst daar over heen te willen zijn. Je antwoord veranderde met de tijd en gaf ook aan dat je even wou genieten van de vrijheid. Ik bleef steeds begripvol. Ik merkte wel dat ik niet meer de enige was waar je aandacht aan gaf.

Op een avond wou ik geven wat ik je nog nooit gegeven had, seks..
Je zou weer mee terug fietsen ik was je aan het plagen en andersom ook.
Je hield mijn stuur tegen en onze fietsen vielen op de grond, je zoende mij en ik gaf je de hint dat ik meer wou. We hadden seks, helaas wist ik dat ik een paar keer de pil vergeten was. Maar ik was zo wanhopig, ik wou je niet kwijt. En ik wou dit zelf ook heel graag.

Er gingen een paar weken voorbij en alles in mij zei dat het niet goed zat. Ik kon dit alles niet kwijt aan mijn ouders, Zij hadden hun eigen problemen. Ik nam een klasgenoot in vertrouwen en kocht een zwangerschapstest. Deze werd postitief. De grond onder mijn voeten verdween. Alles ging door mijn hoofd heen.
Mijn ouders
J.. Ik zou jouw kwijt raken.
Wat zouden mensen van mij denken?
School.. Klasgenoten...

Die klasgenoot had een veel oudere broer die dit al eens had mee gemaakt met een vriendin van hem. Via hem wist ik wat ik moest doen, Ik moest een afspraak maken bij mijn huisarts. Ik vertelde het verhaal en mijn thuis situatie. Mijn huisarts ontving mij goed. Ze gaf aan dat ik toestemming nodig had van mijn ouders, ten zij ik er anders ernstig nadeel van zou onder vinden. Ik gaf mijn thuis situatie aan de arts besloot dat wanneer ik toezeggenschap van mijn ouders zou moeten vragen er een zeer grote kan op ernstig nadeel zou zijn. Ik kreeg mijn doorverwijzing.

ik kwam in de kliniek en had een intake gesprek, er werd een echo gemaakt en bekeken hoelang ik in verwachting was. Ik kon niet kijken, ik kon het niet.. ik was 6 weken in verwachting. Er werden twee opties neer gelegd, een abortus pil of zuigcurettage. beide opties werden uit gelegd. Ik koos voor de abortuspil. De eerste dosis moest ik terplekken in nemen. De tweede thuis, toen de tijd verstreken was nam ik de tweede dosis. Ik weet nog dat ik veel gehuild heb, ik bloede hevig ik zat op de badkamer vloer in een gekropen. Ik voelde veel door mij heen gaan, schaamte verdriet, alleen zijn, maar ook hoop. Hoop dat wanneer dit 'klaar' wij verder konden gaan, verder waar het voor mij stopte.

Er gingen weken voorbij waarin J niks wist. Op een avond vertelde ik een goede vriend van alles wat er gebeurt was. Een paar weken later gingen de jongens van de groep op vakantie. Ook J en die vriend. Die vriend vertelde het aan J. Niet als in roddelen, hij vertelde het uit 'je moet dit weten' Die vriend eiste dat J er voor mij zou zijn en met mij in gesprek moest gaan.

J was waarschijnlijk in paniek en vertelde dit aan zijn goede vriend. Deze jongen heeft het laten uitlekken en het aan zo beetje de hele vriendengroep verteld. Ik kreeg opmerkingen of het fijn was dat mijn kind er uit getrokken werd. Het brak mijn hart. J keek vaak weg of keek mij kort aan.
J vroeg of het waar was ik heb lang ontkent.. Maar ik weet dat J wist dat ik loog.

Toch accepteerde hij mijn antwoord en we probeerde verder te gaan met 'elkaar leuk vinden' Op de zelfde manier als daarvoor, we hadden vaak seks en je bracht mij vaak thuis, ook zocht je veel aandacht van andere meiden. Dit alles heeft bijna 5 jaar geduurd. Jij kreeg wisselend vaste vriendinnen die mij het leven zuur maakte omdat ze wisten van ons 'verleden' J kwam vaak bij mij terug tijdens en na die relaties. Hij wist dat mijn deur altijd open stond voor hem. Na een paar jaar waren we met elkaar in gesprek op koningsdag ongeveer 3 jaar terug. Ik heb inmiddels een vriend en hij een vriendin. Hij zoekt mij nog steeds veel op en flirt ook nog steeds.

Hij stond naast mij en er rende een kind tussen ons door. De zelfde leeftijd ongeveer als wat anders ons kindje was geweest. Ik keek het kindje na en lachte. Je sloeg een arm om me heen en zei 'Dat hadden wij ook kunnen hebben he.. ' Ik keek hem aan en knikte 'Ja' Ik werd stil en keek naar benden. Je pakte mijn gezicht in je handen en zei 'Het was hoe dan ook goed gekomen.. ' Ik zei dat dat makklij praten is 5 jaar later.. Hij knikte en vroeg waarom ik het nooit gezegd had. Ik keek hem aan en gaf de verklaring. Hij omarmde mij.

Nu weer een hele tijd later ben je nog steeds even verwarrend. Ik weet en voel dat ik nog steeds veel voor je voel. Ik heb geaccepteerd dat dat is hoe ik mij waarschijnlijk altijd zal blijven voelen. Ik zal altijd een zwak houden. Ik zou willen dat ik je kon haten en nooit meer hoefde te zien. Maar ik weet dat ik dat niet kan.. en ook niet wil. Ik wil dat wij accepteren dat ons eerste kindje 'Jace' was. Zo heb ik hem/haar genoemd. Ons eerste kindje, jouw eerste kindje en mijn eerste kindje. Niet anders.

Ik wil zo graag nog een keer met jou in gesprek samen, Wat is er al die jaren gebeurt, wat speelde er in jouw hoofd om.. En wat in die van mij.
Ik ben bang dat dat er nooit meer van zal komen, daarom maak ik maar het beste van wat er nog voor mij licht. Hopelijk ooit een tweede kindje, en als het zo zijn mag misschien wel meer.
Maar lieve Jace, nu ik ouder ben weet ik dat jij zo welkom geweest was. Misschien niet voor de harde buiten wereld, maar wat weten hun nou. Voor mij ben je altijd heel dichtbij geweest.. maar ik wist niet hoe ik het alleemaal alleen kon oplossen.. De angst voor zo veel, de onzekerheid.. het spijt mij voor altijd.