als een ridder uit een lang vervlogen tijd...

ave,

als een ridder uit een lang vervlogen tijd,
gedreven door moralen en ere codes,
die toen al bijna nooit werden gerespecteerd ,
trek ik als een ware mythologische held,
al tijden te strijde tegen de ''monsters''
die men ook wel de werken van een ego noemt...

eerst ander mans ego, en toen mijn eigen...

ik geloof waar ik voor vecht,
en heb al te vaak er voor met pijn moeten betalen,
de littekens zijn zichtbaar op mij...

te vaak vraag ik me daarom af waarom ik in de ''goedheid'' blijf geloven,
er naar zoek, terwijl er zo veel lelijkheid en slechte is...
en op de moment dat ik echt niet nog in kan, wil, zal geloven,
dan vind ik elke keer weer een reden om in de goedheid te geloven...

een vriendelijk woord van iemand waar je de dag toch hebt van goedgemaakt door een lach...
een persoon die zijn hoop heeft gevonden in de onvermoeid lijkende chronische optimisme...
een parel van wijsheid die geleend is,en iemands geest heeft verlicht...
enz, enz, enz...

en elk keer wordt ik bang als ik aan denk dat IK juist een empathisch persoon ben,
want terwijl ik naar mijn mening redelijk empathisch kan zijn naar anderen,
ben ik onverbiddelijk hard naar mezelf,
ik zie de schoonheid van bijna elk ziel, behalve mijn eigen ...

velen denken daardoor dat mijn empathie en onbaatzuchtigheid,
een uiting is van mijn zelfbeeld en dat het slechts een middel is
om te maskeren hoe ''slecht'' ik over mezelf denk,
echter is dat niet waar...

de reden van mijn slechte relatie met mezelf is complex en heeft diepe wortels in mijn jeugd,
en wat er allemaal is gebeurd in mijn leven,
ik heb te vaak gehoord dat ik een slecht persoon ben,
om een zeer lang verhaal kort te maken...

ik moet wel eerlijk bekennen,
dat mijn filosofische opvatting, en kennis,
WEL komen uit het feit dat ik iets te vaak heb gehoord dat ik dom was vroeger,
en daardoor naar wijsheid ben gaan zoeken ...

mijn empathie en onbaatzuchtigheid zijn echter toch een bewuste keuze,
een keuze om mezelf te zijn, hoe ik werkelijk ben en wil zijn...
ik wil zo dicht bij mijn werkelijke essentie van mijn ziel komen,
en stralen...

elke dag voel ik me niet thuis,
op deze plek,in mijn lichaam, in het hier en nu...
en elke keer als ik naar de sterren kijk,
voel ik me ergens bedroeft dat ik niet daar ben,
ergens schijn in een oneindig lijkend duisternis...

en snap me niet verkeerd ik voel me dankbaar dat ik alles mag voelen ,
liefde en plezier,
maar ook de pijn , gemis en heimwee naar een plek die wellicht niet bestaat...

maar bovenal dankbaar dat ik de eer heb om anderen te helpen...
de ene met een simpel afwasje, voor een ander tijdens boodschappen doen...
dat ik sommigen mag bijstaan in een tijd van nood ,
met een gestrekte hand of scherpe tong...
en dat zelfs sommigen mij verkiezen om ze te begeleiden tijdens hun laatste reis van hun ziel...

want dan voel ik heel even weer de essentie van mijn ziel,
de diepe drang van de sterrenstof diep in mijn DNA,
want dan kan ik voor heel even stralen in de duisternis,
zo als een ster hoort te doen...