Als hij zou weten
Ik ben er steeds meer van overtuigd dat ik jou kan vertrouwen. Op het moment zelf voel ik me veilig, alsof niets ons iets kan maken. Een soort van sterkte dat wij dan opbouwen. Maar op het moment dat ik daarna alleen ben ga ik nadenken. Had ik mezelf maar groot gehouden. Had ik maar gedaan alsof er niets aan de hand was. Want wat heeft hij eraan te weten dat ik me niet vrolijk voel. Alhoewel dat is wel heel zachtjes uitgedrukt. Wat heeft hij eraan om te weten dat ik me zwaar klote wil? Wat ik heb ook nog steeds niet durf te vertellen zijn mijn zelfmoord gedachtes. Waarom kan het niet tot mijn hersenen doordringen dat ik geen zelfmoord kán plegen? Want ik weet dat het niet kan, maar het gevoel daarentegen? Echt hopeloos. Verder nog steeds geen bericht. Elke dag dat ik niets hoor, maakt het voor mij steeds weer een beetje duidelijk, dat ik het echt alleen moet doen. En misschien, als ik hier ooit uit kom. Uit deze dip, zoals ik het maar zal noemen, maar misschien mocht ik hieruit komen zal ik waarschijnlijk sterker zijn dan ooit te voren. En op dat moment kan ik dat zeker weten aangezien ik dan iets alleen heb gedaan. Dat zal zekerheid geven, zekerheid over het feit dat ik achteraf gezien toch wel iets zelf kan. Dat ik niet helemaal zo mislukt ben dat ik niets zelf of alleen kan. Maar goed, voorlopig is dat moment eindeloos ver weg. En zal ik, alleen natuurlijk, nog een lange weg moeten belopen.
Boekje, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende