Beetje in de war
Ik ben nu een beetje in de war. En dat mag volgens mij wel. Ik loop over in het werk. Ik weet echt niet meer hoe ik alles op tijd af moet krijgen. Ik moet dit weekend misschien iemand gaan begraven, aan de andere kant van Nederland natuurlijk. Verder voel ik me gepasseerd. Is dat een goed woord voor mijn gevoel? Ja ik denk het. Oké, ik voel me gepasseerd. Door wie? Maakt niet uit. Sinds wanneer? Sinds enkele weken? Ja. Oké. Dapper zeg dat ik dat nu toe durf te geven. Jezus. Zeikkind. Nee ik mag iemand niet geloven, maar ik doe het toch.
Mijn hoop brokkelt verder af. Maar hoe verder het afbreekt, hoe meer ik de drang krijg alles lekker alleen te gaan doen. Dat is een soort gevoel in mij, misschien te vergelijken met adrenaline, dat zegt dat als niemand mij wilt helpen ik het dan alleen zal doen, en dan goed. Niet door er zelf mee te kappen, nee echt gewoon mezelf uit de shit helpen. En tja, misschien eindigt het dan zo dat ik uiteindelijk alleen nog maar mijn masker kan dragen. Maar dat is een risico die er aanvast zit. Er is vijftig procent kans dat dat zal gebeuren. Als tenminste blijkt dat ik het alleen moet doen. Maar goed. Dat zal volgens mij wel het geval zijn.
Naja, ik bekijk het positief: daar word ik nou écht sterk van.
Boekje, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende