Als niet nu, wanneer wel

Ik ga weer naar de meetings denk ik. Ik realiseer me wel weer dat ik in een oud patroon ga vervallen en daar heb ik geen zin in. Niet eens vrees, maar het is vermoeiend als ik daaraan denk.
Ik heb zombie de deur gewezen, gezegd dat ik de handdoek in de ring gooi, en dat hij mij moet laten want ik ga hem zeker weten laten.
Er is een nieuw seizoen van the affair en daarin zegt een karakter dat ze voor bezette mannen gaat omdat die al soort van bewezen hebben voor committment te gaan. Dat was wel een aha momentje voor mij.
Ik vind het lastig dit te bespreken omdat ik niet wil dat men denk dat ik cynisch ben of alleen spreek vanuit ‘slechte’ ervaringen, en omdat ik weet dat de meesten het toch niet begrijpen. Geen een man wil herinnerd worden aan het feit dat hij zwak als fuck is, en geen enkele vrouw wil horen dat haar man een beest in schaapskleding is. Bovendien haten bezette vrouwen vrouwen als ik, die hun huwelijk of relatie niet respecteren. Niet geheel onterecht, maar absoluut niet volledig terecht.
Ik blijf mijn berichten checken zo nu en dan omdat ik wil horen dat zombie zegt doe niet zo gek Pao, of gewoon vraagt wat mijn probleem nu exact is, oftewel, wat ik wil. Omdat ik te laf ben om dat zelf ter sprake te brengen. Wat ik wil? Eigenlijk dus niets. Ik weet toch wel dat mijn fantasie en het droombeeld dat ik van hem gecreëerd heb mooier is dan de werkelijkheid. Hij zal me toch vroeger of later teleurstellen, of vice versa. Want wat dat betreft lijken we veel en veel meer op elkaar dan ik ooit toe zou willen geven. Ik dacht dat hij veilig was en daarmee anders dan wat ik ken (en eerlijk toegeven opzoek), en daar had ik heel veel behoefte aan op dat moment. Ik begrijp nu uit zijn woorden dat dat exact is wat hij bij mij zocht, een ontsnapping van zijn realiteit. Ik ben bezig mezelf iedere keer opnieuw uit te vinden, zegt hij, en dat is waarom hij iedere keer terugkomt, omdat hij wil weten hoe mijn verhaal verder loopt. Ik vind het een zoet compliment, maar het is exact waarom ik bij hem blijf terugkeren. Ik hoop telkens dat hij míjn ontsnapping zal zijn. Vooral wanneer anderen en andere dingen dat niet blijken te zijn. Ik zeg hoop en niet hoopte, want diep in mij is er sprake van tegenwoordige tijd. Neemt niet weg dat ik weet dat enkel ik mezelf kan ‘redden’ (verkeerde werkwoord, maar bij gebrek aan beter) en dat hij mij juist meer kost dan oplevert. En dat ik hem niet vertrouw. Ik wil het wel, en ik wil hem geloven wanneer hij zegt dat ik dat kan, maar dat gaat gewoon niet gebeuren, niet zolang hij toeschouwer blijft en geen actieve participant in mijn leven. En ik ga hem nergens toe dwingen, ik wil er ook niet om vragen, de situatie, hij, het laat me absoluut niets zien, en we lopen nu in rondjes. Die honger, die onzekerheid, het mysterieuze, de geheimen, voor mij een kwestie van controle en privacy, het beschermen van mijzelf, voor hem een kwestie van bedrog en geheimhouding, en het beschermen van zijn status quo- het is klaar, het heeft zijn glans verloren, en ik kan het niet langer romantiseren.
We zijn nu 2 weken in 2019, en nog een klein maand verwijderd van het Chinees nieuwjaar, en ik heb het gevoel dat dit echt een kruispunt jaar gaat worden, dat de keuzes die ik dit jaar maak, en de dingen waar ik voor ga, een impact zullen hebben later down the road. En nog sterker, als ik er niet voor ga dit jaar, dan wanneer wel. Het gaat me wel wat kosten, maar ik ben er nu klaar voor om offers te brengen en die, welk dan ook, prijs te betalen.