Vampier

Er is vaker door een aantal vrouwen op mD geschreven over hun omgang met bezette mannen. Altijd las ik dat met veel belangstelling. De man die ik nu zie, die zombie, die blijft volhouden dat het geen vreemdgang is. Dat ze een open relatie hebben. Dat ze aan elkaar vertellen over hun escapades, dat zijn vrouw een man in Parijs ziet, terwijl hij dus iemand in Amsterdam ziet. Dat hun enige afspraak is dat de kinderen niet aan die ander worden blootgesteld. Maakt het dat allemaal minder erg? Is mijn geweten nu gesust? Op de een of andere manier is alles juist erger. Nu ben ik samen met die fransoos van zijn vrouw dus “een ander” waarover zij spreken. Hij zegt dat hij het opwindend vindt om te horen wat zijn vrouw met een ander doet, en te vertellen aan haar wat hij met een ander doet. Ik weet niet of ik dat grappig vind. Nu ben ik gewoon een rukverhaal. Hij zegt dat hij haarzelf niet meer seksueel aantrekkelijk vindt, al jaren niet meer en zelfs geen behoefte voelt met haar te slapen. Ik vind het allemaal maar triester worden, ook voor mij.
Soms ga ik in gedachten terug naar de nacht nadat we elkaar voor het eerst hadden gezien. Toen het nog niet gecompliceerd was. Toen het nog leuk was omdat het oprecht was. Het is een fabel dat eerlijk het langst duurt. Wanneer iemand bezet blijkt te zijn gaat ineens een heel nieuw set aan spelregels in werking. In ene moet ik afstand kunnen bewaren, begrip kunnen hebben, mag ik niet verliefd worden, geen verwachtingen hebben, maar bovenal moet ik leuk (als in fun) zijn. Ik zeg iedere keer dat ik ervoor ga passen, maar dan vind ik mezelf daarna weer hopende dat hij mij terug appt. Wie hou ik voor de gek eigenlijk. Maar mezelf eraan overgeven is juist niet van toepassing want dat zijn nu eenmaal de ongeschreven regels voor de rol van “een ander”. Misschien moet ik het anders benaderen, wat wil ík? Ik wil hem, alles van hem. Maar wel oprecht en met intenties. Ik vind hem echt heel interessant en bijdehand en intelligent. Behalve wanneer het op mij aankomt, dan is hij een eersteklas kneus van 21. Maar ik realiseer me dat dit absoluut nergens heen gaat, dat ik de enige ben die ergens in wil investeren en hij mij niet serieus neemt. Het feit dat ik me dit realiseer maar nog steeds graag zou willen dat hij mij zou willen, geeft me een zekere mate van een naar gevoel. Het geeft een zekere mate van stress sowieso deze situatie. En stress heb ik genoeg. Het zuigt echt een stuk energie uit me, het willen investeren in iemand en verlangen naar iets wat nooit zal komen. Ik denk oprecht dat het anders was geweest als hij vrijgezel was geweest, maar dat is nu eenmaal niet aan de orde. Wellicht zou ik hem niet eens gewild hebben, maar het feit dat ik nu niet eens de kans krijg om dat uit te zoeken maakt dat ik me afvraag wat ik in s hemelsnaam dan wel aan het doen ben.

En het is niet okay eigenlijk, want het vreet mijn geluk, aan mijn zelfvertrouwen en maakt dat ik door slecht voor mezelf te zorgen destructief bezig ben. Maar niet langer, er is nog 1 maand van 2018 en die wil ik voor iets laten tellen. Alle rommel emotioneel opruimen om 2019 licht in te gaan. Terug naar mijn slaap, dag, eet, sport routines en daar vol voor gaan in plaats van decembersnoep consumeren, niet meer in mijn kleding passen, nachten wakker blijven en geen prioriteiten meer kunnen zetten. December wordt mijn wellness maandje om losse eindjes af te maken, weg te doen of simpelweg te laten voor wat ze zijn. En O ja, hier vooral van te leren, van mijn eigen gedrag en dat vooral niet in december te herhalen. Want dan was écht alles niet eens een leermoment.