De smoesjes die we onszelf vertellen

Ik voel mij zo suf. Misschien door het vele eten, maar meer dan alles omdat ik nergens anders zin in heb dan nu in bed liggen met die zombiespook. Ik zie op mijn feed een video voorbij komen en dan denk ik weer, wat een intelligent wezen ben jij ook. Hij springt er echt uit tussen alle foto’s en stories van mannen zonder shirt, daredevil activiteiten en gym selfies. Tussendoor app ik met een random, maar ik heb nu maar gezegd dat ik bezet ben zodat de grens duidelijk is.
Ik moet morgen wat werk aanleveren, maar ik kan me er moeilijk op concentreren. Waarom ben ik toch zo rusteloos.
Mijn handen jeuken om hem te facetimen, maar ik betwijfel of tweede kerstdag wel zo gepast is. Ik heb wel al gekeken of er een vlucht eventueel zaterdag gaat en waarmee ik op tijd terug ben, maar diep in mijn hart weet ik dat ik dat niet moet doen. Wat zegt het over mij, dat ik liever hier tijd en moeite in stop dan in mensen die wel emotioneel beschikbaar zijn.
Ik weet nog de eerste keer met hem, hoe ontzettend naar ik me daarna voelde. Niet een beetje, maar echt heel vervelend. Ik heb daar nog lang last van gehad, maar ik denk niet dat ik daarna erbij heb stil gestaan. Dat doe ik sowieso nauwelijks, en inmiddels is dat niet meer zo, maar is het omdat het me niet meer interesseert, omdat ik er anders in sta, of omdat ik het maar gewoon verdring. Ik denk niet eens dat ik het erg vind dat hij met anderen is, het is meer dat ik hem óók wil. Wanneer we elkaar spreken weet ik altijd weer hoe het zit, en hoe onbelangrijk alle twijfels en de notie van hoe het hoort is, ik wil hem en hij wilt mij, de rest doet er dan niet meer aan toe. Wanneer hij niet in de buurt is, dat is wanneer de situatie aan mij gaat knagen. Dan vind ik het in ene oneerlijk voor mij, en voel ik me bijna soms een beetje goedkoop en makkelijk. En er is nog iets. Ik merk dat zolang hij er is dat ik mijn interesse in anderen verlies. Dan ga ik de andere mannen vergelijken met hem, en dan verlies ik mijn interesse. Doe ik daar mezelf niet tekort mee. Wordt het niet tijd dat hij een bijgerecht is, een appetizer meer, in plaats van een regelrechte craving die míj consumeert.
Ik twijfel of ik hem moet contacteren nu. Dan kan ik net zo goed meteen zeggen, jij wint, ik wil jou meer dan jij mij. Dat is mijn (restje overgebleven) eer écht te na. Bovendien is het wel gepast ? Dalijk zit hij aan het familiediner, net zijn baby te voederen of de maaltijd voor zijn kind in stukjes te snijden. Of vieren Amerikanen geen tweede kerstdag. Ik verveel me, ben gigantisch rusteloos en zit te emotie-eten, terwijl ik zat belangrijks te doen heb en straks all nighters moet doen en sapkuurtjes om alle schade terug te draaien. Zal ik dan toch maar even whatsapp openen...