Angst

Ik heb het vandaag eindelijk hardop gezegd. Dat ik bang ben geworden voor de wereld en dat ik mezelf heb vastgeschroefd in een hoekje, waar ik alles in mijn leven wat me enigzins niet bevalt kan negeren of vermijden, in dit geval zou het haast unaniem zijn. Ik weet niet helemaal waarom ik zo angstig ben geworden. Ik heb wel zo mijn vermoedens, maar of het zin heeft om die hier uitgebreid te gaan bespreken weet ik niet. Misschien zal ik een klein beetje ervan beschrijven.

We hebben het vandaag in therapie onder andere over de piramide van maslov gehad. Dat is een piramide van behoeften, die verdeeld is in 5 lagen.

De onderste laag van de piramide bestaat uit de eerste primaire levensbehoeften, als je die heb vervuld, kan je verder naar de volgende laag. bestaanszekerheid. Het gevoel van veiligheid dat je heb meegekregen in je jeugd of omgeving. heb je die vervuld kan je werken aan je sociale behoeften, die in de derde laag staan. Vervolgens komt erkenning om te eindigen met de piek, die zelfverwerkelijking heet.

Je kan over mijn zeggen dat ik wel bezig ben geweest met de andere lagen, maar dat ik er meer moeite mee heb , omdat ik vasthang in de tweede laag. bestaanszekerheid. Tenminste dat is mijn kleine theorie. Die gebaseerd is op een theorie die ook niet geheel klopt, maar wel accuraat genoeg klinkt misschien in mijn straatje.

Ik heb niet genoeg veiligheid meegekregen van mijn ouders en heb die ook nu niet in mijn omgeving. Wat het problematischer maakt om verder te gaan met de andere lagen. Ik ben er wel mee bezig, maar zeker op het sociale vlak lijkt wel alsof ik er niks meer van bak. Het contact leggen is geen probleem, maar het houden lijkt wel een drama. Ik verstop mezelf liever voor de buitenwereld, dan dat ik door de angst heen moet bijten. Het is alles verlammend. Ik heb het er over gehad op therapie, maar daar kreeg ik enkel de opmerking dat ik daar doorheen moet, ik ben immers slim genoeg.

Niet alleen dat, maar of ik ook zo vriendelijk wou zijn om te stoppen met mijn asociale woordgebruik, zoals hou je bek en lul toch niet zo, want als iemand die de halve dikke van Dale kent verwacht hij beter.

Ik vond het jammer dat hij me daarop moest aanspreken. Misschien is het een jammerlijk iets van mijn kant, maar zolang ik mijzelf er niet aan stoor en het in de situaties niet gebruik waar het niet past? Of klink ik nu geheel onwillig om iets te veranderen aan mezelf. Soms klinkt het teveel als een grote smoes.

Misschien wil ik ook wel dat de wereld zich aan mij aanpast. Zodat ik me kan laten controleren door mijn angst, maar een deel van mij is het nu ook wel een beetje zat dat ik me vaak moet aanpassen aan een ander en dat er bijna nooit iemand is, die zich aanpast aan mij.