Angst voor meer
Zovaak schrik ik van mijn eigen gedachten
eruit komen is niet altijd eenvoudig.
Vaker dan eens ben ik bot en cru tegen jongens
alles en alleen omdat ze me aanraken
een tikje tegen mn bil; 'daar ben ik niet van gediend'
waar op gereageerd wordt dat ik blij moet zijn dat
ik aandacht krijg van een jongen.
Nee op die manier wil ik het niet. Ik walg ervan. Echt.
Het horen van zijn naam, wekt argwaan op.
Persoonlijk door hem. Maar tegelijk ook woede
op mezelf. Ik mag niet boos op hem zijn.
Het mag niet, ik ben schuldig.
Dubbelzinnigheid omdat ik weet dat dat de waarheid niet is
Het horen van dezelfde naam,
vertelt mij dat die persoon slecht is.
Absurd. Een ander mens, een ander karakter
alleen een zelfde naamplaatje
het gezicht hoeft me nog niet eens bekend te zijn
Vreselijk.
Bah.
Blub.
Gek word ik ervan.
Van mezelf, van hem, van de gedachtes en dat wat op me af gaat komen. Bang voor mezelf maar ook voor anderen.
En net wanneer ik net een beetje vertrouwen krijg bij mensen, verdwijnen ze uit mijn leven.
Ik kan hier niet meer tegen. Het is te veel en te pijnlijk.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende