Anticlimax

Ik was erg blij met mijn witte stropdas, ook al hing 'ie helaas net iets te kort. Daar ik normaal niet snel een stropdas zal dragen (journalisten dienen een gezonde afkeer van bedrijfskleding te houden) zal je begrijpen dat het hier om een speciale gelegenheid gaat. Welnu, inderdaad. Donderdag was de dag van het CHE Gala, dat theater/congrescentrum/hotel/enwatalnietmeer De Reehorst in Ede vulde. Met mensen en met muziek. Mooie mensen en bij vlagen veel minder mooie muziek, maar op die momenten is gelukkig Martini. En mooie mensen natuurlijk...
Veel Martini maakt je nacht wel minder mooi dan het gala dat je ervoor had, maar ach, so be it. Zeker als je 's ochtends (lees: half acht) wakker wordt van gehamer onder je raam. IJverige gemeentewerkers werken vol enthousiasme aan een nieuwe speeltuin. Gelach en gehamer, steeds maar weer. Dan maar even naar de wc. Even aan gisteravond denken, aan die mooie climax, dat mooie einde.
En weer verder slapen, want het is nog maar vier uur gelden, die mooie climax, dat mooie einde.
Mijn wekker hamert ook, al is het op een veel schellere toon dan de hamers buiten. Hij hamert die mooie climax, dat mooie einde uit mijn hoofd. Tot twaalf uur tukken leek me wel voldoende. Ik moest helaas ook nog om brood, want ik had de vorige dag geen Tarvo boerenbruin kunnen bemachtigen bij de C1000.
Niet veel later ging mijn telefoon. Of ik mee ging lopen.
Jatuurlijkjohwachtevenikbenerzo.
Die anticlimax, dat anti-einde.