Sudoku

Wat zijn Japanners toch gek. Het houdt niet op bij sushi, samoerais of manga, welnee, het dagelijkse leven in Japan doet zelfs denken aan de bloederige films die op het eilandenrijk gemaakt worden. Gisteren las ik op internet dat een Japanse vrouw haar man had vermoord.
In stukken gezaagd.
Verspreid door Tokio.
De aanleiding: manlief misbruikte haar volgens het nieuwsbericht “fysiek en emotioneel”. Op een zekere avond liep dit uit de hand: de man, genaamd Yusuke Mihashi, wil zijn vrouw verkrachten, maar zij heeft daar – het woord zegt het al – helemaal geen zin in. Om de hitsige man van haar lijf te houden, slaat ze hem met een wijnfles.
Nee, niet slaan.
“Neerknuppelen”.
Ik was niet eens op de hoogte van het bestaan van dat woord.
Enfin, terug naar onze moordzaak. Nadat de vrouw de arme Yusuke neerknuppelt, zaagt ze hem in stukken: benen, torso, hoofd en armen. De torso vindt de politie het eerst. Daarna de benen en als laatste het hoofd. In een “stadspark”. Wie zou dat hoofd gevonden hebben? Politieagenten lopen immers niet hele dagen in stadsparken op zoek naar lichaamsdelen.
Zelfs in Japan niet.
Wie dan wel? Een homokoppel dat privacy zocht in de bosjes? Een overijverige hond, achterna gezeten door zijn baasje? De greenkeeper van het park?
Armen zijn nooit gevonden.
Het lijkt wel een zaak die uit Appie Baantjers pen vloeide.
De Cock en de Japanse puzzelmoord.
Dokter Den Koninghe zit gebogen over een met bloed besmeurd Aziatisch hoofd. Vledder stapt het beeld binnen: “Zo dokter, niets voor ons overgelaten?” Waarop Den Koninghe op karakteristieke wijze geërgerd naar hem opkijkt. De Cock verschijnt ten tonele en vraagt met gewichtige stem: “Wat hebben we?”
Den Koninghe: “Als je ’t mij vraagt, een puzzel.”
Sudoku dus.

| 12-01-07