Avondpagina

Als kind had ik fantasieën dat ik mensen mee kon nemen naar mijn fantasie. Ik wilde ze bij hun hand pakken en de wereld laten zien waarin ik zat wanneer ik alleen was. Muziek heeft altijd al mijn hoofd laten dromen. Hoe leuker ik een liedje vond, hoe beter ik er dingen op kon verzinnen. Ik draai nog steeds muziek tijdens het schrijven, wat soms frustrerend kan zijn. Vooral wanneer ik niet de goede muziek kan vinden voor het gene wat ik wil vertellen. Goede muziek bevorderd, de verkeerde muziek leidt alleen maar af.

Fantastische nummers heb ik kapot gedraaid omdat ik er op aan het schrijven was. Nu zijn ze mediocre, omdat ik alle aspecten al gehoord heb. Ze werken dan ook niet als inspiratie meer. Behalve bepaalde klassiekers, maar dan gaat het vaker om de emotie die er aan vast zit, zoals Hotel California. Dat zinnetje "Her mind is Tiffany-twisted, she got the Mercedes bends. She got a lot of pretty, pretty boys she calls friends." doet me denken aan een stuk verdriet dat ik in mijn jeugd heb gehad. Dat kan aanzetten tot schrijven, afhankelijk van hoe mijn pet staat. Ergens voelt het alsof ik nooit meer zo goed zal schrijven als ik eens gedaan heb. Onzin natuurlijk, en tegelijkertijd waarheid.

Zoals comedience het omschrijven: "Fijn dat deze fucked up shit me is overkomen, want dat gaan een geweldige 10 minuten aan materiaal opleveren."
Ik wil geen drama, ik wil geen verdriet. Uiteindelijk gebeurd er vast wel weer iets dat me doet schrijven en dat is prima. Ik besef me de creatieve waarde van verdriet en daarmee ben ik blij dat ik niet echt veel schrijf nu. Dat betekend dat het goed gaat. En dat ik teveel met externe prikkels bezig ben, denk ik. Zodra ik door het bos loop dwalen mijn gedachten vanzelf naar verhalen en fantasieën. Als altijd wil er iets in mij schrijven. Misschien zodat ik aan een beeld voldoe die ik van mijzelf heb. Misschien omdat het een oprechte noodzaak is mijn gedachten te verkennen, of misschien omdat ik het gewoon leuk vind om te doen. Zelfs al leest niemand het. Zelfs al zijn mijn verhalen voor mij alleen.

Inmiddels heb ik manieren gevonden om mensen mee te nemen in mijn fantasieën. Geschreven verhalen, D&D, humor... Oké, ik kan ze het misschien niet laten zien zoals ik vroeger droomde, maar met woorden kom ik een aardig eind. Ergens is het jammer dat het limiet hier ligt, elders is het tof dat ik iets omschrijf, en toch iedereen een ander beeld ervan heeft. Artistieke vrijheid.

Uiteindelijk gaat ook dit verhaal over het vinden van een schrijfroutine. Alles wat ik heb geprobeerd in de afgelopen jaren is uiteindelijk nergens op neergekomen. Er is geen geheim van de rust om te schrijven. Het is gewoon te irregulair om een goede methode te vinden in mijn leven. Het komt en het gaat. Tenzij ik het wil behandelen als werken. Laat maar zitten, ik heb al werk. En ik ben druk genoeg geweest de afgelopen jaren. Dit is mijn rust periode.

Waarin ik toch weer aan het schrijven ben.

Aard van het beestje. Die noemer komt ook steeds weer voorbij. Net als dit stuk, waarin ik obeserveer de laatste jaren dus niet veranderd te zijn en tegelijkertijd dat heel mijn leven anders is dan het destijds was. Die circulaiire gedachten zijn al jaren hetzelfde en laten geen groei zien. Eigenlijk had ik dit verhaal kunnen uitdenken zonder het te schrijven. Ik ken deze gedachten. Ik weet deze gedachten. Ik adem deze gedachten. Zijn ze vertrouwd en daarom steeds terugkerend, of is dit werkelijk wie ik ben? Is dit zelfkennis? Of doe ik gewoon graag dramatisch en soort van nep filosofisch?

Neppe schrijver.

Imposter syndrome. Voor iets dat niemand mij op heeft gelegd of waar ik mijn geld mee verdien. Dus eigenlijk iets waarbij ik niet voldoe aan mijn zelfbeeld.

Zinloos iets, Imposter syndrome. Onterecht. Een primaire gedachten die verdere evaluatie niet verdiend.

Pretentieus gezeik.

Not today Satan.

Schrijf met de deur dicht, herschrijf met de deur open.

Een zomeravond, typemachine, bos bloemen op tafel en een asbak. Schrijven. Romantiek. Onzin.
Drugs gebruiken om creatief te zijn is slechts een zwak excuus om drugs te gebruiken. Je schrijft niet beter wanneer je high bent. Je schrijft beter wanneer je goed aan het schrijven bent. Wanneer je critisch durft te zijn en naar feedback kunt luisteren. Ego's... Het enige dat je in de weg staat is motivatie en ego. Hoe wordt je beter wanneer je denkt het plafond te hebben bereikt? Niet dat je geweldig bent, maar zelf gewoon niet beter kan zijn dan je nu bent. Flaws accepteren en gaan?

Wanneer je terug kijkt naar je werkt en inmiddels denkt "Dat had ik beter zo en zo kunnen doen", is dit een goed iets. Dat laat groei zien in je werk. Perfectie bestaat niet bij creativitijd. Het kan alleen zo goed mogelijk als je nu kan zijn worden.

Ofzo

Mijn lijf wil slapen. Waarom is mijn hoofd eigenwijs?


-VLH