Avontuur

Mijn hele leven lang zoek ik al het avontuur op. Hoewel ik behoorlijk ‘burgerlijk’ en binnenshuis kan blijven zitten, heb ik altijd erg veel behoefte gehad aan het avontuur. Een reis naar Amerika maken bijvoorbeeld. Iets waar echt van droomde, hard voor ging sparen en vervolgens ging doen. Doodeng, zeker omdat ik met een sociale fobie te maken had en een groepsreis had geboekt.
Twee jaar later ging ik naar Maleisië. Dat zou eigenlijk een tweede reis naar Amerika zijn, maar die groepsreis werd geannuleerd omdat er te weinig aanmeldingen waren. Ik belde de reisorganisatie, vroeg welke reizen er in dezelfde periode wel doorgingen en koos uit het lijstje reizen Maleisië uit. En weer twee jaar later zou ik naar Egypte reizen. Dat lukte tot twee keer toe niet: eerste keer lag er te veel sneeuw in Nederland en de tweede keer was het de welbekende Egyptische lente, vol demonstraties en een negatief reisadvies. Ik besloot hetzelfde te doen als tijdens mijn reis naar Maleisië: ik belde de reisorganisatie, vroeg wat er nog beschikbaar was en kwam zo terecht in Guatemala.

Maar niet alleen op gebied van reizen heb ik regelmatig het avontuur opgezocht: een bedrijf starten, een boek in eigen beheer, een uitgever zoeken, netwerkgroepen, naar een schrijfgroepje gaan zonder iemand te kennen, challenges met mezelf aangaan.

Gisteren kwam pas echt het besef dat ik gewoon het avontuur mis. Het was me al langer duidelijk dat door de coronacrisis er niets meer was om naar uit te kijken. Geen verjaardagen, geen vakanties, geen bijzondere ontmoetingen. Niks. Alleen: thuis zitten, je aan de regels houden en gevoed worden door nonstop angst via de media, politiek of mensen in je omgeving die je alleen al in de supermarkt met angstige grote ogen aankijken. Het heeft me enorm beperkt en het is niet gek dat ik die periode als extreem heftig heb ervaren.

En nu ik deze week de ‘nee’ kreeg, voor iets waar ik me nog een beetje op kon focussen en naar uit kon kijken, voelt het allemaal erg leeg. Ik doe dag in dag uit hetzelfde. Ik voel me leeg erdoor. Er is nog steeds niets om echt naar uit te kijken. Een avontuur als: samenwonen is onmogelijk gezien onze situatie en de huidige woningprijzen. Verre reizen maken kan ook niet meer. Zonder vaccin kom ik simpelweg het vliegtuig niet in. En dit is geen ‘kijk mij zielig zijn want ik ben niet gevaccineerd’ of ‘kijk mij zielig want ik kan niet samenwonen terwijl ik wel de luxe van een leuk huisje heb’ verhaal. Het is voor mij vooral een besef: mijn leven voelt saai en leeg en er is niets om naar uit te kijken. Elke dag voelt hetzelfde. Ochtend bellen met vriendje, dingen doen in huis, avond bellen met vriendje, iets kijken. Einde dag. En dan in het weekend: vriendje zien. Soms wat andere vrienden zien. Maar that’s it.

En ondertussen voelen alledaagse klusjes moeilijk. Het blijft iets waar ik tegenaan loop. Ik ben niet goed in het huishouden. Werken wel, maar ik heb slechts één klus momenteel.

Dus het wordt vooral tijd om een nieuw avontuur te zoeken. Het is iets wat ik nodig heb. Ik weet alleen nog helemaal niet hoe je zoiets vindt. Er zal bij mij geen tovenaar zijn die twaalf dwergen mijn kant opstuurt, dus ik moet zelf iets gaan bedenken.