Back home
Hij ja en hoe. Zijn koffer is al uitgepakt, zijn wasgoed wordt al gewassen door mam, zijn verhalen worden verteld en het bier gedronken. Hij schijnt al bizar lang wakker te zijn en zal na het eten instorten. Prima. Doe je ding.
Ja hij heeft voor ons allen wat meegenomen vanuit zijn 4maanden verblijfplaats. Natuurlijk moet ik enthousiast reageren en het helemaal leuk vinden. Het liefst nog volle bak dragen en showen aan iedereen. Ik heb het om voor vandaag, maar nee vaker zal ik het niet om hebben. Gewoon omdat ik waarde hecht aan dat wat ik om heb. Twee ringen, drie armbandjes en een ketting. Allemaal al jaren in mijn bezit en van waarde. Daarom draag ik het. Ja, misschien ben ik een hater.
De knuffel kon ik niet ontlopen. Ik op de drempel van de overloop en mijn kamer. Hij kwam naar me toe lopen en deed zijn armen om mij heen 'hey zussie!'. Mijn armen bleven hangen. Sorry. Echt sorry. Grens.
Half uurtje later beneden wanneer de anderen even met elkaar praten komt hij met zijn gezicht bizar dicht bij mij
'vind je het leuk dat ik er weer ben'
- als je zulke vragen gaat stellen niet nee en dat weet je
'dat is toch niet lief om te zeggen'
- en jij weet hoe vervelend ik het vind
Hij viel stil en liep weg. Goedzo. Mijn grenzen.
De knallende koppijn die ik een tijdje gedag heb gezegd en optimaal van genoot, is weer volledig terug. Jammer maar ik kan er niet omheen.
Helaas is het gevoel van heel hard willen huilen om de verschillende emoties eruit te laten sinds gisteravond al weer aanwezig en blijft alles in me zitten.
De succeswensen van anderen beantwoordde ik met een glimlach om er vervolgens overheen te praten.
Ik vind dit maar weer lastig.
ontzettend lastig.
Ja hij heeft voor ons allen wat meegenomen vanuit zijn 4maanden verblijfplaats. Natuurlijk moet ik enthousiast reageren en het helemaal leuk vinden. Het liefst nog volle bak dragen en showen aan iedereen. Ik heb het om voor vandaag, maar nee vaker zal ik het niet om hebben. Gewoon omdat ik waarde hecht aan dat wat ik om heb. Twee ringen, drie armbandjes en een ketting. Allemaal al jaren in mijn bezit en van waarde. Daarom draag ik het. Ja, misschien ben ik een hater.
De knuffel kon ik niet ontlopen. Ik op de drempel van de overloop en mijn kamer. Hij kwam naar me toe lopen en deed zijn armen om mij heen 'hey zussie!'. Mijn armen bleven hangen. Sorry. Echt sorry. Grens.
Half uurtje later beneden wanneer de anderen even met elkaar praten komt hij met zijn gezicht bizar dicht bij mij
'vind je het leuk dat ik er weer ben'
- als je zulke vragen gaat stellen niet nee en dat weet je
'dat is toch niet lief om te zeggen'
- en jij weet hoe vervelend ik het vind
Hij viel stil en liep weg. Goedzo. Mijn grenzen.
De knallende koppijn die ik een tijdje gedag heb gezegd en optimaal van genoot, is weer volledig terug. Jammer maar ik kan er niet omheen.
Helaas is het gevoel van heel hard willen huilen om de verschillende emoties eruit te laten sinds gisteravond al weer aanwezig en blijft alles in me zitten.
De succeswensen van anderen beantwoordde ik met een glimlach om er vervolgens overheen te praten.
Ik vind dit maar weer lastig.
ontzettend lastig.
11 jan 2012
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )