Bang
Er zijn maar een paar dingen in het leven die me tegenhouden. Als ik eerlijk ben, dan zijn dat angst en rancune. Die ik onbewust bewust in stand houdt en die me verlammen. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, zoveel kan ik erover vertellen.
Ik ben bang, extreem bang voor mijn leven in zijn algemeen. Bij alles wat ik doe of wil doen, giert de angst door mijn lijf heen en heb ik me al bedacht wat de mogelijke uitkomsten kunnen zijn. Variërend van goed tot voornamelijk slecht. Ik droom liever over hoe goed en hoe slecht het leven kan zijn, hoe irreël het ook mag zijn. Het is een veilige optie, omdat als het niet goed afloopt, dan droom ik het opnieuw.
De laatste tijd spelen de angsten in die zin weer aardig op. Maak me druk over het verliezen van mijn vrienden, die rationeel gezien zich niet heel veel anders gedragen, maar elke kleine nonverbale uiting, die ook maar negatief kan uitkomen, zie ik als een persoonlijke aanval. Ik probeer het te relativeren, kalmeer weer tot ik weer verder ga met denken. Het is een constante strijd om de logica in balans met mijn gevoelens te houden en mijn extreme negativiteit lijkt het soms te winnen van de logica.
Het ondermijnt mijn zelfvertrouwen, waardoor ik niet snel meer contact zoek of wat zeg. Tenzij de afstand genoeg is. In de stad ontloop ik mensen. Heb ik ook altijd gedaan, onder het mom van dat ik ze niet had gezien. Soms is dat ook wel zo, maar in die gevallen is in 80 % van de gevallen zo, dat ik de persoon in kwestie allang heb gezien. Het is ook niet dat ik niet echt tegen diegene wil praten, maar ik weet ook niet meer wat ik moet zeggen. 'Alles goed?' vind ik niet bepaald de origineelste uitspraak, hoewel hij wel de enige uitspraak is, waar ik niet helemaal verloren bij ben. Meestal ben ik pas verloren bij het antwoord, want wat komt daarna?
Bij alles wat ik zeg, denk ik drie keer na over wat ik had gezegd, concludeer eerst dat ik een idioot ben, die niet capabel genoeg is om een zin te vormen. Dan relativeren tot iets positiefs, maar uiteindelijk blijf ik bij het idioot gedeelte hangen. Ik begin zelfs met stotteren of het vaak omdraaien van woorden. Waardoor ik nog onzekerder word en uiteindelijk straks als een stotterende gek door het leven ga.
Ik ben boos op mezelf vanwege die allesbelemmerende angst. Boos op mijn ouders, om het feit dat ze me nooit veilig hebben laten voelen. Boos op anderen omdat ze het niet aan me zien wat er in me speelt. Terwijl ik dondersgoed weet, dat ik het grotendeels verberg.
Ik ben bang, extreem bang voor mijn leven in zijn algemeen. Bij alles wat ik doe of wil doen, giert de angst door mijn lijf heen en heb ik me al bedacht wat de mogelijke uitkomsten kunnen zijn. Variërend van goed tot voornamelijk slecht. Ik droom liever over hoe goed en hoe slecht het leven kan zijn, hoe irreël het ook mag zijn. Het is een veilige optie, omdat als het niet goed afloopt, dan droom ik het opnieuw.
De laatste tijd spelen de angsten in die zin weer aardig op. Maak me druk over het verliezen van mijn vrienden, die rationeel gezien zich niet heel veel anders gedragen, maar elke kleine nonverbale uiting, die ook maar negatief kan uitkomen, zie ik als een persoonlijke aanval. Ik probeer het te relativeren, kalmeer weer tot ik weer verder ga met denken. Het is een constante strijd om de logica in balans met mijn gevoelens te houden en mijn extreme negativiteit lijkt het soms te winnen van de logica.
Het ondermijnt mijn zelfvertrouwen, waardoor ik niet snel meer contact zoek of wat zeg. Tenzij de afstand genoeg is. In de stad ontloop ik mensen. Heb ik ook altijd gedaan, onder het mom van dat ik ze niet had gezien. Soms is dat ook wel zo, maar in die gevallen is in 80 % van de gevallen zo, dat ik de persoon in kwestie allang heb gezien. Het is ook niet dat ik niet echt tegen diegene wil praten, maar ik weet ook niet meer wat ik moet zeggen. 'Alles goed?' vind ik niet bepaald de origineelste uitspraak, hoewel hij wel de enige uitspraak is, waar ik niet helemaal verloren bij ben. Meestal ben ik pas verloren bij het antwoord, want wat komt daarna?
Bij alles wat ik zeg, denk ik drie keer na over wat ik had gezegd, concludeer eerst dat ik een idioot ben, die niet capabel genoeg is om een zin te vormen. Dan relativeren tot iets positiefs, maar uiteindelijk blijf ik bij het idioot gedeelte hangen. Ik begin zelfs met stotteren of het vaak omdraaien van woorden. Waardoor ik nog onzekerder word en uiteindelijk straks als een stotterende gek door het leven ga.
Ik ben boos op mezelf vanwege die allesbelemmerende angst. Boos op mijn ouders, om het feit dat ze me nooit veilig hebben laten voelen. Boos op anderen omdat ze het niet aan me zien wat er in me speelt. Terwijl ik dondersgoed weet, dat ik het grotendeels verberg.
08 apr 2006
- meld ongepast verhaal
-
Asih
zaterdag 08 april 2006 02:25
Ja papi, hoe moet je dat noemen? In ieder geval heel herkenbaar!
Onzekerheid, angst, teleurstelling, twijfel en nog veel meer van dat soort dingen die het leven van de meeste mensen bepalen ...
Alleen zijn de meesten {?} vaak goed in staat dat te verbergen achter dom
banaal lawaai, 'make-believe' & huilen met de wolven in het bos. Een fase. -
papilion
zaterdag 08 april 2006 02:46
Ik kan het vaak ook goed verbergen achter banaliteit en lawaaierigheid. Maar het is vermoeiend. Ik denk dat dit het eerlijkste en meest moeilijke stukje is dat ik sinds tijden heb neergezet. Dank je wel in ieder geval.
-
Asih
zaterdag 08 april 2006 08:26
Je zou ook kunnen zeggen
dat je niet bent blijven steken in machogeweld en bonobogeslijm zodat het besef van je eigen zwakke punten de natuur-bouwstenen van 'vermenselijking' kunnen gaan aandragen?
Verandering is onvermijdelijk zolang we leven:
de vraag is alleen maar in welke richting!
En het lijkt me dat zelfkennis en -inzicht heel wat vruchtbaarder grond gaan
vormen voor die ontwikkeling
dan geweld tegen jezelf of anderen en/of het
slijmerige onderwerpingsgedrag van seks & whatever else can suck us into oblivion en verslavingstendezen ...
Met intelligentie en besef van 'reality' is
het eerder een 'pre' dat je je zwakke kanten kunt gaan omvormen
stapje voor stapje dan dat 'het' eeuwige duisternis
zou betekenen.
Trouwens, ik heb al zestig jaar [of meer?] last van dergelijke 'mankementen' en heb ze leren zien
als' stepping stones' naar 'een betere wereld' te beginnen
binnenin mijzelf [en samen met sommige anderen]:
en het werkt ...
De wereld is nog steeds vol van ellende,
illusie & oppervlakkigheid maar ik kijk er nu anders tegenaan
dan ooit het geval was.
Ga zo door en laat je voorlopig nog niet kisten:
(h)erkenning is het begin van alle wijsheid!
-
Irfaan
zaterdag 08 april 2006 12:08
Hoi,
Ik herken veel in wat je zegt. Ik stel me ook vaak eest de dingen voor, hoe ik wil dat ze gebeuren. Meestal rollen daar een aantal scenario's uit, maar altijd extreem slecht scenario, van hoe het zou kunnen aflopen.
En elke ietwat negatieve uiting naar mij, verbaal of nonverbaal, vat ik erg persoonlijk op. Ik let veel op welke woorden mensen gebruiken. En daardoor denk ik dat ze het persoonlijk tegen mij gebruiken. Ik let bijna nooit op context, omdat ze dat er niet bij zeggen ofzo. Ik wil ook altijd een reden weten waarom ze me op een negatieve manier aanspreken.
En als ik bekende zie, zie ik ze ook van mijlenver, en ik kijk naar de grond in de hoop dat we geen oogcontact maken. Soms loop ik vlak langs een bekende en die herkent me dan niet. Vreemd vind ik dat, terwijl ik ze meestal van heel ver al herken. En we hebben ook altijd dezelfde gesprekken.... hoi, hoe gaat het.. en dan is het afvragen wat daarna komt. Ik heb zelf nooit wat te vertellen eigenlijk.. ik ben echt vraag & antwoord. Als je me niet interesseert zal ik ook geen gesprek aanknopen ofzo.
Zelf merk ik op wanneer ik iets probeer uit te leggen, dat ik soms een woord 5 x herhaal voordat de hele zin der uit komt. En mijn zinsbouw is helemaal brak. Maar ik merk het alleen maar kennelijk..
Maar een groot verschil is, ik ben niet bang, of boos op andere mensen. Misschien komt dat door mijn omgeving of hoe ik nu tegen dingen aankijk. Ik ben niet bang om vrienden te verliezen, omdat ik zelf denk, dat dit zo een klote wereld is dat het maar beter is dat ze weg zijn. En dat zij niet zouden hoeven treuren wanneer hun vrienden doodgaan, of weggaan. Ieder mens is verantwoordelijk voor zichzelf. Niemand draagt verantwoordelijkheid voor een ander. De maatschappij heeft dat bedacht.
En ik ga door de wereld alsof het je laatste dag kan zijn. Dus zo min mogelijk spijt van de dingen die je zegt en doet. En het een ander niet moeilijk maken and just let the clock tick away..
Doei en sterkte!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 26 apr 2008 Bed.
- O 30 jan 2008 Angst ( 2 )
- O 17 okt 2006 Ontslagen
- O 16 okt 2006 Anime ( 5 )
- O 13 okt 2006 Tattoo
- O 13 okt 2006 Doen alsof ( 3 )
- O 13 okt 2006 Tekeningen ( 6 )
- O 01 okt 2006 Tekeningen ten gevolge van een golf inspiratie. ( 4 )
- O 26 sep 2006 Tekeningconcepten ( 3 )
- O 22 sep 2006 Negeer het maar. ( 1 )
- O 16 sep 2006 Pimp-my-gevandaliseerde-look ( 3 )
- O 12 sep 2006 Wat zullen ze zeggen? ( 2 )
- O 05 sep 2006 Verliefd ( 1 )
- O 21 aug 2006 Woordenloos
- O 21 aug 2006 Leuk Leuk Leuk ( 1 )