Bang.

Lieve Butters,

Ik kwam een gedichtje tegen op internet,wat een stuk van mijn gevoel van vooral vanacht beschrijft. .

Het is nacht
Het is nacht,
De sterren staan aan de hemel,
Iedereen slaapt.

Het is nacht,
Stilte om mij heen,
Ik huil.

Het is nacht,
Ik moet slapen,
Ik durf niet.

Het is nacht,
Tranen over mijn wangen,
Angst in mijn lichaam.

Het is nacht,
Slapen durf ik niet,
Bang voor nachtmerries.

Gek werd ik er van vanacht. Moet ik mezeld dit aandoen? Is dit het allemaal waard? Waar ben ik nu toch mee bezig? Mijn hoofd maakt overuren, maar ik vind nog geen antwoorden.

Ik ben tot een uur of vijf op geweest, dan weer een poos in bed en dan weer even naar beneden. Glas fris pakken of even een kop thee maken. Even naar buiten staren met een warme mok in je hand. Genieten van de zwarte lucht om je heen, ontspannen. Maar ook zo alleen.

Ik word er ook onrustig door omdat ik graag wil slapen maar het niet kan, maar ook niet wil slapen. Want des te sneller is er weer een nieuwe dag die me dichter bij maandag brengt. Waar ik ook zo bang voor ben.

Huilen kan ik niet, de tranen komen niet. Maar toch stromen er angst uit mijn ogen. En heb ik het gevoel dat ik huil. Ook al zijn het dan geen natte tranen. Want ik ben wel ontzettend verdrietig.

Gisteren trouwens nog een tijdelijke afscheids gedoe gehad op mijn werk. Ik ben zo slecht in afscheid nemen. Ik sta met een mond vol tanden en kan alleen op de vragen van de andere stom staan te knikken. De dingen die ik dan nog wil zeggen verdwijnen in het niets, en ik kan alleen maar zwijgen.
Zo frustrerend.

En gisteren was ik er van overtuigd dat ik een juiste beslissing had genomen. Ik ga het gevecht aan, ik ga er heel hard voor vechten. Ik wist zeker dat ik het kon.
Maar na weer een nacht zoals gisteren weet ik het niet meer zeker.
Ik kan het niet, ik ga er niets mee op schieten, ik wil het niet. Ik wil niet gaan eten en aankomen.
Er moeten juist kilo's van af. Waarom ga ik me nog dikker laten mesten?
Ik ben toch al zo een walgelijke dikke koe, ik verdien niet om te eten.

Ik dacht dat ik vandaag dat ik misschien toch iets kleins mocht gaan eten. Maar nu durf ik niet meer. eerst moeten er voor maandag echt nog wat af. .
Dus ik ga nu dag 5 in zonder te eten. Ben zo trots op mezelf. .

Is deze angst nu normaal?
Is het gezond om ergens zo bang om te zijn, dat het mijn functioneren van de komende dagen en de dagen ervoor belemmert? Ik weet dat ik ontzettend obsessief ergens mee bezig kan zijn, maar dit gaat ook wel weer erg ver.

Het is soms best vermoeiend om mij te zijn.

Het liefst blijf ik de rest van de dag in bed. Dan hoef ik de grote boze buitenwereld niet in. Maar dat gaat niet lukken. Ik moet toch nog echt naar buiten om wat dingen te gaan doen. Ik moet nog naar de stad om wat kleine dingen te gaan kopen. GRRRRRR ik wil niet, ik heb geen zin in al die mensen om mij heen, die grijpgrage handen van mensen die in de bakken en rekken grijpen. Dat getrek en geduw om ergens als eerste bij te zijn. Het ongeduld en onbegrip van de mensen.

Ik ga het proberen en dan zie ik het wel. Mijn eerste angst voor vandaag toch maar aangaan.
De stad in en mijn dingen doen. Douchen een aankleden. Vandaag er mogen zijn, ongeacht hoe ik er uit zie.

Mooie woorden aan mezelf gericht maar ze komen niet aan.

Tot snel.

x Jade