Nog 3 nachtjes

Lieve Butters,

Phoeff ik ben kapot. Ik ben op van de zenuwen. Nog drie hele nachten en dagen en dan is het zover.
Dan ga ik weer opnieuw dat rot gevecht aan. Nu wil ik er echt voor gaan. Ik wil verdorrie leven en niet meer overleven. Ik wil niet meer trillend op mijn benen staan, bang zijn voor vet en vies eten. Ik wil genieten en gelukkig zijn.

Maar soms lijkt dat gewoon maar een droom. Iets wat niet te bereiken is. Niet haalbaar voor mij. Dat is niet weg gelegd voor mij. ook die gedachten spelen in mijn hoofd.

Op dit moment, ik lig nu lekker in bedje met het raam open en de frisse lucht die langzaam binnen komt. Zitten er ook twee stemmetjes op mijn schouder. Ze trekken alle twee aan me, en ze willen beide aandacht van me hebben. Alleen ik kan ze niet tegelijker tijd aandacht geven. En luister ik naar de een dan probeert de ander meteen weer aandacht op te eisen.

Maar op dit moment heeft het monster stemmetje de meeste aandacht, en bewust en onbewust luister ik naar hem of haar. Nee het is een haar. Iemand die mij zo ontzettend haat dat ze me kapot wilt maken. En dat na al die jaren trouwe vriendschap. Ik ben er altijd voor haar, Anna geweest. Maar nu haat ze me, ze weet dat de kans bestaat dat ze me gaat kwijt raken.

En ik kan slecht mensen kwijt raken, lang leven de verlatingsangst. Dus ik ben ook bang wie of wat de leegte die zij gaat achterlaten gaat opvullen. Want dat het een leegte gaat worden staat vast. Ik ben met Anna wel 20 ur per dag bezig. Zelfs als ik slaap droom ik over haar. En wat blijft er van me over als ik zonder haar door moet?
Misschien word ik wel een veel minder leuk persoon dan dat ik nu ben?
wie zal me dat zeggen?
Maar ik ga ondanks me angsten de ontdekkingsreis aan, opzoek naar de ware Lisan.
Met al mijn leuke en minder leuke kanten.

En bang ja dat ben ik. Ik ontzettend bang. Zo bang dat ik al een hele week misselijk ben zonder dat ik kan overgeven. Ik durf al sinds maandag 10.30 uur geen hap meer te eten. Alles om te zorgen dat ik het aankan. En dan begin ik mijn dagboek met de zin, ik wil niet meer trillen op mijn benen.
Maar ik sta al dagen te trillen op mijn benen.
Maar dat is de angst.
Nu kan ik nog een paar dagen klooien met eten, nu heb ik nog de controle, nu bepaal ik nog wat er in komt en uit gaat. En vanaf maandag niet meer. Dan bepaalt een lijst/ schema en mijn gewicht wat er inkomt.

Voor nu vind ik het wel eventjes genoeg. Ik ga zo lekker douchen en mijn fris gewassen was ophangen.
En dan ga ik lekker een dvd in bed kijken.
En zorgen dat ik wat slaap krijg.

x

Jade.