Bang voor eigen emoties ofzo
Eigenlijk ben ik bang voor mijn eigen emoties lijkt wel. SOms realiseer ik me dat ik volgens mij in een soort tunnelvisie zit waar ik niet buiten de tunnel durf te kijken. Terugkijkend, en soort van objectief (voor zover dat bij jezelf kan) kijkend denk ik dat ik mijn eigen emoties en gevoelens demp, gauw wegstop zodat ik er niet te veel last van heb.
Ik weet dat ik de afgelopen +-10 jaar heb ik bijna alleen maar dingen gedaan waarbij ik me zeker voelde en waar weinig heftige emotie bij kwam kijken. Op relatiegebied, werkgebied, sociaal gebied, al die dingen.
Uitgaan? Was spannend, ongemakkelijk soms, want ik voel me dan bekeken in mn rolstoel. Stom, maar zo voelt dat. Vervelend gevoel, dus doe ik het niet, daar komt het op neer.
Nadenken over liefde, relaties? Is pas de laatste paar jaar gaan lopen. Terugkijkend heb ik op diverse jongens een oogje gehad, vond ik ze wel leuk, maar heb ik nooit teveel daar over durven nadenken. Uit angst te falen, niet goed genoeg te voelen, niet op te kunnen tegen anderen die er in mijn ogen, naar mijn maatstaven wel 'normaal' uitzagen en doen.
Als ik er objectief, of bij anderen naar kijk is het heel idioot hoe ik er mee omga. Maar ik kan het niet doorbreken, en dat is verdomde lastig. Het is ook wel eng als je je op een gegeven moment realiseert dat je al best wel een tijd met negatieve gedachten rondloopt. En die ook nog eens niet uit, helemaal niks aan gevoelens uit, omdat dat 'nou eenmaal niet in me zit'.
Enige positieve is dat ik hier op md al meer heb weten neer te pennen dan ik in al die jaren heb durven te vertellen aan mensen.
Eigenlijk is dit nog niet af, maar ik ben de eindjes kwijt. Er komt nog wel een vervolg op deze post, of een aanvulling. Wanneer? Dat weet ik niet.
Ik weet dat ik de afgelopen +-10 jaar heb ik bijna alleen maar dingen gedaan waarbij ik me zeker voelde en waar weinig heftige emotie bij kwam kijken. Op relatiegebied, werkgebied, sociaal gebied, al die dingen.
Uitgaan? Was spannend, ongemakkelijk soms, want ik voel me dan bekeken in mn rolstoel. Stom, maar zo voelt dat. Vervelend gevoel, dus doe ik het niet, daar komt het op neer.
Nadenken over liefde, relaties? Is pas de laatste paar jaar gaan lopen. Terugkijkend heb ik op diverse jongens een oogje gehad, vond ik ze wel leuk, maar heb ik nooit teveel daar over durven nadenken. Uit angst te falen, niet goed genoeg te voelen, niet op te kunnen tegen anderen die er in mijn ogen, naar mijn maatstaven wel 'normaal' uitzagen en doen.
Als ik er objectief, of bij anderen naar kijk is het heel idioot hoe ik er mee omga. Maar ik kan het niet doorbreken, en dat is verdomde lastig. Het is ook wel eng als je je op een gegeven moment realiseert dat je al best wel een tijd met negatieve gedachten rondloopt. En die ook nog eens niet uit, helemaal niks aan gevoelens uit, omdat dat 'nou eenmaal niet in me zit'.
Enige positieve is dat ik hier op md al meer heb weten neer te pennen dan ik in al die jaren heb durven te vertellen aan mensen.
Eigenlijk is dit nog niet af, maar ik ben de eindjes kwijt. Er komt nog wel een vervolg op deze post, of een aanvulling. Wanneer? Dat weet ik niet.
09 apr 2012
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 20 apr 2013 Nagelbijtoverwinning
- O 18 apr 2013 Vervelende reality check
- O 22 mrt 2013 Wo ist der Bahnhof?
- O 01 mrt 2013 Oma in het ziekehuis...
- O 28 feb 2013 Tussendoorsel - vol hoofd
- O 27 feb 2013 Lieve cadeautjes
- O 09 feb 2013 Officieel een vriendje ( 8 )
- O 07 feb 2013 Er zijn van die collega's...
- O 02 feb 2013 Opa's puzzelboeken
- O 30 jan 2013 Valentijnskaart
- O 25 jan 2013 Nagelbijten ( 1 )
- O 21 jan 2013 Wel of niet? In de war. ( 2 )
- O 15 jan 2013 Weg met die trots en eigenwijsheid ( 6 )
- O 06 jan 2013 Hoe evolueert verliefdheid/liefde? ( 6 )
- O 03 jan 2013 Doorligplekken? ( 2 )