Bevrijdende tranen

Vandaag maar weer eens een heftig lesje dachten ze daarboven zeker...
maar het was wel goed, het was "mooi" en het gaf iets bevrijdends!

We moesten een plek tekenen waar we ons veilig voelen (en dan niet in de zin van veilig omdat er geen geweld is, maar veilig in de zin van geborgenheid en vertrouwen).

Ik begon te denken;
wat zou ik tekenen? Geel? Rood?, nee kan niet, daar ben ik niet meer... thuis? nee kan ook niet, daar ben ik ook niet echt en het is daardoor niet echt mijn veilige plek... hmm... de fgroep? euh.. eigenlijk ook niet... huh? shit! ik ben niet meer op geel, ik ben niet meer op rood, ik ben niet thuis! waar ben ik dan wel? waar hoor ik dan wel? nu "hoor" ik op de f, maar dat is nog niet veilig zoals het was op geel en op rood OMG! ik ben echt mijn veilige plek kwijt geschokt en nu? wat moet ik nu tekenen, ik heb dat plekje nog niet!
euh.. mevrouw? wat als je niks weet? shit, klinkt wel raar natuurlijkblozen ze keek me aan met een blik van begrip, dat stelde me gerust...
heb je misschien wel iemand waar je je veilig bij voelt? -denk-denk- shit! eigenlijk ook niet echt meer, niet zoals het toen was, die veiligheid voel ik nergens en bij niemand echt...geschokt
-stilte- nee, niet echt, klinkt wel heel dramatisch hé?
Ja, en dat is het eigenlijk ook, het is niet fijn als je je nergens echt veilig voelt... ze heeft gelijk
- met een heel zacht stemmetje - nee, niet echt nee...
dan teken je niks, als ik je in het kringgesprek straks vraag, durf je het dan te zeggen?
nee ja...
als je het op dat moment toch niet fijn vindt, het hoeft niet, dan kun je dat gewoon aangeven...
ik ga het dapper proberen, dapper door blijven gaan!

Het kringgesprek was al vol emoties toen ze zei;
"ik vóél dat er van alles is, ook met degenen die het niet zeggen"
ze heeft alweer gelijk..
toen ging ze langs...
ook bij mij...
ik voelde de tranen al opkomen
en toen kwamen ze eruithuilen, samen met dat hele hoge woord...
"ik heb eigenlijk die echt een plek waar ik me veilig voel.."
nu staat het zwart op wit! ik kan er niet omheen! het is zo...
nú is het nou eenmaal zo... het verandert nog wel, het heeft tijd nodig..

en wat luchtte dat op en wat een vreselijk lieve reacties!
ik bof maar met zo'n klas en zo'n toffe lerares..
en met D. een klasgenoot die inmiddels al meer is dan alleen een klasgenoot, een vriendin, die in korte tijd al heel dierbaar is geworden, een vriendin die wist wat ze moest doen...
mij een dikke knuffel geven en me troosten...

wat luchte dat op!
het voelde echt goed, het voelt goed dat de klas nu weet wat er in mijn hoofd omgaat...

en ookal is het hard, door die opdracht werd ik gedwongen eerlijk te zijn tegenover mijzelf en werd ik me er bewust van wat ik zo mis,
veiligheid

ik had er niet bij stilgestaan dat het zo was, was me er niet bewust van...
nu snap ik ook waarom ze zeiden dat het moeilijk kon zijn, deze opleiding...

Maar nu denken mensen vast dat ik me nu heel rot voel enzo...
maar het heeft me goed gedaan, deze les en die
bevrijdende tranen

En ik heb meteen een goede inbreng voor het PB-gesprek ;-)

engel
17 dec 2007 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van OrangeGirl
OrangeGirl, vrouw, 34 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende