brief aan mijn ouders

Na de gebeurtenis van vrijdag op school, was ik er voor mijn gevoel aan toe om het ook aan mijn ouders te vertellen. Omdat het voor mij nog te moeilijk is om dit rechtstreeks te doen, heb ik gekozen voor een brief. Hij ligt nog hier, in de envelop, klaar om verstuurd te worden. Wel doen, niet doen, wel doen, niet doen. Ik wil het, maar durf het niet goed..



Lieve pap en mam,

Ik schrijf jullie deze brief omdat ik jullie iets wil vertellen, maar het voor mij te moeilijk is om dit rechtstreeks te doen. Ik heb er heel lang over gezwegen, bang voor jullie reactie en de pijn die ik jullie er misschien mee doe. Maar ik wil het toch aan jullie vertellen zodat jullie mij misschien beter kunnen begrijpen en omdat ik van jullie hou en om die reden wil ik dit niet langer tegenover jullie verzwijgen. Onthoud dat wat jullie ook denken en misschien boos op me zullen zijn, ik dit al die tijd voor jullie heb verzwegen uit liefde en uit bescherming, uit angst en uit schaamte. En in een soort van overlevingsmechanisme (dat waar niet over gesproken wordt, dat is er ook niet)
Weten jullie nog dat toen ik in A. woonde, ik jullie heel graag wilde voorstellen aan mijn vriendje? Dat hij vervolgens niet kwam opdagen en me belazerde met een ander, die jongen? Ik ben zo stom geweest hem te vergeven, hem nog een kans te geven. Stom natuurlijk en tegen mijn eigen principes in. Ik heb het nooit aan iemand verteld, niet aan groepsleiding, niet aan groepsgenootjes, aan niemand niet. Omdat ik ergens zelf ook wel wist dat het niet zo slim was. Die jongen, M. heeft mij een aantal keren misbruikt, ook zijn vrienden hebben mij in die periode een aantal keren misbruikt. Niemand wist er van, groepsleiding niet, niemand niet. Ik sprak er nooit over. Na pas een halfjaar lukte het me om er voor eens en voor altijd een punt achter te zetten. Ik stopte de herinneringen weg en ging verder alsof er nooit wat gebeurd was. En afgezien van de momenten dat ik hem of zijn vrienden nog wel eens tegenkwam, lukte dat behoorlijk goed. Het leek alsof het niet mij, maar iemand anders was overkomen. Ik heb er destijds nooit echt enige last van gehad, behalve dat ik soms moeite had met mannen in het algemeen. Tot ik verhuisde naar L. in D. Ik begon me dingen te herinneren, kreeg soms paniekaanvallen en durfde behalve pap en B. (mijn broer) geen enkele man nog te vertrouwen. Er kwamen steeds mee herinneringen en beelden boven en uiteindelijk kreeg S. mij aan het praten. Ze heeft mij moeten beloven om niks aan jullie te vertellen, ik schaamde me te erg. S. en I. hielpen mij er over te praten, ze leerden mij de beginselen van het begrijpen dat het niet mijn schuld was. Dat ik op dat moment heel gevoelig was voor ieder beetje aandacht dat ik kon krijgen en me daar wanhopig aan vastklampte. Toen ik naar het R. verhuisde, ging ik in behandeling bij J. Samen met S. droeg ik dingen over aan S. en samen met haar weer aan J. ook heeft S. alles gelezen wat ik erover had geschreven. Nu heb ik iedere week een gesprek met J. Niet alleen over het misbruik, dat ze een trauma noemen, maar ook over de uithuisplaatsing destijds, wat ze mijn andere trauma noemt. In beide gevallen stopte ik al mijn gevoelens ver weg, zodat ik op dat moment nergens echt wat bij voelde. Ik was toen nog niet in staat er op een andere manier mee om te gaan. Dit kwam pas tijdens de verhuizing naar R. aan het licht. Ik heb jullie nooit, echt nooit - en dat zeg ik met de hand op mijn hart - , NOOIT iets kwalijk genomen over die beslissing. Ik besef me heel goed dat het voor jullie ook heel moeilijk was. Ik ben jullie er nog steeds dankbaar voor. Jullie hebben mij destijds de kans gegeven die ik op dat moment nodig had. Het was voor ons allemaal een moeilijke periode en ondanks alles zijn jullie mij altijd blijven steunen. Ik heb het bij groepsgenootjes heel vaak heel anders gezien, daardoor besef ik me des te meer hoe bijzonder het is dat we allemaal nog bij elkaar zijn. Nu ik binnen T2 woon, heb ik samen met M. dingen over gedragen aan M. (sorry, ik krijg schijnbaar vaak begeleiders met dezelfde initialen als de vorige). Het lukt me steeds beter om op een goede manier in gesprek te gaan over mijn zogeheten trauma's.
Soms heb ik last van flashbacks, dan komen er herinneringen en beelden naar boven. Dan raak ik in paniek en voel ik de emoties en gevoelens die ik destijds wegstopte, dan raak ik heel erg in de war. Soms voel ik ze aankomen, soms niet. Afgelopen vrijdag gebeurde dit voor het eerst op school in de les. L. vroeg wat er was en omdat ik niet kon praten schreef ik haar een briefje. Samen zijn we de les uitgelopen en toen kwam het verhaal er uit. Het was voor het eerst dat ik er over praatte buiten behandelaren en begeleiders. Toen mijn mentor achter ons aan ook de les uit liep, heb ik het haar met hulp van L. verteld wat er op dat moment gebeurde en waardoor het kwam. Na de les heb ik het er ook nog even met haar over gehad en aan de telefoon nog met L. Het was niet gepland, maar ik was er klaar voor om het te delen met de mensen om me heen door wie ik gesteund wordt. Het gebeurde en het voelde als een opluchting.
Heel lang heb ik geleefd in verschillende werelden; daar waar het misbruik wel bestond en daar waar het niet bestond. Nu komen deze werelden langzaam bij elkaar en wil ik niet langer vluchten in die verschillende werelden. Het is nu eenmaal gebeurd en daar kan niemand meer wat aan veranderen. Soms ben ik nog heel boos op mezelf, geef ik mezelf de schuld, vlucht ik in de boosheid. Maar met hulp van J. durf ik steeds vaker het verdriet toe te laten van de dingen - het misbruik en de uithuisplaatsing - die mij voor een deel hebben gevormd tot wie ik nu ben. En nu ben ik er klaar voor om de belangrijkste mensen in mijn leven ook in mijn kwetsbaarste kwetsbaarheid toe te laten. Jullie vandaar deze brief. En als het moment er juist voor is, hoop ik dat jullie mij willen helpen het ook aan B. en E. (mijn broer en zus) te vertellen.
Ik hoop dat jullie begrijpen waarom ik voor een brief heb gekozen. Ik hoop dat jullie niet al te erg geschrokken zijn, dat jullie er in ieder geval samen over kunnen praten. Begeleiding hier is er ook voor jullie, niet alleen voor mij.
Ik hou van jullie, voor altijd!

veel liefs, knuffels en kussen,
Jullie Mslje



pff... dat is er uit.. nu nog opsturen. Diepe buiging voor degenen die tot hier zijn gekomen met lezen..