flashback

Gisteren op school ging het mis. Kreeg een flashback terwijl ik in de klas zat. L. (vriendin en klasgenoot) vroeg wat er was. Het lukte me niet om te praten, dus schreef ze een briefje. Ik schreef terug dat ze het niet wilde weten, zij schreef terug dat ze het anders niet zou vragen. Stukje bij beetje trok ze alles eruit. Geen details, maar wel dat wat er achter mijn "alle mannen zijn klootzakken" lijfspreuk zat. Het misbruik. En toen trok ik het echt niet meer, ik schreef haar dat ik de klas uit wilde, maar niet durfde. L. nam me mee de klas uit en toen knakte ik. Ik zakte door mijn benen heen en moest vreselijk huilen. L. moest ook huilen en hield me vast, zo zaten we daar samen in de gang tot S. (mijn SLB'er en begeleider van school, we hadden op dat moment les van haar) er aan kwam. Zij kwam naast me zitten, legde een hand op mijn arm en vroeg me wat er aan de hand was, ik kwam amper uit mijn woorden en ze bood aan om het er na de les nog even over te hebben. Ik mocht even met L. naar buiten en L. haalde even mijn tas zodat ik mijn medicatie om wat rustiger te worden in kon nemen. Toen we buiten stonden en we allebei wat rustiger waren, vertelde ze me dat ze blij was dat ik het haar had verteld, dat ze dingen nu beter begreep en dat ze er voor me zou zijn als ik haar nodig had. Echt, als ik op vrouwen viel, dan had ik met haar willen trouwen.

Daarna dus met S. in gesprek. Het voelde veilig genoeg om het te vertellen. En ze reageerde echt heel fijn. Ik was zo bang dat ze er niks van zou moeten hebben, maar ze reageerde zó fijn. Ik ben blij dat zij mijn SLB'er is geworden, nu S. (andere) weg is. Ze ving me heel goed op. Ik denk dat het dit schooljaar misschien toch wel goed gaat komen, ik denk dat ik aan haar een hele goede heb en dat ze er voor me zal zijn op het moment dat ik haar nodig heb.

Het was allemaal even heel heftig, was daarna helemaal op. Na nog even met begeleiding (M.) gepraat ze hebben, ben ik even gaan liggen, viel in slaap en werd rond zes uur wakker. Wat gegeten en boodschapjes gedaan, want ik had niks meer in huis. Daarna op de bank geinstaleerd in m'n joggingbroek en dikke trui, capuchon op en lekker onder een deken tv aan... en in slaap gevallen. Tot M. mij heel lief wakker kwam maken met een aai over mijn hoofd omdat ik mijn medicatie in moest nemen. Ze zei dat ik beter even een paar meter kon verplaatsen, mijn bed in. Dus dat heb ik maar gedaan en toen ben ik weer in slaap gevallen. M. kwam nog even langs en stopte me in en deed de lamp uit (ik deed een poging om te lezen, maar viel steeds in slaap) en toen heb ik voor de tweede nacht als een blok geslapen. Zonder extra hulpmiddelen (alcohol of extra medicatie).

Het was niet gepland, zo op school enzo, en het was ook echt niet makkelijk. Maar ergens ben ik toch blij dat het gebeurd is. Ik hield die twee werelden gescheiden, zodat ik hoopte op school niet te hoeven voelen, maar nu ben ik blij dat dat niet meer zo is. Het sloopte me dat ik me altijd beter voor deed dan ik me voelde. Het was heel moeilijk, maar ik ben nu toch ergens ook wel heel erg opgelucht.

EN HEEL BLIJ MET MIJN DINNETJE L. EN MIJN NIEUWE TOP MENTOR S.

(al lezen zij dit niet, ik wil het toch even gezegd hebben!)