BlØf (muzikale blunder 7)

Dit is eigenlijk geen muzikale blunder van mij, maar van iemand anders. Twee iemanden zelfs. Dit verhaal verscheen jaren terug eens in een boekje over popmuziek. Ik type het nu opnieuw, dus mocht je het boekje ooit in handen krijgen, dan zal dat verhaal vast op details afwijken.

Ik had vroeger vrienden met een bandje. Ik had toen nog geen bandje. We kwamen altijd in een lokaal jongerencentrum/poppodium en de sport was om backstage bij de band te komen, met als doel hun bier op te drinken. Pubers die we waren... We hadden altijd een smoes: We kwamen een cd'tje van de band van vrienden aanbieden aan de grote band. Dit soort dingen lukte dan ook vaak bij bands als Racoon, Supersub, De Dijk, Van Dik Hout, et cetera. Zo kneusde ik ooit mijn pols, na een val, na het opdrinken van een fles drank met de zanger van Racoon. Mooie tijden. We spreken 1999 of 2000.

Op een dag speelde Blof in de grote zaal. Wij hadden een cd van de bevriende band bij de hand en na het optreden stonden we alweer klaar bij de kleedkamerdeur. We gaven de bands even adempauze en na een kwartier sloegen we ons slag. 'We' is in dit geval de zanger van de lokale band, laten we hem Dolf noemen, een fotograaf die inmiddels beroemd is, laten we hem Deur noemen, en ik. Dolf, Deur en ik gingen de kleedkamer in, begroetten de band en we namen een biertje uit de koelkast. We zaten gezellig aan en her en der stonden en zaten bandleden en aanhang. Op een gegeven moment zaten er vier mensen: Dolf, Deur, de zanger van Blof en ik. Op dat moment kwam er een meisje binnen. De band had (WTF: terwijl ik dit type komt Blof opeens op Radio2 voorbij met Harder Dan Ik Hebben Kan. Een toeval waar Mulisch van zou smullen) net anderhalf uur gespeeld, dus alle mensen hadden anderhalf uur naar de hoofden van de bandleden gekeken. Het meisje kwam dus binnen en zei tegen de zanger: 'Jij bent van Blof he?' De zanger antwoorde bevestigend, waarna het meisje vroeg wie er nog meer van de band waren. Zanger Pascal wees voor de grap een beetje onze richting in. Het meisje pakte een stift en vroeg aan Pascal en ons of we wilden signeren. Dat wilden we. Ik pakte haar stift aan en ik keek vragend naar het meisje wat te signeren. Haar broek ging omlaag en opeens stonden Pascal van Blof, Deur, Dolf en ik een slipje te signeren! 'Ik wil de muziek in,' dacht ik toen!

Pascal, de band en wij hadden de grootste lol dat dit gebeurde, dus er was meteen een goede sfeer. Hoe kan je in hemelsnaam na anderhalf uur concert de bandleden niet herkennen? Even later stond ik naast Chris Götte, de drummer. Een erg leuke gast, met een wat oudere en best verlopen kop. Wallen. Wit. Ik was jong... We heetten beide Chris, dus ook met hem was het meteen leuk. Na een paar minuten stond er een volwassen man naast ons met twee foto's. Twee dezelfde foto's met daarop duidelijke foto's van de vier Blofleden. Onder de duidelijke hoofden van Pascal, bassist Peter en toetsenist Bas stond een keurige handtekening. Alleen onder Chris Götte was het leeg. En die stond natuurlijk naast me.
De man keek Chris en mij aan, keek naar mij en tot mijn verbazing sprak hij mij aan: 'Jij bent toch Chris?'
Naar volledige waarheid, antwoorde ik: 'Dat klopt.'
Voordat ik het wist, had ik een pen in mijn handen en stond ik twee Bloffoto's te signeren, onder het veel oudere hoofd van mijn naamgenoot die notabene naast me stond. Ik zeg hier bewust 'stond', want toen ik omkeek lag ie letterlijk op de grond te lachen.

Het feest kon niet meer stuk en we hebben tot laat gedronken. We hebben nog lang gelachen om de man met op twee kaarten een rare handtekening en het meisje met het slipje van Pascal, Deur, Dolf en ik.
Een raar feit is dat drummer Chris een jaar later overleed, precies op mijn verjaardag. Dat was heel raar en vooral naar.