De Haakse Slijper (muzikale blunder 5)

Eigenlijk is dit niet zo zeer een blunder, maar meer een aparte gewaarwording.

Op een mooie nazomerdag, ergens in september, speelde ik met mijn band in een niet meer bestaande popzaal in het schilderachtige Heerhugowaard. Wij hebben geen bandbus, soms huren we wat, maar meestal gaan we per eigen auto en in mijn geval is dat een dikke Renault Twingo, aka de Mary Poppins Twingo. Er past namelijk meer in, dan je van buiten zou denken, maar dat is weer een ander verhaal, kindertjes.

Op deze dag stond de Twingo voor haar jaarlijkse Algemene Periodieke Keuring bij de garage en ik vroeg mijn vader of ik zijn auto mee mocht nemen. Dat mocht. Nu installeerde mijn vader reusachtige installaties in de kassenbouw, dus in zijn auto ligt vaak gereedschap. In dit geval nam ik de auto mee met in de kofferbak een enorme haakse slijper. Voor de technibeten onder ons: Dit is een enorme slijptol, waarmee je staal kan doorslijpen, terwijl je een enorme vonkenregen creëert. Zo'n vonkenregen waar Rammstein patent op heeft in haar videoclips. Het bewuste, niet meer bestaande bandje, maakte echter lieflijke popliedjes met een schattig meisje op zang, dus het leek in niets op pakweg Rammstein of andere op pyrotechnics geilende rockacts.

Thuis aangekomen, bemerkte ik de haakse slijper en ik laadde de auto verder in met basgitaren, koffertje en versterker. Even later arriveerde ik bij het poppodium, alwaar twee jonge stagehands aka humpers klaarstonden om te helpen met uitladen. Ik pakte twee, bassen, twee humpers pakten de speakerkast en terwijl ik voor de tweede keer richting kofferbak liep zag ik een jonge humper richting het podium lopen met de haakse slijper. Hij hielt het vast als een kostbaar relikwie. Te verbaasd om wat te zeggen, liet ik hem gaan.

Even later bleek dat we aan de verkeerde kant van het gebouw hadden uitgeladen. Enigszins mopperend werden de bassen, versterker en haakse slijper weer ingeladen en ik reed een stukje om, waar de stagehands weer klaarstonden om opnieuw uit te laden. De baskast, de bassen, de haakse slijper.

Dit keer werd de slijptol direct naar het podium gebracht waar enkele technici wat zenuwachtig naar het stuk gereedschap staarden. Na wat overleg kwam een van de heren, de geluidsman zelf, naar me toe.
'Wat gaat er precies gebeuren met die slijptol?'
'Met de toegift ga ik het drumstel en mijn bas te lijf. Maar ik heb alle vergunningen hoor,' sprak ik serieus.
Een doodse stilte en een vertwijfelende blik volgden.

Ik vertelde de man toch maar het hele verhaal en hij kon er hartelijk om lachen. Hij speelde het spelletje zelfs mee en hij liep naar zijn collegae met de woorden: 'Het komt allemaal goed hoor. Hij heeft alle vergunningen.'

Die avond speelde ik een akoestische set, met lieflijke liedjes, schuin achter me een barkruk met daarop een enorme haakse slijper en een publiek dat toch af en toe zenuwachtig en nieuwsgierig naar het stuk gereedschap keek. Die avond legden de stagehands de slijper weer in de kofferbak van de auto en de volgende dag had mijn vader zijn auto en zijn slijptol terug.
Mijn vader weet niets van de korte showbizzcarriere van zijn mooie groene Bosch. Zou die nog wel eens van de spotlights dromen?