Ik durf wel toe te geven dat ik Anglofiel ben. Ik hou van whisky, whiskey en Guinness. Ik vind Britse vrouwen mooi en ik schaar E-types, DB's, Land Rovers en Austin-Healey's onder de mooiste auto's. Ik ga liever één keer naar de UK dan drie keer naar de VS of Azië. Kate Moss was mijn jeugdheldin en ik speel met Britse bassen (Burns) over Britse (Hiwatt/Vox/Orange) versterkers. Ik kijk graag James Bond-films, de originele Italian Job, Withnail & Sons, de originele Get Carter en mijn favoriete bands zijn bijna allemaal typisch Brits: The Who, The Small Faces, The Kinks, Weller, Oasis, Ocean Colour Scene, ....
Natuurlijk draag ik Clark desert boots, ik barst van de Fred Perry-polootjes en Ben Sherman-bloesjes. Nuff said?
Het mooiste compliment was toen de man van de 'defectcharme' tegen mij zei: 'Krisp, het is alsof je net uit een Britse sportwagen ben gestapt.' Ik droeg op dat moment een platte pet en een gestreept Ben Sherman-vest... ...maar ik was op de fiets. Wel trots
Momenteel draag ik ook veel andere dingen, maar ooit was het vooral Brits. Op een dag stapte ik de lift van mijn toenmalige flat in en een buurman zei iets tegen me. Ik verstond het niet, dus ik zei iets als: 'Sorry?' De man vroeg het in het Engels en ik antwoordde in het Engels terug. Vanaf dat moment was ik in de flat 'De Engelsman'. Tegen mijn ex-vriendin zei een andere buurman een keer 'Jouw vriend, De Engelsman, kan die....' en ik probeerde eens tevergeefs een buurpersoon te overtuigen dat ik niét Engels was maar uit een boerengehucht, 8 km verderop kwam.
Natuurlijk vond ik het wel leuk, maar af en toe dacht ik dat ik net zo triest was als een andere flatgenoot. Mijn ex en ik noemden hem 'De Zweed'. Hij reed in een Volvo met Zweedse vlaggetjes, in zijn Volvo lagen Zweedse Metro-krantjes en ik schoot een keer in de lach toen ik hem uit de winkel zag komen met een mandje vol Wasa Knäckebrod.