bleh...!
" Zul je haar weer hebben hoor, die heeft ook altijd wat. Dan is ze weer verkouden, waar soms ook (oostindische-?)doofheid bij om de hoek komt kijken, dan zit ze weer de hele tijd te hoesten, dan heeft ze weer een keelontsteking en daarna vult ze weer met gierende halen haar longen. Ze heeft altijd wat! echt zó irritant. Het is vast psychisch, want dat mens spoorde toch al niet helemaal. Was ik al bijna vergeten te benoemen dat ze ook om de haverklap weer iets gescheurd of gekneusd heeft met hier en daar vermoedens van posstraumatische dystrofie, een been wat het niet doet zoals het moet doen en ga zo nog maar even door. En dan zakt ze -hoepakéé- soms zomaar door haar benen. Heeft ze eindelijk een volleybalclub gevonden, heeft ze inmiddels al twee keer niet getraind en in de wedstrijd afgelopen zaterdag was het ook geen volleyballen meer te noemen. Af en toe een keer ziek zijn, alla, maar nu overdrijft ze het wel heel erg. "
Zouden mensen echt zo over me gaan denken? zouden mensen echt zo denken zoals ik denk dat ze langzamerhand over me gaan denken?. Het is niet psychisch, het wordt steeds moeilijker te relativeren en het is ook zeker niet leuk. Vrijdag heb ik een afspraak bij de KNO-arts. Vorige week weer een antibiotica-kuurtje gehad voor de zoveelste keelontsteking. Amandelen moeten misschien geknipt worden en ik vindt het allemaal doodeng worden. Verkouden zijn, oké, bekend terein. Maar nu er ziekenhuizen, spuiten, knip en plak-werk aan te pas gaat komen wordt het me echt heet onder de voeten. Dit is echt níét grappig meer. Een simpele verkoudheid, ach weetje, gaat wel over. Niet dus, ben bijna chronisch verkouden en mijn kop barste gisteren bijna uit elkaar van de koppijn. Mijn benen willen soms echt niet meer, ben soms zomaar uit het niets hondsberoerd, misselijk en slap.
Ik wil wel weer eens een keer een dagje gezond zijn, me weer fit voelen. Zodat al die vrolijkheid die er vanbinnen zit, ook weer eens naar buiten kan komen.
Zouden mensen echt zo over me gaan denken? zouden mensen echt zo denken zoals ik denk dat ze langzamerhand over me gaan denken?. Het is niet psychisch, het wordt steeds moeilijker te relativeren en het is ook zeker niet leuk. Vrijdag heb ik een afspraak bij de KNO-arts. Vorige week weer een antibiotica-kuurtje gehad voor de zoveelste keelontsteking. Amandelen moeten misschien geknipt worden en ik vindt het allemaal doodeng worden. Verkouden zijn, oké, bekend terein. Maar nu er ziekenhuizen, spuiten, knip en plak-werk aan te pas gaat komen wordt het me echt heet onder de voeten. Dit is echt níét grappig meer. Een simpele verkoudheid, ach weetje, gaat wel over. Niet dus, ben bijna chronisch verkouden en mijn kop barste gisteren bijna uit elkaar van de koppijn. Mijn benen willen soms echt niet meer, ben soms zomaar uit het niets hondsberoerd, misselijk en slap.
Ik wil wel weer eens een keer een dagje gezond zijn, me weer fit voelen. Zodat al die vrolijkheid die er vanbinnen zit, ook weer eens naar buiten kan komen.
17 mrt 2009 - bewerkt op 17 mrt 2009
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 20 sep 2011 trillen als een rietje *diepe zucht*
- O 20 sep 2011 en weer een dagje duimendraaien ( 2 )
- O 19 sep 2011 bleh
- O 13 sep 2011 druk druk druk (in m'n koppie)
- O 12 sep 2011 hmm.. *denktenk*
- O 12 sep 2011 brief aan mijn ouders ( 7 )
- O 12 sep 2011 geen productief dagje
- O 10 sep 2011 flashback
- O 10 sep 2011 afbrokkelende muren ( 1 )
- O 06 sep 2011 RENNEN ! en dan op je bek gaan..
- O 21 apr 2011 zit ik dan
- O 22 mrt 2011 stomme #$@%*!@& ( 2 )
- O 22 mrt 2011 liefde? ( 2 )
- O 22 mrt 2011 razend ( 1 )
- O 01 mrt 2011 damned! ( 2 )