Blokkades
Hoewel het af en toe weg mag blijven en we heerlijk samen doorbrengen.
Geheel aanwezig en genietend. Opgewonden en vooral erg vrij. Samen zijn.
Hoewel het bekend is hoe fijn het kan zijn, toch zijn er momenten dat het vastloopt.
Dat ik vastloop en niet verder kan.
Geestelijk breek ik, raak ik afwezig en komt er niets meer uit mij.
Enkel korte woordjes (als die al komen), bewegingen worden langzamer of stoppen.
Blokkades op momenten dat er een lief en fijn vriendje naast me ligt.
Hij die mij lief heeft, mij verwend en ontzettend goed voor me is.
Blokkades. Ze doen pijn. Op dat moment omdat ik me zo klein voel.
Me zo klein mogelijk maak (en hij mij daar op wijst omdat hij het ervaart)
en gewoon continu niet gewenst is.
Ze keren terug wanneer ik de stap wil maken die ik tot nu toe omzeild heb.
Hij ervoer het de tweede keer volledig en vroeg zich af of het de eerste keer goed geweest was.
Er kwam geen antwoord omdat ik het niet weet.
Het is een handeling die ik onder zoveel druk heb uitgevoerd dat ik er nog niet van kan genieten
Ik heb het zo vaak voor een ander gedaan, omdat het moest.
Maar in deze gelijkwaardige relatie wordt het niet toegestaan.
Door hem niet want hij merkt het direct.
Maar door mijn lichaam en geest ook niet, ze haken af, blokkeren volledig.
Een tijdje zette ik het uit mijn hoofd dat ook ik die stap zou maken en niet alleen hij.
Ik wilde er niet aan denken en probeerde er ook niet naar toe te werken.
Van het weekend vond ik dat het misschien wel weer kon. Al is vinden een raar woord.
Maar nee. Opnieuw werd de heerlijk fijne bui gestaakt. Opnieuw kon ik niet meer.
En opnieuw moest hij wachten en werd zijn beurt uit gesteld.
'Je moet het heel rustig aan doen, stapje voor stapje nemen. Het blijft lastig'
Dat het lastig is is een feit.
Stiekem doet het ook gewoon zeer dat het zo lang in mijn lichaam blijft hangen.
Alsof ik mentale spierpijn heb, dagenlang. Bizar te noemen. Maar de waarheid.
Geheel aanwezig en genietend. Opgewonden en vooral erg vrij. Samen zijn.
Hoewel het bekend is hoe fijn het kan zijn, toch zijn er momenten dat het vastloopt.
Dat ik vastloop en niet verder kan.
Geestelijk breek ik, raak ik afwezig en komt er niets meer uit mij.
Enkel korte woordjes (als die al komen), bewegingen worden langzamer of stoppen.
Blokkades op momenten dat er een lief en fijn vriendje naast me ligt.
Hij die mij lief heeft, mij verwend en ontzettend goed voor me is.
Blokkades. Ze doen pijn. Op dat moment omdat ik me zo klein voel.
Me zo klein mogelijk maak (en hij mij daar op wijst omdat hij het ervaart)
en gewoon continu niet gewenst is.
Ze keren terug wanneer ik de stap wil maken die ik tot nu toe omzeild heb.
Hij ervoer het de tweede keer volledig en vroeg zich af of het de eerste keer goed geweest was.
Er kwam geen antwoord omdat ik het niet weet.
Het is een handeling die ik onder zoveel druk heb uitgevoerd dat ik er nog niet van kan genieten
Ik heb het zo vaak voor een ander gedaan, omdat het moest.
Maar in deze gelijkwaardige relatie wordt het niet toegestaan.
Door hem niet want hij merkt het direct.
Maar door mijn lichaam en geest ook niet, ze haken af, blokkeren volledig.
Een tijdje zette ik het uit mijn hoofd dat ook ik die stap zou maken en niet alleen hij.
Ik wilde er niet aan denken en probeerde er ook niet naar toe te werken.
Van het weekend vond ik dat het misschien wel weer kon. Al is vinden een raar woord.
Maar nee. Opnieuw werd de heerlijk fijne bui gestaakt. Opnieuw kon ik niet meer.
En opnieuw moest hij wachten en werd zijn beurt uit gesteld.
'Je moet het heel rustig aan doen, stapje voor stapje nemen. Het blijft lastig'
Dat het lastig is is een feit.
Stiekem doet het ook gewoon zeer dat het zo lang in mijn lichaam blijft hangen.
Alsof ik mentale spierpijn heb, dagenlang. Bizar te noemen. Maar de waarheid.
10 apr 2012
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
dinsdag 10 april 2012 21:29
Het kost tijd, begrip en geduld.
Neem die tijd. Want dat heb je nodig. Ik weet zeker dat hij dat begrijpt. Laat je dat wat rust geven in je hoofd. Het hoeft niet. Het mag.
-
Past&Today
dinsdag 10 april 2012 21:32
Dat zijn exact zijn woorden. En omdat die zo fijn en rustgevend horen te zijn, vind ik de reactie binnen in mij nog zo lastig. Mijn lichaam weet te veel.
Het is een lieverd en een goede. Hij weet dat ik hem dankbaar bent. Uitspreken mag ik het niet meer van hem. Complimentenoverload...
Dank! -
kruidje
dinsdag 10 april 2012 21:36
Je bent te streng voor jezelf. Je kunt niet zomaar een knop omzetten.
Was dat maar zo. Je moet je niet schuldig voelen tegenover hem. Koester je in dat begrip en laat de tijd z'n werk doen. Er is geen haast. Tijd genoeg.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )