BOOS

Ik heb een probleem met mijn vader en zijn vrouw A. Ik ben boos bij hun weggegaan, of we nu ruzie hebben? Ik vertik het in ieder geval om met hun te praten en neem dus niet op als ze bellen. Ik woon aan de andere kant van Nederland en toch weten ze het zo ver te krijgen. Altijd hebben ze wel iets te zeuren, nooit is het naar hun zin. Ze vinden nu weer dat ik geen tijd voor hun heb, ze missen mijn vanzelfsprekende aanwezigheid en vertrouwdheid. Mijn vader zei zelfs dat hij het idee had dat ik niet graag bij hun thuis kom en dat ik me gedraag als iemand die vind dat ze maar blij moeten zijn dat ik langs kom. Aaaaaarrggggg
A. vindt dat ons contact moeizaam verloopt.
Ik was voor mijn moeder onverwachts naar huis gegaan omdat haar vriend die nacht was neergestoken (beroving). Ik wilde er zijn voor mijn moeder en haar vriend en ben toen naar mijn zus gegaan. Nou sorry dat ik mijn vader en A. niet meteen had gebeld. Mijn zus had onze vader diezelfde dag nog gesproken maar hij was te druk met zijn eigen zaken. En A. was niet thuis en konden we dus niet bereiken. En nu waren mijn vader en A. beledigd dat ik twee dagen later belde dat ik nog even langs wilde komen voordat ik naar huis ging. Maar ik wilde niet te laat afspreken omdat ik geen zin had om in de file te staan bij ring Amsterdam. Ze deden een partij moeilijk en later belde A. mij terug en zei: als je hier niet wil komen dan moet je niet komen. Nou dat sloeg echt werkelijk nergens op.
En toen mijn zus en ik daar uiteindelijk op de thee waren gingen ze weer lopen zeuren. Ik had de laatste nachten al slecht geslapen, was moe en emotioneel en nog steeds geschrokken over het feit dat de vriend van mijn moeder was neergestoken. Ze vroegen niet eens hoe het nu met ons ging...nee ze vonden zichzelf belangrijker. Ik vond hun gezeur echt onterecht en voelde me gewoon belegigd. Oja en mijn vader moest ook nog even zo nodig een sarcastische opmerking maken, zoals hij wel vaker doet. Toen had ik het helemaal gehad en ben boos naar huis gereden.
De week daarop belden mijn vader en A. steeds. Ik had echt geen zin om met hun te praten. Ze spraken steeds in op mijn voicemail...een beetje slijmerig. Nou ze mogen weten dat ik ze zat ben.
Dus uiteindelijk kreeg ik dit weekend een kaartje van A. "..ik je vanzelfsprekende aanwezigheid en vertrouwdheid mis..; ...op de momenten dat ik verlang naar de echte ontmoeting met elkaar en de wetenschap dat we over en weer in elkaars levens willen delen.." Wat een zweverig gedoe zeg. En wat bedoeld ze met de echte ontmoeting?? Uiteindelijk is het een tekst met weinig inhoud. Snappen ze het nou niet? Eind augustus ben ik dat weekend nog bij hun geweest. Er was toen niks aan de hand en vond het zelf wel een leuk weekend. Begin september had ik nog met mijn vader op zijn werk afgesproken, samen wat gegeten enzoo. Lekker gegeten en de gesprekken waren ook wel goed. En nu krijgen we dit gezeik!
Nu vinden ze dat het contact moeizaam verloopt. Ik heb het afgelopen jaar echt een rot jaar gehad en ben altijd open en eerlijk tegen hun geweest over mijn problemen. Niet alleen omdat ik hun nodig had maar ook omdat ik dat met hun wilde delen. Ik ben bij hun geweest, heb hun mijn emoties laten zien. Heb met hun gepraat en me kwetsbaar opgesteld. Heb hun elke keer gebeld en hun op de hoogte gehouden. Heb A. op de momenten gebeld dat ik radeloos was...niet meer wist wat ik moest doen..heb gehuild. Ik dacht dat ze me begrepen. Uiteidenlijk heb ik het meest aan mijn zus gehad, terwijl zij zelf ook in een moeilijke situatie zit. Toen A. dit jaar geopeeerd moest worden ben ik ook naar huis gekomen, wilde er toen ook voor haar zijn. Maar zij wilde toen alles alleen doen en helemaal geen bezoek ontvangen. Dat hebben we toen maar gerespecteerd. Dus ik kan haar ook vragen in hoeverre zij ons toelaat in hun leven, wat heeft zou nou gedaan in het contact naar mij toe. Zij deelt toch ook niks? En mijn vader gedraagd zich alsof ik zijn kleine meisje ben die hij niet los wil laten. En omdat hij zichzelf steeds weer teleursteld reageert hij zichzelf af door sarcastische opmerkingen te maken naar ons. Ik ben niet alleen boos door hetgeen wat gezegd is toen ik daar laatst was maar het is een opeenstapeling van ergenissen. Het is hun hele manier van leven. Zij willen leven als een stel antroprosofen (ik weet niet eens hoe je dat schrijft!!) die nergens een keuze over hunnen maken. Mijn vriend noemt ze een stel hippies. Wij (mijn broer, zus en ik) hebben dat altijd gerespecteerd en daar voor open gestaan alleen zij begrijpen niet dat wij anders leven, andere keuzes maken en ook VLEES eten. Zij hebben een bepaald manier van leven en willen het liefst dat wij ook zo leven. Zij begrijpen gewoon niet dat wij ook met mensen omgaan en accepteren die in hun ogen minder inhoud hebben. Mijn vader probeert toch altijd weer gesprekken aan te gaan met mensen die hij nauwelijks kent en die in zijn ogen geen inhoud hebben. Hij vraagt ze dan hele vervelende vragen op een irritante wijze. Mijn vader vind bijvoorbeeld de nieuwe vriendin van mijn broer een stille vrouw. Gaat hij vragen stellen over waarom ze zo stil en gesloten is en dan durft hij ook nog eens opmerkingen te maken over haar uiterlijk. Kan je begrijpen dat de vriendin van mijn broer zich ongemakkelijk voelt. Woest waren wij (mijn broer, zus en ik). Zoiets doe je niet als je iemand nog maar net kent.
Elke keer moet ik weer horen dat ik hun zo weinig bel. Nou sorry hoor ik werk ook 38 uur en onregelmatig. Daarnaast ben ik maar twee weekenden in de maand vrij, ik rij twee dagen in de week paard en ik probeer te sporten. Daarnaast heb ik geen behoefte om hun elke keer te bellen. Ik heb ook mijn eigen leven, ik ben een volwassen vrouw. En elke keer als ik bel dan hebben ze wel iets te zeuren. Ze maken zich alleen maar zorgen of J. wel lief genoeg voor mij is. Het is net alsof ik mijn eigen keuzes steeds weer moet verdedigen. Ik denk dan ook wel dat mijn twijfels van de laatste tijd deels door hun was aangepraat. ze vragen steeds weer van die moeilijke vragen dat ik me daar onbewust toch weer mee bezig ga houden.
Ze projecteren gewoon hun eigen tekortkomingen op ons af!
Ik heb het dus helemaal met ze gehad....

wordt vervolgt

Liefs Venus