Verward

Ik stel vrij hoge eisen aan mezelf maar ook aan anderen. Misschien komt het dan ook wel daardoor dat ik zo snel met een ontevreden gevoel rond loopt?! Elke keer voel ik me weer enorm teleurgesteld en die gaan dan vaak weer gepaard met emoties die ik dan niet onder controle heb. Ik weet wel dat ik me alles niet zo moet aantrekken en al helmaal niet moet aantrekken wat anderen denken of vinden. Maar toch vind ik dat moeilijk. Ik ben het afgelopen jaar een aantal keer bij een psycholoog geweest omdat ik met zo veel gevoelens zat dat ik die niet meer kon plaatsen. En ik had een probleem met een collega. Ik ga de oorzaak niet vertellen hoe de problemen zijn ontstaan maar ik weet nu inmiddels wel hoe het voel om genegeerd en daardoor gepest te worden. Heb ondervonden hoe hard mensen /collega's kunnen zijn. Hoe 1 persoon je heel hard de grond in kan stampen. En het ergste vond ik nog wel dat ik gezien werd als het probleem en dat ik ook nog eens in de steek werd gelaten door mijn baas. In middels weet ik dat ik niet het probleem ben maar die collega. Ik heb hard terug gevochten en wil weer gewoon kunnen werken. Toch moet ik elke dag weer tegen mezelf zeggen dat ik boven het gedrag van die collega moet staan, dat die collega het probleem is en niet ik. Maar ik word er zo moe van. Ik heb geen zin om dat elke dag tegen mezelf te zeggen. Het ging een tijdje goed maar dan ga ik het me toch weer aantrekken. Ik ben dan gespannen en ga dan uiteindelijk toch weer met hoofdpijn naar huis. Ik kom op deze manier gewoon niet tot mijn recht op mijn werk. Ik heb dat tegen mijn baas gezegd en dat ik zelfs bereid was om weg te gaan. Nou goed..puntje bij paaltje heeft die collega inmiddels een andere baan. Ik hoop dan ook dat ik die collega nooit meer tegen kom. Met behulp van mijn vriend, vrienden en ook die psycholoog ben ik er wel sterker en wijzer uitgekomen. Ik weet dat ik hoge eisen stel, dat ik te veel wil doen, dat ik een sociaal persoon ben en dat ik best wel assertiever wil zijn. Ik heb meer naar mezelf leren kijken en moet zeker niet aantrekken wat anderen vinden. Maar het hele gebeuren heeft ook een stempel gezet op mijn relatie met J. En dat vind ik nog het ergste van allemaal. Ik denk ook dat onze relatie nooit meer zo onbevangen zal zijn als daarvoor. Sinds die tijd heb ik ook het gevoel dat ik vaak moet vechten voor onze relatie. Soms lijkt het wel alsof er maar geen rust komt in onze relatie. Vrienden en familie vragen steeds maar (en daar word ik ook wel gek van) hoe het nu tussen ons gaat. Elke keer als ik zeg dat het wel goed gaat voelt het voor zelf alsof ik lieg. Ik hou van J. en ja het gaat ook wel allemaal zijn gangetje...maar gaat het nou werkelijk goed tussen ons? Want waarom voel ik nu weer onvrede. Loop ik weer te zeuren? Stel ik weer te hoge eisen......ben ik het probleem? Ben ik zelf degene die mezelf weer teleurstel? Zal ik ooit tevreden kunnen zijn. Hoe kan het dan dat ik weer het gevoel heb dat J. niet helemaal voor mij gaat. Misschien mag ik dit wel niet zeggen, ben ik degene die spoken zie. Is hij wel eerlijk tegen me? Waarom ontwijkt hij mijn vragen....waarom merk ik niks. Ik word gek van mezelf. En als ik hem dan weer over de telefoon hoor dan voel ik me weer schuldig over mijn gedachten. J. is heel lief en toch vraag ik me soms af of het wel genoeg is. Doe ik mezelf niet te kort. Het enige wat ik wil is iemand die laat zien dat hij helemaal voor mij gaat. Dat hij zegt dat hij van me houdt.....

wordt vervolgd.....