Boos, verdrietig, groot en klein tegelijk
Het gaat beter met me. Iedereen zegt het. Ik zie er beter uit, ik straal meer, ik onderneem dingen en kan fysiek weer meer hebben dan een aantal maanden geleden. Iedereen zegt het. Maar of het zo voelt?
Ja met vlagen. Soms heb ik hele goede dagen, vergeet ik de verwachtingen, leer ik het leven kennen en geniet ik enorm van de gezelligheid, goede gesprekken en kan een zonnestraal op mijn lijf me al goed doen.
Toch.. toch word ik boos van de situatie waarin ik zit. Ik word verdrietig van het feit dat ik me soms zo gevangen voel in het lichaam dat te veel weet. Ik bén een leuke meid. Ik ga het steeds meer zien. Een jonge vrouw die wel zin heeft in avontuurtjes, lange nachten en een wijntje of wat. Een persoon die wil genieten en stralen. Toch... is daar dan in eens vanuit iets kleins een omschakeling en voel ik me volledig opgesloten. Lukt het niet, kan ik geen woord meer uitbrengen en doet het me alles behalve goed als ik drie zoenen moet delen als standaard Nederlandse groet.
Mijn nachtrust is verbeterd in de tijd dat ik therapie heb. Of eigenlijk, in de laatste maanden. Ik val als een blok in slaap en word vaak rond mijn wekker weer wakker. Goed zou je zeggen. Ja. Beter dan het woelen en draaien. Maar.. er zitten nachten tussen die ik liever over geslagen zou hebben. Gisteravond was naar. Mijn gedachten gingen met me aan de wandel, maar ik werd gerust gesteld. Vriendinnetje sprak met me en wist me rustig te laten worden. Ik had vertrouwen in de nacht en was niet veel later in dromenland. Was het maar dromenland. Mijn nacht was een ware nachtmerrie. Zo levensecht, met duidelijke gezichten, vuurwapens, bedrog en niemand maar dan ook niemand die me op wilde vangen.
Het komt niet overeen met de waarheid, want ik heb parels en ik kan bij mensen aanbellen. Ik doe het niet, nooit. Maar het kan wel. Toch.. deze nachtmerrie had gevoelens die uitvergroot duidelijk werden. Wat zit er veel in mijn lijf. Het is gek, naar en beangstigend. Wat ben ik brak, moe, verrot en wat wil ik het leven op dit moment even niet.
Over twee uur ben ik weer degene die in de professional rol moet zitten en beoordeeld wordt op haar kunnen. En op zulke momenten begrijp ik dat mensen het idioot vinden dat ik het allemaal doe en volhoud. Maybe it is..
Ja met vlagen. Soms heb ik hele goede dagen, vergeet ik de verwachtingen, leer ik het leven kennen en geniet ik enorm van de gezelligheid, goede gesprekken en kan een zonnestraal op mijn lijf me al goed doen.
Toch.. toch word ik boos van de situatie waarin ik zit. Ik word verdrietig van het feit dat ik me soms zo gevangen voel in het lichaam dat te veel weet. Ik bén een leuke meid. Ik ga het steeds meer zien. Een jonge vrouw die wel zin heeft in avontuurtjes, lange nachten en een wijntje of wat. Een persoon die wil genieten en stralen. Toch... is daar dan in eens vanuit iets kleins een omschakeling en voel ik me volledig opgesloten. Lukt het niet, kan ik geen woord meer uitbrengen en doet het me alles behalve goed als ik drie zoenen moet delen als standaard Nederlandse groet.
Mijn nachtrust is verbeterd in de tijd dat ik therapie heb. Of eigenlijk, in de laatste maanden. Ik val als een blok in slaap en word vaak rond mijn wekker weer wakker. Goed zou je zeggen. Ja. Beter dan het woelen en draaien. Maar.. er zitten nachten tussen die ik liever over geslagen zou hebben. Gisteravond was naar. Mijn gedachten gingen met me aan de wandel, maar ik werd gerust gesteld. Vriendinnetje sprak met me en wist me rustig te laten worden. Ik had vertrouwen in de nacht en was niet veel later in dromenland. Was het maar dromenland. Mijn nacht was een ware nachtmerrie. Zo levensecht, met duidelijke gezichten, vuurwapens, bedrog en niemand maar dan ook niemand die me op wilde vangen.
Het komt niet overeen met de waarheid, want ik heb parels en ik kan bij mensen aanbellen. Ik doe het niet, nooit. Maar het kan wel. Toch.. deze nachtmerrie had gevoelens die uitvergroot duidelijk werden. Wat zit er veel in mijn lijf. Het is gek, naar en beangstigend. Wat ben ik brak, moe, verrot en wat wil ik het leven op dit moment even niet.
Over twee uur ben ik weer degene die in de professional rol moet zitten en beoordeeld wordt op haar kunnen. En op zulke momenten begrijp ik dat mensen het idioot vinden dat ik het allemaal doe en volhoud. Maybe it is..
29 mei 2013
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
woensdag 29 mei 2013 07:44
Gewoon een dikke knuffel en een onsje sterkte en kracht.
-
SweetBro
woensdag 29 mei 2013 07:46
Vooral de een na laatste alinea blijven opdreunen, je hebt inderdaad parels van mensen tot je beschikking.
En nee je bent niet idioot, zeker niet, je wil dat deze kant van zo'n min mogelijke invloed is op je (zakelijk) leven. Als het niet gaat of lukt, heb je toch een goede poging gedaan en alles eruit gehaald. Als je een grens daarmee overschrijdt, dan zal je ook de rust durven pakken. -
Gewoon ik
woensdag 29 mei 2013 08:59
Ik denk dat het juist goed is dat je volhoudt. Gezond, ook. Wegkwijnen in een hoekje, daar heeft niemand wat aan en jijzelf al helemaal niet. Hard, maar het leven gaat door. Echter ga niet over jouw grenzen heen. Dat is iets wat jij erg moeilijk blijft vinden, maar wat wel belangrijk is om het leven ook nog een beetje leuk te kunnen blijven vinden. Waar je op sommige punten de controle maar niet los lijkt te kunnen laten (werk, school), lijkt het me op andere punten juist goed voor je als je die controle eens wat af en toe wat meer zou laten vieren (sociaal, vooral). Niet dat je dat nooit doet, maar ik heb toch het idee dat er een soort remming zit. Waarschijnlijk deels door je verleden. Maar ik heb er vertrouwen in dat je steeds iets dichterbij je 'echte' zelf zult komen. Dingen zoals 'ik ben een leuke meid' schrijf je vaak en vind ik leuk om te lezen. Misschien zeg je het nu min of meer noodgedwongen, om jezelf ervan te overtuigen (je bent er niet helemaal zeker van), maar het begin is er en dat is goed. Het begint bij weten wat je waard bent. Je bent sterk genoeg om uiteindelijk met de rest te kunnen leren omgaan, en met jezelf (en je verleden) te leren leven. Dat denk ik.
-
Past&Today
woensdag 29 mei 2013 17:12
Dank jullie. Oprecht dank voor deze woorden.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )