Brief aan dokter P.
Geachte dokter P.
Ik hoop dat u heel even de tijd neemt om deze brief te lezen.
Op 8 Januari 2010 is Paps onder de scan geweest.
Daarna hebben we het drievige en slechte nieuws gehoord, dat er een tumor aan de nier vast zat en er ok uitzaaiingen waren. Diezelfde dag zijn we doorwerwezen naar u.
De derde week van januari heeft u de nier bij Paps verwijderd, toen we samen met u de scan hebben bekeken zei u: Als de nier eruit is dan voel jij je na een week al een ander mens! Sta je te springen naast je bed, dan even goed aansterken en uiteindelijk met de chemo kuren beginnen.
Na de operatie van 3 uur belde u mij op dat de zware operatie redelijk goed was gegaan. Paps had 3 liter bloed verloren en u heeft moeten wroeten en wrikken om de nier te verwijderen. ik kon met ong. een uur naar mijn mannetje toe, maar wat ben ik geschrokken zoals hij erbij lag, het leek net of hij was overleden. maar dat kan waarschijnlijk ook niet anders na zo'n zware operatie.
Maar gelukkig kregen wij van u te horen dat het er verder goed uitzag en u verder geen rare dingen heeft gezien. Godzijdank! dachten wij toen. Niet wetend wat de gevolgen waren die er nog aan zouden gaan komen.
maar dokter P., normaal gesproken wordt er altijd met een zware operatie en vooral met zoveel bloedverlies en gebreken (uitzaaiingen) in een lichaam altijd een drain geplaatst.
U heeft die bij paps verzuimd en dus nagelaten.
Het gevolg was dat paps na ong. 4 dagen klaagde over hevige rug en buikpijn.
hier is verder niets mee gedaan door u.
hij mocht zelfs naar huis, want het kon wel eens aan het ziekenhuisbed liggen. ook kon hij thuis beter aansterken.
Op 3 februari heb ik dokter vd L. gebeld, de huisarts van paps,
deze zei ook meer bewegen en er zit vast wat spieren vast in de rug. wel morfine en nutridrink gekregen om aan te sterken.
Op 7 februari is Paps van de pijn in elkaar gezakt. Gelukig dat er op dat moment 2 vrienden waren, die ons konden helpen. we hebben met de afdeling gebeld en konden direct terug komen. Paps is een dag later door de scan geweest. Het bleek dat er een fikse onsteking zat en die heeft dus direct na de operatie flink kunnen groeien, zodoende al die onmenselijke pijn.
Op 25 februari mocht hij weer naar huis, maar ook dat was maar van korte duur.
Op 28 februari heeft onze dochter een weekendarts gebeld omdat de pijn nog ondragelijker werdt. Pas na aandringen van die arts , die u dokter P, op dat moment aan de telefoon had (u als zijn behandelend arts toch?) mocht Paps pas weer naar het ziekenhuis. De dokter moest u er eerst van overtuigen, dat hij bij een doodzieke man op bezoek was. Terwijl ú wist om welke patient het ging. Er hadden toen al de alarmbellen bij u moeten gaan rinkelen, u had gezien wat er aan de hand was tijdens de operatie..
Paps is toen weer onder de scan door gegaan en er bleek nog steeds een hele grote ontsteking te zitten. Hoeveel pijn kan een mens doorstaan? Dus die ontsteking heeft weer lekker door kunnen woekeren. Vandaar dat Paps nooit heeft kunnen aansterken en zijn krachten heeft kunnen opbouwen..
Maar nog was en bleef u positief. Zelfs wij als leken zien het op en afgaan met paps, maar wat vooral erg zeer doet is dat hij zo ongelooflijk veel pijn heeft gehad, mensonterend veel pijn...
Gelukkig was u een week niet op de afdeling en werdt u waargenomen door dokter vd K. Ik zeg 'gelukkig', omdat deze dokter wél de confrontatie aan durfde en in een paar heel moeilijke gesprekken wel durfde uit te leggen wat er nu echt aan de hand was. Zij en ook de verpleging konden het niet meer aanzien, hoe wij met onze ziel onder onze arm liepen. Natuurlijk moet je hoop hebben, en dat hadden we allemaal. Maar u dokter P. was niet alleen positief, u heeft Paps VALSE HOOP gegeven.
Tot aan zijn sterfbed bleef u de eeuwige optimist.
We weten allemaal dat paps heel hard heeft gevochten, tot het onmenselijke toe!
Dit had u kunnen voorkomen door realistisch te blijven en ons al veel eerder de waarheid had kunnen vertellen.
Paps is op 41 jarige leeftijd het ziekenhuis ingelopen en er op 42 jarige leeftijd (kort na zijn verjaardag) in een kist uitgedragen. Dit allemaal binnen 3 maanden. Wij leven nu in een hororfilm, waar nooit een einde aan zal komen. Nu mag ú ons vertellen met al uw positieve gedrag, hoe wij nu verder moeten.
hdt is voor ons nog steeds onbegrijpelijk allemaal.
We hebben in 3 zware maanden tussen hoop en angst in het M.S.T (ziekenhuis) overleefd.
Daarnaast hebben we kaarten gekregen beterschap,ons huwelijk, zijn verjaardag en nu met sterkte.. Daar doen andere mensen een heel leven over, wij hebben dit in een vogelvlucht doorstaan.
Het medeleven van u was en is nog steeds ver te zoeken!
Op 1 april 2010 toen paps om 16.40 uur was overleden stond u achter de balie en keerde u uw rug naar de familie toe. triest, in en in triest.. Dit kan en mag een dokter nooit doen.
Maar ik wil wel d.m.v. deze brief dokter vd K. en ook de verpleging bedanken, die wel eerlijk en realistisch naar ons toe geweest zijn. Zij hebben gezien hoe wij daar met onze ziel onder onze arm liepen. Zij hebben wel afscheid van Paps en de familie genomen, zij zijn zelfs bij de aula en crematie aanwezig geweest.
Maar wij moeten nu verder zonder Paps, het leven voor ons wordt nooit meer zoals het was. Als u dokter P. wel een drain had geplaatst was Paps misschien heel veel pijn bespaard gebleven. Zeker hadden we dan wel nog weken of misschien wel maanden langer van Paps kunnen genieten. Die heeft u hem, en ook ons ontnomen..
Dit is de brief die mijn stiefmoeder naar mijn vaders behandelend arts gestuurd heeft.
Dit is hoe het allemaal gegaan is in de zware maanden/weken van kanker..
Dokter P. is ons behandelend arts, Dokter vd K. is de vervangend arts en Paps is natuurlijk mijn vader.
We weten dat we mijn vader hiermee niet terug krijgen, maar het opkroppen gaat zeker niet. Vandaar dat ik deze brief online plaats...
The toughest thing in life, is that life goes on..
Ik hoop dat u heel even de tijd neemt om deze brief te lezen.
Op 8 Januari 2010 is Paps onder de scan geweest.
Daarna hebben we het drievige en slechte nieuws gehoord, dat er een tumor aan de nier vast zat en er ok uitzaaiingen waren. Diezelfde dag zijn we doorwerwezen naar u.
De derde week van januari heeft u de nier bij Paps verwijderd, toen we samen met u de scan hebben bekeken zei u: Als de nier eruit is dan voel jij je na een week al een ander mens! Sta je te springen naast je bed, dan even goed aansterken en uiteindelijk met de chemo kuren beginnen.
Na de operatie van 3 uur belde u mij op dat de zware operatie redelijk goed was gegaan. Paps had 3 liter bloed verloren en u heeft moeten wroeten en wrikken om de nier te verwijderen. ik kon met ong. een uur naar mijn mannetje toe, maar wat ben ik geschrokken zoals hij erbij lag, het leek net of hij was overleden. maar dat kan waarschijnlijk ook niet anders na zo'n zware operatie.
Maar gelukkig kregen wij van u te horen dat het er verder goed uitzag en u verder geen rare dingen heeft gezien. Godzijdank! dachten wij toen. Niet wetend wat de gevolgen waren die er nog aan zouden gaan komen.
maar dokter P., normaal gesproken wordt er altijd met een zware operatie en vooral met zoveel bloedverlies en gebreken (uitzaaiingen) in een lichaam altijd een drain geplaatst.
U heeft die bij paps verzuimd en dus nagelaten.
Het gevolg was dat paps na ong. 4 dagen klaagde over hevige rug en buikpijn.
hier is verder niets mee gedaan door u.
hij mocht zelfs naar huis, want het kon wel eens aan het ziekenhuisbed liggen. ook kon hij thuis beter aansterken.
Op 3 februari heb ik dokter vd L. gebeld, de huisarts van paps,
deze zei ook meer bewegen en er zit vast wat spieren vast in de rug. wel morfine en nutridrink gekregen om aan te sterken.
Op 7 februari is Paps van de pijn in elkaar gezakt. Gelukig dat er op dat moment 2 vrienden waren, die ons konden helpen. we hebben met de afdeling gebeld en konden direct terug komen. Paps is een dag later door de scan geweest. Het bleek dat er een fikse onsteking zat en die heeft dus direct na de operatie flink kunnen groeien, zodoende al die onmenselijke pijn.
Op 25 februari mocht hij weer naar huis, maar ook dat was maar van korte duur.
Op 28 februari heeft onze dochter een weekendarts gebeld omdat de pijn nog ondragelijker werdt. Pas na aandringen van die arts , die u dokter P, op dat moment aan de telefoon had (u als zijn behandelend arts toch?) mocht Paps pas weer naar het ziekenhuis. De dokter moest u er eerst van overtuigen, dat hij bij een doodzieke man op bezoek was. Terwijl ú wist om welke patient het ging. Er hadden toen al de alarmbellen bij u moeten gaan rinkelen, u had gezien wat er aan de hand was tijdens de operatie..
Paps is toen weer onder de scan door gegaan en er bleek nog steeds een hele grote ontsteking te zitten. Hoeveel pijn kan een mens doorstaan? Dus die ontsteking heeft weer lekker door kunnen woekeren. Vandaar dat Paps nooit heeft kunnen aansterken en zijn krachten heeft kunnen opbouwen..
Maar nog was en bleef u positief. Zelfs wij als leken zien het op en afgaan met paps, maar wat vooral erg zeer doet is dat hij zo ongelooflijk veel pijn heeft gehad, mensonterend veel pijn...
Gelukkig was u een week niet op de afdeling en werdt u waargenomen door dokter vd K. Ik zeg 'gelukkig', omdat deze dokter wél de confrontatie aan durfde en in een paar heel moeilijke gesprekken wel durfde uit te leggen wat er nu echt aan de hand was. Zij en ook de verpleging konden het niet meer aanzien, hoe wij met onze ziel onder onze arm liepen. Natuurlijk moet je hoop hebben, en dat hadden we allemaal. Maar u dokter P. was niet alleen positief, u heeft Paps VALSE HOOP gegeven.
Tot aan zijn sterfbed bleef u de eeuwige optimist.
We weten allemaal dat paps heel hard heeft gevochten, tot het onmenselijke toe!
Dit had u kunnen voorkomen door realistisch te blijven en ons al veel eerder de waarheid had kunnen vertellen.
Paps is op 41 jarige leeftijd het ziekenhuis ingelopen en er op 42 jarige leeftijd (kort na zijn verjaardag) in een kist uitgedragen. Dit allemaal binnen 3 maanden. Wij leven nu in een hororfilm, waar nooit een einde aan zal komen. Nu mag ú ons vertellen met al uw positieve gedrag, hoe wij nu verder moeten.
hdt is voor ons nog steeds onbegrijpelijk allemaal.
We hebben in 3 zware maanden tussen hoop en angst in het M.S.T (ziekenhuis) overleefd.
Daarnaast hebben we kaarten gekregen beterschap,ons huwelijk, zijn verjaardag en nu met sterkte.. Daar doen andere mensen een heel leven over, wij hebben dit in een vogelvlucht doorstaan.
Het medeleven van u was en is nog steeds ver te zoeken!
Op 1 april 2010 toen paps om 16.40 uur was overleden stond u achter de balie en keerde u uw rug naar de familie toe. triest, in en in triest.. Dit kan en mag een dokter nooit doen.
Maar ik wil wel d.m.v. deze brief dokter vd K. en ook de verpleging bedanken, die wel eerlijk en realistisch naar ons toe geweest zijn. Zij hebben gezien hoe wij daar met onze ziel onder onze arm liepen. Zij hebben wel afscheid van Paps en de familie genomen, zij zijn zelfs bij de aula en crematie aanwezig geweest.
Maar wij moeten nu verder zonder Paps, het leven voor ons wordt nooit meer zoals het was. Als u dokter P. wel een drain had geplaatst was Paps misschien heel veel pijn bespaard gebleven. Zeker hadden we dan wel nog weken of misschien wel maanden langer van Paps kunnen genieten. Die heeft u hem, en ook ons ontnomen..
Dit is de brief die mijn stiefmoeder naar mijn vaders behandelend arts gestuurd heeft.
Dit is hoe het allemaal gegaan is in de zware maanden/weken van kanker..
Dokter P. is ons behandelend arts, Dokter vd K. is de vervangend arts en Paps is natuurlijk mijn vader.
We weten dat we mijn vader hiermee niet terug krijgen, maar het opkroppen gaat zeker niet. Vandaar dat ik deze brief online plaats...
The toughest thing in life, is that life goes on..
19 apr 2010
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 sep 2012 valt niet mee
- O 23 jul 2012 ontmoeting met dolfijn.
- O 23 jul 2012 How's life now
- O 01 apr 2012 2 jaar* ( 2 )
- O 08 feb 2012 i hate you
- O 07 feb 2012 sleep with a broken heart.. ( 6 )
- O 29 jan 2012 De zwaarste lessen gaan naar de beste leerlingen
- O 29 jan 2012 Mishandeld, en dan verder? ( 4 )
- O 06 jan 2012 I couldn't leave
- O 01 nov 2011 here you are
- O 25 okt 2011 the final goodbye.. ( 4 )
- O 18 okt 2011 what is love? ( 3 )
- O 06 okt 2011 goodbye
- O 05 okt 2011 i don't know
- O 25 aug 2011 samen