Mishandeld, en dan verder?

Op 11-12-2011 kreeg ik onverwachts om 21.49uur een sms. Ik herkende het nummer, het was afkomstig van mijn ex.
dat ik een triest wijf was. Omdat er bekenden op mijn verjaardag zijn geweest.
Ik reageerde er niet op, want had hem een aantal weken ervoor al duidelijk gemaakt dat hij uit mijn leven moest blijven.

Een paar minuten na het berichtje ging de bel. Ik keek uit het raam maar zag verder niets bijzonders. Dus ging ervan uit dat het misschien de buurvrouw was en deed open.
Op dat moment zie ik mijn ex staan. Ik wilde hem verzoeken te vertrekken, maar op dat moment komt zijn huidige vriendin om de hoek verschijnen en begint op me in te slaan. Ik herkende haar omdat ze eerder op mijn werk ook al eens is verschenen.
In vogelvlucht zag ik nog een meisje staan,maar die herkende ik niet.
Ik verweerde mij en kreeg haar tegen de muur. Op dat moment krijg ik een schop in mijn buik en zakte ik in elkaar.
Ze bleef echter doorgaan met schoppen en slaan. Op een gegeven moment stopte ze en renden ze alle 3 weg.
Ik gooide de deur dicht en ontdekte dat ik helemaal onder het bloed zat.
Niemand deed wat, mijn ex en het andere meisje stonden erbij en keken ernaar hoe ik in elkaar getrapt werd..

Snel douchen en naar mijn moeder en stiefvader gereden.
Ik heb het verhaal uitgelegd en ben meteen naar het politiebureau gegaan om aangifte te doen. Ik kon op dat moment geen aangifte doen gezien het late tijdstip, maar er zijn wel foto's gemaakt van de verwondingen.

We werden aangeraden om door te gaan naar de huisartsenpost en daar ben ik nog nagekeken. Mijn verwondingen werden schoongemaakt en mijn urine werd onderzocht omdat ik die schop in mijn buik kreeg en pijn had bij mijn nieren.
Tijdens het onderzoeken bleek dat ik ook een schop in mijn rug gekregen heb, geen idee van wie.
Ik bleek kneuzingen te hebben in mijn gezicht, ribben en rug. Ook zat ik onder de schrammen en mijn lip is uitgescheurd.

De volgende dag heb ik aangifte gedaan. De agente die de aangifte afnam vond dat het allemaal wel mee viel.

Mij werd verteld dat het proces nog een aantal weken kon duren ivm de feestdagen. Nou dat is dan maar zo.

bijna 6 weken zijn we verder en er is nog niets gebeurt.
Tot ik afgelopen maandag gebeld werd door de rechercheur, die over deze zaak ging.
Mijn ex bleek aangifte te hebben gedaan tegen mijn familie, want die hebben hem gebeld waar hij mee bezig was.
Ook kreeg ik de informatie dat zij tot op heden niet verder zijn gekomen dan het telefoonnummer van het meisje die mij zo had toegetakeld. Ze is dus nog niet verhoord en er is dus niets met de zaak gedaan.
Na een lang gesprek kwam het er op neer dat ik mijn aangifte maar moest intrekken zodat er geen problemen zouden komen en geen boetes voor mijn familie zouden uitrollen.
Ik gaf aan hier over te willen nadenken en dat ik het zou laten weten.

Later bedacht ik me, dat dit eigenlijk grote onzin was. Ik moet me maar in elkaar laten slaan en de daders komen er mee weg ook!

Dus heb ik besloten de aangifte niet in te trekken.
De rechercheur baalde, want dit is een hoop papierwerk voor hem.

Dezelfde avond werd ik gebeld door een onbekend nummer. Wat bleek, de vriendin van mijn ex wilde wel even praten.
Nou daar heb ik toch even geen behoefte aan. Ik moet me in elkaar laten slaan, en dan gewoon ff gezellig op de koffie komen en erover praten? no way! op dit moment zeker niet.

Wat ik zo kwalijk vind aan deze zaak is dat mijn ex de aanstichter is van het hele verhaal. Met het meisje heb ik niets te maken, en heb ook nooit een woord met haar gesproken.
Hij heeft dit meisje gemanipuleerd en aangezet tot deze daad. Het andere meisje bleek gewoon mee te gaan voor de kick.
STOER!

Het was stoerder geweest om dit te voorkomen, en actie te ondernemen.
Het is nu afwachten, maar ik word er iedere keer mee geconfronteerd. Door het litteken bij mijn lip, mijn familie die er niet over uitgepraat is, het feit dat zij vrij rondlopen en geen enkel spijt hebben. Het frustreert mij gigantisch dat ook nu mijn ex er weer zonder kleerscheuren afkomt.

Ik probeerde het op de juiste wijze aan te pakken, door aangifte te doen.
Maar of dit de juiste keuze was, twijfel ik nu echt aan..