Brief aan M.

Eyyyy M.


Na mijn terugkomst van Spanje heb ik je eigenlijk tot nu toe nog niet gesproken wat ik spijtig vind eigenlijk… Hoe het met mij is, daar moeten niet veel woorden aan vuil gemaakt worden.

Ik heb gehoord dat het niet zo goed met je gaat. Kzit wel met u in hé. Please laat mij hier niet alleen achter hé…

Ik weet niet echt wat mij overkomt. Het lijkt wel alsof iemand anders in mijn vertrouwde lichaam is gekropen. Anderen schijnen het al lang door te hebben, en ik die met mijn neus op mezelf gedrukt zit, heb niets door. Misschien ben ik bang, bang om te ontdekken, wat ik eigenlijk niet wil weten? Er ontbreekt iets in mijn leven. Er is een soort verlangen naar begrip en respect voor mijn doen, laten en mijn keuzes. Ik voel me onbegrepen door de mensen die juist het dichtst tegen mij zouden moeten staan. Maar hoe kunnen ze mij begrijpen, als ze nog opzoek zijn naar zichzelf? Ik vraag niet dat ze het eens zijn met mij, maar wel dat ze het aanvaarden en respecteren. Ik krijg weer het benauwde gevoel dat ik meer en meer van ze vervreemd en dat ik op een dag gek zal worden van radeloosheid. Ik krijg het benauwde gevoel dat ik ga verdwijnen en oplossen in het niets en ik hoop dat iets of iemand me helpt om hier te blijven. Natuurlijk heb ik L. & al mijn andere vrienden want ik weet niet wat er zou gebeurt zijn moest Red Rose nog altijd het zielige schepsel zijn van pakweg 3 jaar terug.

Maarja, bepaalde dingen moet ik zelf oplossen, niet zelf, maar andere mensen ook. Maar als die andere mensen zich afsluiten voor de problematiek… Ik ga daaraan kapot hé… En daarvan kan niemand mij redden. Zowel L., gij of anderen niet.

Wat er in Spanje is gebeurd, pfff. Het kwam niet echt onverwacht maar wie kan zoiets voorspellen? Het is zoals een bom, die je dreigend hoort tikken en dan plots, stopt hij & boem! Het heeft nooit goed geboterd tussen zij en ik. Ze begrijpt mij niet. Ze begrijpt mij niet dat ik niet zo stompzinnig kan zijn, en dat ik mij niet zal aanpassen, mij vormen naar haar ideaalbeeld. Ik wist, dat ze wreed kon zijn. Dat heb ik de laatste weken ondervonden. Ik wist dat ze mij kon kwetsen, tot in het diepste van mijn hart, maar die avond is er iets gekraakt. Gebroken. Dood gegaan… In haar is de bom ontploft die ik vreesde. Eerst bleef het bij woorden en verwijten die nogal hard aankwamen en zeker voor een vol restaurant… Toen ik het niet meer aankon ben ik naar de toiletten gelopen en ze is me dan gevolgd en toen ging haar scheldtirade gewoon door. –en de reden ken je nog niet hé. 46° in de schaduw is mij net ietsje te veel om buiten te lopen dus ik was van de hele dag mijn kamer niet uitgekomen omdat ik last had van de warmte, en dat maakte haar natuurlijk pisst chagrijnig. Dan ’s avonds, als de zon onder was, is het al een heel stuk koeler. Nuja, 28° is doenbaar hé… dus toen wou ik eens een wandelingetje maken, zoals elke avond, langs den dijk maar toen ik dat zei begon ze gewoon te roepen van: “Ge peist toch ni da’k nu met u ga buiten komen? Ge kunt van heel den dag ni buitenkomen maar nu wel” Blablabla. Zo direct uitvliegen hé- Maar goed. In de toiletten bleef ze maar doorschelden en ik had ondertussen L. gebeld en die heeft alles kunnen meevolgen. Dusja… En toen, omdat ik niet uit de toiletten wou komen, sloeg ze mij maar ze bleef maar slaan hé… En ik zat gekneld tussen de wasbakken en de buur en ze hield mijn handen vast en ik kon geen kant uit. Da mens heeft mij godverdomme een bloedneus geslaan!!!! Toen heb ik haar gebeten…. Toen is ze eindelijk gestopt maarja, natuurlijk hadden mensen dat gezien en was er herrie ontstaan in het hotel. Ik heb toen van het hotel personeel een aparte kamer gekregen en ik heb voor de rest van mijn 3 dagen geleefd met €2 voor mijn eten en mijn drinken… Moesten die Nederlanders er niet geweest zijn, was ik al lang ondervoed en gedeshydrateerd. Pfff, na het incident, wask kapot. Tranen van verdriet gemengd met bloed. Bloed van mij, mij geschonken door de persoon die me dat heeft aangedaan. Blauw, rood, paars en wit… Doodgegaan, gebroken, triest, woedend, twijfelend, onbegrijpend en verbaasd bleef ik achter met een wrange smaak. Die van haat, bloed en tranen…Ik heb koppijn gehad de day after. Man toch. Nu noem ik haar ook niet meer ma, maar gewoon Hilde. En thuis ja, mijn vader is nog een beetje de enigen die er mee inzit. Maarja, hij ligt onder de sloef…. En dan mijn oma is boos op mij voor wat ik mijn moeder aandoe. Ze zou beter boos zijn voorwat mijn moeder mij aandoet. En van het feit van die bloedneus zei ze: “Twas een ongelukje!” Oja, tuurlijk, sluit u maar af van de problemen, wees maar onverschillig. Waarom niet? Nuja, ik heb het geluk dat een dokter alles heeft kunnen vaststellen daar in het hotel en het hotelpersoneel alles gezien heeft enzo, dus als ze nog een keer te ver gaat, dan moet ik echt iets doen. Dat wil ik nu al, maarja, ik heb het voor mijn vakantie geprobeerd en toen het is mislukt en ik vertrouw godverdomme niemand meer. Mijn moeder zegt dan: “Wie denk je dat ze gaan geloven? Een volwassen iemand of een klein snotjonk gelijk gij?” en ze heeft gelijk hé. Ze heeft gelijk.

Ik voel mij machteloos. Hoe hard het ook is, ik red me wel. Wat ze ook doet, Ik geef niet op. ze raakt me diep, maar ik laat het niet merken. Ik haat ze maar ik laat het niet zien.
Waarschijnlijk weet jij ook geen raad…

Life sucks, maarja, tegen wie zeg ik het? Misschien een lotgenootje van mij. 2 depri mensen bijeen… Kunnen elkaar beetje meer deprimeren hé… Misschien een geluk dat er nog zoiets is als ironie, sarcasme en cynisme.

Mijn vader zegt dat mijn moeder kapot gaat en problemen krijgt met haar hart en zo. Tja, pech. En ik niet zeker? Ik ben superwoman, ik kan alles aan, ja kraak mij maar af, ik kan het allemaal wel aan…. Grrr. Naïviteit. Volwassenen hé. Nuja, weer, tegen wie zeg ik het. Sommige mensen worden nooit volwassen. Zoals Jostein Gaarder zegt zijn filosofen kinderen die nooit volwassen geworden zijn en zich hebben kunnen verzetten tegen alle routine, alle sleur van elke dag. Mensen die zich kunnen blijven verbazen over alles. En dan nog de doemdenkers, zoals ik… Zien in alles wel iets negatief en een slechte afloop. Maar zo gaat het ook. Niets leeft voor altijd. Gelukkig. Moest ik eeuwig leven, in het leven dat ik nu heb…

Gisteren zei lL. nog iets over een roos als teken van liefde. Ik heb, zonnetje in huis zoals ik ben, gevraagd hoe een bloem, een roos, teken kan zijn van eeuwige liefde als een roos verwelkt en zij doornen heeft die prikken?! Nuja, die doornen, zo is het ook in liefde. Kan iets moois worden, maar kan ook heel pijnlijk zijn.
Het is misschien een beetje een gevoelige vraag, maar nieuwsgierig als ik ben, hoe gaat het nu met D.? Voel je je al wat beter? Want ik maak mij doodongerust om u. En L. ook. Nuja, ij vindt da eigenlijk ni zo leuk da ik zo met u inzit, snappie? Ij’s beetje jaloers, ma sttt, kheb niets gezegd é ;-)

Waarom ik u eigenlijk een brief geef en niet simpelweg een mail is omdat ik vermoed dat alles hier van mij onderschept wordt en brieven vind ik toch veel leuker dus;-) ge moet maar een mailtje sturen of nen brief terug ofzoiets. Want het kan zijn dat mijn internet afgenomen wordt. Mijn gsm is al in handen van het kwaad.

Ik hoop rap nog iets van u te horen, want kmis u. Niet veel mensen kunnen het aan om naar mijn gezaag te luisteren en daar nog enig deftig antwoord op te geven. You’re special in a strange way. Maja, da heb ik al ontelbaar gezegd en strange is positief bij mij. Anderen zijn al normaal genoeg.


Hou u goed hé, miss ya!!!
XxXxXxX