Buurman F.

Gisteren kreeg ik een appje van mijn bovenbuurvrouw dat me de hele dag bezig hield: de onderbuurman heeft afgelopen dinsdag zelfmoord gepleegd. Niet hier beneden gelukkig, maar in het bos hier vlakbij, waar ik zo graag wandel. Het was een miezerige ochtend, die dag...

Toen hij hier een paar jaar geleden kwam wonen hield ik mijn hart vast. Type tokkie met tokkie vrienden; luidruchtig en niet al te snugger. Sjofele types en geen vrouw in de buurt. Toch zei hij me bij de kennismaking dat ik het vooral moest zeggen als hij voor overlast zorgde, wat natuurlijk wel sympathiek overkwam. (Maar ik wantrouw zoiets altijd: Waarom let je zelf niet op of je overlast veroorzaakt en leg je de bal bij mij?! Dan ben ik straks weer de zeurpiet die loopt te klagen!)

Overlast kwam er, maar ik moet zeggen dat het me mee viel. Zoals gezegd was hij niet zo snugger en ook niet het type dat er aan dacht dat je 's morgens om 6:00 uur niet met je Zweedse klompen over je laminaat moet stampen of door het trappenhuis moet denderen. Meer van dat soort dingen. Luidkeels telefoneren terwijl je 's avonds laat door de gemeenschappelijke tuin loopt en je seksuele voorkeur met iemand bespreekt. (Wat op zich een soort van lachwekkend was, want die was nogal pikant.) Een kadaver van een scooter op z'n terras, die hij wilde opknappen maar nooit meer in elkaar kreeg. Toch schalde bij hem zelden harde muziek uit de speakers. En maar één keer bracht hij wat foute vrienden mee die de hele nacht luidruchtig waren. Het waren vast geen echte vrienden want daarna heb ik ze nooit meer gehoord of gezien...

Hij werkte in de binnenvaart en was vaak weg. Maar soms ook hele periodes thuis dat ik hem nauwelijks hoorde. Eigenlijk had ik al het vermoeden dat hij ook aan depressies leed. Nu was hij alweer weken thuis, maar hij leek net te herstellen van Covid naar ik denk, want ik heb nog nooit iemand zo hard horen hoesten door de vloer heen. Ik werd er 's nachts wakker van.

Ergens was hij wel aandoenlijk. Als je hem tegen kwam was hij vaak verlegen om een praatje en kreeg je al snel details van zijn leven te horen die "een normaal mens" pas veel later deelt. Het voelt nu lullig, maar ik hield hem af. Ik had het gevoel dat als ik hem een vinger gaf, hij mijn hele hand zou nemen. Hij was gewoon niet mijn type, in heel zijn doen en laten meer dan een tegenpool. Behalve dan dat we misschien dezelfde kwetsbaarheid hadden...

Ergens voel ik me nu medeschuldig aan zijn dood. Mijn ratio zegt dat dat niet waar is. Je kunt niet met iedereen vrienden zijn. En ook ik heb vaak mijn eigen sores. Ondanks mijn ergernissen (hoe vaak ben ik 's nachts of in de vroege ochtend wel niet wakker van hem geworden) ben ik wel altijd vriendelijk tegen hem gebleven. Maar toen hij vrienden wilde worden via Facebook heb ik dat afgewezen. Meer contact dan een oppervlakkig praatje wilde ik niet. Nu hoorde ik van de bovenbuurvrouw dat hij erg eenzaam was en daar slecht tegen kon. Had ik iets moeten doen?

Vannacht droomde ik dat we samen iets absurds aan het doen waren. Iets raars met een boom waar we bovenin tussen de takken zaten en die bestuurd moest worden (de boom kon lopen) en iets met een station/treinrails? Meer weet ik niet meer maar het is me bij gebleven dat hij best aardig en vertrouwd was. Hadden we toch vrienden kunnen zijn, of gaat mijn fantasie op de loop?

Ik denk dat ik zo nog even het bos in ga.