Du mos participere

Pfff, ik moet weer eens bij het UWV verschijnen. Participatiewet, bla, bla, bla.

Ja, in theorie heb ik arbeidsvermogen. Ik ben niet gehandicapt in de zin dat ik niet capabel ben voor mezelf te zorgen, beslissingen te nemen en ook mijn aan mijn fysieke vermogens mankeert weinig. Het probleem is dat ik al sinds mijn pubertijd depressies heb. De laatste jaren herken ik bij mezelf dat depressies bij mij meestal volgen op stress, dus probeer ik stress nu zoveel mogelijk te vermijden.

Regelmatig plaagt mij de gedachte dat ik op de zak van hardwerkende mensen teer. Veel mensen zijn niet gelukkig in hun werk. Ik krijg de indruk dat veel van hen het niet kunnen uitstaan dat mensen zoals ik “niet werken” (= geen betaalde baan hebben) omdat we er doodongelukkig van worden. Logisch, waarom zou je een ander gelukkig zijn gunnen als je het zelf niet bent…

Van de andere kant denk ik; ik heb deze samenleving niet gemaakt. Ik kan haar niet veranderen. Als ik niet in die mallemolen mee kan komen, wat anders kan ik doen dan aan de zijlijn meekijken? Mijn uitkering beschouw ik niet als zelfsprekend. Ik had liever wel in de samenleving gepast en mijn eigen broek opgehouden, maar dat kan alleen in mijn tempo anders draai ik stuk.

Ik loop al tegen de vijftig, in mijn CV zitten veel en grote gaten en ik heb al van alles geprobeerd. Elk van die “probeersels” heeft mij veel stress en een grote teleurstellingen opgeleverd want als ik ergens voor ga, dan helemaal! Het UWV wil dat het nog eens ga proberen, nog eens een keer in een traject. “Het hoeft niet direct richting een betaalde baan te gaan” probeert die newbie van het UWV optimistisch te opperen. Ik zie de bui al hangen.

Twee jaar geleden probeerden ze het ook al, toen kon ik het nog afwenden. Nu zinkt de moed me alweer in de schoenen. Denken ze dat de gaten in mijn CV niet opvallen? (Het schreeuwt toch aan alle kanten “Onbetrouwbaar!” en Ziektewet!”) Moet ik maar gaan liegen over mijn gevoeligheid voor stress? Mijn sollicitaties naar vrijwilligerswerk bij een ambachtelijk museum en conciërgewerk bij een vereniging staan me nog vers in mijn geheugen. Zelfs daar willen ze je niet als je iets te eerlijk bent, terwijl ik mezelf daar toch prima heel nuttig zag wezen.

O ja, een begeleid traject natuurlijk. Hoe stellen ze zich dat voor dan? Mij blakend van enthousiasme om weer de zoveelste teleurstelling tegemoet te gaan? Meedenken zonder beren op de weg te zien? Blij en dankbaar zijn dat je ergens met subsidie en begeleiding terecht komt? Dat je “collega’s” (dat worden ze nooit echt, vanwege die begeleiding en subsidie) je met extra egards, geduld en meewarigheid behandelen? Er was een tijd dat ik mijn noodzakelijke beetje trots nog opzij kon zetten, maar toen had ik nog de illusie dat het ooit nog wat kon worden, dat scheelt. Het ergste is nog de klap die er daarna komt; als je dit alles hebt doorstaan en de subsidie houdt op. Ze laten je net zo hard weer vallen en ben je weer terug bij af. Eem illusie armer, een teleurstelling rijker en een fikse depressie als bonus...