Waarom

Waarom, waarom moet liefde zo’n pijn doen. Waarom mis ik je zo, zelfs als ik bij je ben. Is het een hormonaal ding, “gewoon” een kwestie van Phenethylamine, dopamine, oxytocine en endorfine? Als ik erover lees zou ik me euforisch moeten voelen, de hele wereld aan moeten kunnen en dolgelukkig moeten zijn, maar het tegendeel is waar…

We hebben het besproken, gelukkig. Niet dat het erg veel geholpen heeft. Het is min of meer gebleven zoals het was; Jij kunt mijn liefde (nog) niet beantwoorden en ik kan het niet kwijt. Je zegt dat je met jezelf eerst aan de slag moet, je voorgaande relaties verwerken. Ondertussen merk ik weinig genegenheid vanuit jouw richting, ook al zeg je me dat het gevoel er wel is. Het is zo verwarrend allemaal…

En dan moet ik ook nog eens zo mijn best doen om niet jaloers te zijn! Ik begrijp het wel, je kunt beter met vrouwen dan met mannen (bij mij is het omgekeerde vaak het geval.) Maar als je het tegen mij steeds over haar hebt, voor haar zorgt als ze ziek is en steeds cadeautjes voor haar koopt als je iets ziet dat bij haar past, hoe kan ik het dan zo mis hebben dat je niet verliefd op haar bent…

Je bent niet iemand die me opzettelijk zou bedonderen, dat weet ik zeker na 8 jaar van vriendschap. Maar vaak vraag ik me af hoe goed jij de weg weet in je doolhof van ratio v.s. gevoel, je eigen diepste wensen en die van een ander waar je graag aan wilt voldoen, de ethische normen die je jezelf oplegt en je ware minder mooie kant die je probeert te onderdrukken. Zou het kunnen dat je het tegen me zegt omdat je me geen verdriet wilt doen; dat het gevoel er wel is en dat dit het begin zou kunnen zijn van iets heel moois, maar misschien onbewust verliefd bent op haar? Zij die wel hulpeloos is en bij wie jij de koene ridder kunt zijn? Je woorden zeggen zo iets anders dan je daden...