Buurvrouw Gelatine

ge·la·ti·ne (de; gelatinen, gelatines)
1 geleiachtig eiwitpreparaat, [een zeer zuivere], kleur- en reukloze beenderlijm

"Gelatine" is mijn overbuurvrouw. Tot ik daar in 2004 kwam wonen had ik geen idee dat zulke mensen echt bestonden. De kennismaking met haar was in mijn kraambed. Net bevallen, nog zwevend op mijn roze wolk van puur geluk kwam zij langs; de overbuurvrouw. Mijn moeder was er die dag en zij deed de voordeur open. Het lukte Gelatine om zich langs mijn moeder te wurmen en naar binnen te komen, mijn veilige roze wolk in. Ik was overdonderd, had zoiets nog nooit meegemaakt.
En terwijl ik me lag af te vragen wat dit in hemelsnaam moest voorstellen begon zij haar verhaal over twee lange zwangerschappen en vreselijke bevallingen en alle andere problemen die ze in haar kleur- en reukloze leventje had meegemaakt. Terwijl zij door ging over haar lieve dochtertje en vervelende zoontje ("dochters zijn veel leuker!" erg fijn om te horen als je net bevallen bent van een prachtige zoon!) zat ik alleen maar te bedenken hoe ik haar mijn huis, mijn roze wolk, uit kreeg. En dat is moeilijk bij iemand die niet luisterd.
Uiteindelijk lukte het en mijn moeder en ik keken elkaar een hele poos sprakeloos aan.

Helaas... dit was het begin.
Als het ware drong zij zichzelf mijn leven in. En ik als onervaren buurtbewoner (lange tijd waren mijn enige buren een stel koeien en gelukkig komen die nooit zomaar je huis binnen) liet het gebeuren.
Ik had gewoon nog nooit geleerd om hier mee om te gaan, en vriendelijk als ik was liet ik haar binnen en nu nog.

In de jaren die volgden is zij mij als vriendin gaan beschouwen. En ach, ze kan ook best wel vriendelijk zijn, vooral tegen mijn (inmiddels) 2 kinderen en de andere buurtkinderen. Soms kwam ze mij helpen, omdat ze zag dat het mij door mijn ziekzijn niet lukte, idioot als je je beseft dat haar huis nog viezer en rommeliger is dan het mijne en dat ze zelf nooit zin heeft om wat te doen.
Sommige periodes kwam ze dagelijks bij mij over de vloer en elke dag sprak ze de zin "ik heb vandaag echt geen zin" weer uit. Heel bemoedigent voor iemand die zelf de energie mist.

Gelatine is echt als (beender)lijm, ze blijft plakken.
En haar kinderen, de E-nummers, zijn al net zo kleur- geur- en smaakloos als hun moeder.

Voor een buitenstaander is het misschien makkelijk oordelen; zeg haar de waarheid en houd haar buiten de deur! Dit zou simpel zijn als het om een normaal, weldenkend mens zou gaan. Maar Gelatine is niet normaal, heeft het niveau van een drilpudding en ziet er ook zo uit.
Als je aardig bent ben je haar vriend, doe je dat niet, ben je haar vijand.
En wat doe je dan, als de kinderen samen spelen in de speeltuin en je toch afentoe op elkaar aangewezen bent... dan houd je haar maar liever te vriend!

Het gaat gelukkig vanzelf al minder worden, mijn zoon gaat over 3 weken naar de basisschool, 17km hier vandaan en ik ga hem zelf brengen en halen, dus zijn we zeer weinig thuis.
Kan ze niet meer bij mij thuis hangen als haar kinderen naar school zijn en zij weer eens geen zin heeft.

Sinds ongeveer 2 weken heeft Gelatine een vriend (Pudding). Ze kent hem al van vroeger en dus is dat voor haar reden genoeg om direct maar serieus te gaan. Niet eerst een periode van wennen aan elkaar en verliefd zijn, niet rustig opbouwen met de kinderen. Nee, het 2e afspraakje is direct bij Gelatine thuis en hij blijft ook gelijk maar slapen. "Leuk" voor de kinderen, weer een nieuwe man in het leven van hun moeder en gelijk ook in die van hen. En hebben ze daar ook maar iets over te zeggen? Natuurlijk niet, dit draait alleen om haar, Gelatine zelf. De kinderen zijn bijzaak, slechts de toegevoegde E-nummers!
Ik hoop dat ze heel snel, lekker overhaast, besluiten neemt en heel snel bij hem intrekt!
Wat zal het dan rustig en gezellig zijn in onze straat!

Maar ga er maar vanuit dat er nog heel wat verhalen over haar in mijn dagboek komen!
Heerlijk al mijn frustraties van me afschrijven!