carnaval1

Ik was gisteren echt té dronken gewoon, ik weet het eind van de avond totaal niet meer, enkel de terugreis zit nog een beetje erin geprent. Ik hoop dat ik niets beschamend heb gedaan, sjef was er ook. Iedereen zegt dat het wel meeviel, dus ik hoop het heeeeel erg. Vind het namelijk nogal voor schut tegenover sjef… maarja.
Eigenlijk moet ik hem uit mijn hoofd halen. Helaas gaat dat iets moeilijker dan ik het zo zeg. Hij is niet eens zo heel geweldig… hij heeft gewoon iets. iets intrigerend. I don’t know. Maar goed, al zou ik iets ergs hebben gedaan gister, het is niet dat hij er iets van zegt ofzo. Volgende week is ie weer dezelfde sjef als normaal. Ik denk dat ik hem ken, maar ik ken denk ik maar een kwart van hem. Logisch, is andersom precies hetzelfde. En daar heel utopia bij. Iedereen is daar zo nep als een gek, maar het wordt ook geaccepteerd en dat maakt het zo verleidelijk om te doen.

Ik was vanavond in de zeven. Ongelooflijk hoe sommige mannen denken. Iedereen spreekt me aan dat ik niet zo boos moet kijken, terwijl ik zo mooi ben. Als ik daar toch lekker zin in heb?! Laat me lekker staan! En die sjoerd… ik vind hem zo’n zielige sloeber. Het enige wat ik uit zijn mond tegen mij heb gehoord is: doe eens lachen. Op een gegeven moment heb ik ook echt letterlijk gezegd: laat me gewoon met rust, ik ben niet chagrijnig, voel me goed, heb gewoon geen zin om in m’n eentje de hele tijd te lachen. Goed, dat kwam uiterst duidelijk over, want het was gelijk over
Er was een jongen bij, arm jongetje. Elle heette die geloof ik. Hij liep langs mij en een vrouw liep achter hem. Komt ze op een gegeven moment naar me toe, dat we een leuk koppel waren, sleept dat manneke mee. Hij zo verlegen als een gek, neemt haar apart en zegt dat hij me écht leuk vind en het dus niet appricieert. Vreemde vent, die vrouw komt natuurlijk terug en gaat daarmee spelen. Nou goed, ik ook weer een partij ongemakkelijk, hij zo verlegen als een kanon. Op een gegeven moment heb ik op een vriendelijke, maar duidelijke toon gezegd dat die vrouwen op moesten rotten. Manneke was zo verlegen. Ook letterlijk tegen me zeggen: “Sorry, sorry, ik ken die vrouw ook niet. Maar ik vind je een hele mooie meid, maar dit lukt niet zo.” Ik moest daar echt kei erg om lachen, want hij bleef echt zo sukkelig serieus. Dus ik zeg: “Haha, maakt niet uit joh. Ga maar weer weg ” Ik kan zo lekker tactisch zijn. Dat mannetje heeft dus de rest van de avond vanuit een barkruk naar me zitten staren. Zo irritant.

Wel voelde ik mezelf heel mooi. Niet door die jongen, maar gewoon over het algemeen. Kreeg zoveel complimentjes over mijn uiterlijk, zelfs vrouwen, en dat beurde me echt helemaal op. Helaas raast er dan ook een stemmetje door mijn hoofd: Hoe kan sjef dan zo blind zijn? Maar goed, niet over nadenken sanneke, je moet je niet zo gek laten maken… note to myself.
Aju ammedu

Angel