Chaoshoofd

Mijn vriendje is een chaoshoofd. Soms is dat erg grappig, bijvoorbeeld wanneer ik hem een chocoladeletter cadeau geef, hij dat de keer erna vergeten is en opnieuw megablij is met die chcooladeletter. En chaotische mensen zijn erg creatief, dat geldt voor hem absoluut. Hij komt met ideeën en oplossingen waar ik nooit aan zou denken.

Andere momenten is het frustrerend. Bijvoorbeeld wanneer we iets afspreken en hij vanwege zijn eigen chaotische manier van leven uren later aankomt. Er gebeurt altijd wel iets, waardoor hij er langer over doet om hier te komen. En omdat ik vroeger door mijn vader regelmatig in de steek werd gelaten, is dat wel een trigger voor me. Als kind zat ik vaak uren lang voor het raam te kijken in de hoop mijn vader te zien, maar hij kwam nooit, ondanks zijn beloftes. Als ik tegenwoordig op iemand moet wachten, voel ik vaak dezelfde onrust. Het innerlijke kind in me komt dan weer boven. Meer dan eens hebben mijn vriend en ik hier al ruzie over gehad.

‘Morgen kom ik echt op tijd. Ik sta om zes uur ’s ochtends op,’ beloofde hij dan ook op zaterdag. Hij zou een taart voor me maken zaterdagavond, die we dan met de schrijvers die hier kwamen konden eten.

Inmiddels weet ik dat zijn ‘ik kom op tijd’ betekent dat hij alsnog veel later aankomt. En dus zette ik de wekker om 9.10 uur. Dat was maar goed ook, want ik kon amper slapen die nacht, waardoor ik het half 4 zag worden. En toen de wekker eenmaal was gegaan, bleef ik nog een tijdje op bed hangen. Beetje kijkend op Instagram. Proberen wakker te worden.

Toen ging de deurbel. ‘Wow,’ dacht ik verbaasd. ‘Is hij nog tóch op tijd hier?’ Ik sprong mijn bed uit. Hm, had niet bepaald veel aan. Een zeer kort, satijnen nachtjurkje, dat weinig tot de verbeelding overlaat. Achja, heeft mijn vriendje ook meteen een leuk begin van de ochtend. Ik rende de trap af. Deed de deur open met een glimlach en keek recht in het gezicht van de postbode.
Postbode? Op zondag? Huh?
‘Pakketje!’ zei hij. Ik nam de doos aan, sloot de deur weer en begon te lachen. Die postbode moet ook wel gedacht hebben, zeg, met die outfit van me. Ik had werkelijk géén idee dat deze man ook op zondag zou werken of dat dit pakket – wat ik tijdens Black Friday kocht, speeltjes voor de papegaai – gepland stond om geleverd te worden.

Ik ging weer naar boven om me fatsoenlijk aan te kleden en stuurde een appje naar mijn vriend om te vertellen wat er net was gebeurd. Ik kreeg vrij snel een reactie: ‘Ik ben onderweg. Sta nu op de trein te wachten. Ik was eerst in de trein naar Duitsland gestapt. Anders was ik er twee uur eerder geweest.’
Het is niet eens meer een verrassing. Ik besloot me maar aan te kleden, om hier in huis nog het een en ander te doen. Stofzuigen, beetje opruimen, zodat de schrijvers niet in een rommelbende komen.

En het duurde, en duurde maar tot mijn vriendje belde. ‘Ja, ik ben nu in je stad en naar je toe aan het lopen. Ik kwam een vriendin tegen. We zaten in dezelfde trein. En ik heb haar de taart gegeven die ik maakte.’
‘Maar die had je mij toch beloofd?’ vroeg ik.
‘Ja, maar dat komt allemaal wel goed, hoor,’ antwoordde hij.

Hele. Diepe. Zucht.
29 nov 2021 - bewerkt op 29 nov 2021 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Nightdream
Nightdream, vrouw, 39 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende