Constructief denken

Nou nou. Na twee keer een afspraak vergeten te zijn ben ik inmiddels toch ook twee keer bij de psycholoog langs geweest. Ondanks dat ik me doodschaamde om de keren dat ik me vergist had in datum en/of tijd (vooral de tweede keer) leek de psychologe het niet zo erg, of zelfs enigszins vermakelijk te vinden. Het illustreert wel duidelijk deel van het probleem ja.

Over psychologen heb ik verschillende meningen gehoord. Ik ben er zelf lang terug ook al eens eerder bij eentje langs geweest, maar was daar toen niet zo veel meer opgeschoten, behalve dat ik waarschijnlijk ADHD heb, maar van een test is het nooit gekomen omdat ik vergat uit te zoeken hoe het met de zorgverzekering en vergoedingen zat. Goed. Daar hield het verder op. Hij had een verwijzing gegeven, die ben ik vergeten te gebruiken en ik heb er verder nooit wat mee gedaan, tot ik weer in de put zat.

Nu lijkt deze dame me meer te kunnen helpen. Ik kan meer open zijn bij haar. Ze stelt de juiste vragen en laat mij aan het woord. Ik vind het lastig om precies te vertellen waar ik nu zo mee zit, maar als het er dan uitkomt dan komt er ook van alles uit. Ik ben al twee keer begonnen te huilen als het om relatie-vlak gaat. Dan bedoel ik niet alleen liefdesrelaties, maar ook vriendschappelijke relaties. Dat het voor mij moeilijk blijft om vriendschappen om meer dan oppervlakkig niveau te laten komen en te onderhouden moet wel aan mij liggen denk ik. Ik bedoel, anders gaat het niet zó vaak fout. Waarschijnlijk speelt daarin toch wel ook mijn onzekere zelfbeeld een rol en niet per se het feit dat ik niet leuk zou zijn als ik persoon, hetgeen waar ik bang voor ben.

Uiteindelijk heb ik door de bezoeken wat duidelijker op een rijtje op welke vlakken ik wel en niet dicht sta bij wie ik wil zijn en wat ik wil bereiken. Zo ben ik op het gebied "vrijetijdsbesteding" en "persoonlijke ontwikkeling en gezondheid" best heel dichtbij mijn doelen en geluk. Twee andere gebieden gaan wat minder though. "Werk en educatie" en "relaties", zoals ik net al noemde, daar zit de knel. Hier spelen eigenlijk twee problemen een rol, mijn waarschijnlijke ADHD en onzekerheid/perfectionisme. Ondanks dat dat eerste nog steeds niet officieel vastgesteld is was het wel één van de eerste dingen die ook deze psychologe opviel. Zij is er dus ook zeker voor om het alsnog te laten testen, omdat ik waarschijnlijk baat zou hebben bij medicatie en of begeleiding. Medicatie ben ik zelf niet zo heel erg voor, maar begeleiding zou fijn zijn en heb ik de rest van mijn leven wat aan. Verder is een extra jaar stufi natuurlijk ook mooi meegenomen, maar uiteraard niet de reden.

Maargoed, even ervan uitgaande dat die test postitief zou zijn... Een perfectionistische ADHD'er. Hoe zie je dat voor je? Dat is ongeveer net zo handig als een overgevoelige psychopaat of een toiletjuffrouw met smetvrees. Vind je het gek dat mijn leven zo'n puinhoop is?

Perfectionisme zou ik niet per se meteen als een labeltje uit een doosje willen zien. ADHD ook niet, maar dat ligt iets ingewikkelder. Anyway, perfectionisme uit zich bij mij niet direct als faalangst, zoals bij veel mensen, maar toch ook weer wel. Zo durf ik vaak geen keuzes te maken, omdat die keuze perfect moet zijn en ik bang ben dat ik verkeerd kies. Ook voel ik me vaak minderwaardig of niet geaccepeteerd als ik met (een groep) mensen ben. Ik heb vaak het gevoel dat mensen tolereren dat ik er ben, maar het niet echt accepteren, of niet echt willen dat ik er ben. Ik ben ook bang dat ik mezelf opdring ofzo.

Volgens de psychologe zitten dit soort gevoelens vaak meer in iemands hoofd dan dat het daadwerkelijk zo is. Zij raadde me aan om juist meer te proberen aanwezig te zijn in het leven van mensen die ik als vrienden zie of wil zien. Om echt opdringerig over te komen moet je blijkbaar heel ver gaan en ik kom waarschijnlijk eerder ongeïnteresseerd dan opdringerig over. Proberen kan geen kwaad I guess. Helaas heb ik vandaag wel een kans laten lopen, om bijvoorbeeld brutaal te vragen of ik na een dag samen studeren met een studiegenootje niet meer haar huis mee kon eten (zij woont met 16, ik momenteel tijdelijk een maand alleen). Ik durfde het toch niet te vragen, terwijl ik eigenlijk weet dat zij ook best moeite heeft met intiemere relaties onderhouden. Spijt dat ik het niet gedaan heb, maarja, dat is nu te laat. Volgende keer weer een kans.

In elk geval heb ik door de bezoekjes aan de psychologe geleerd dat ik op sommige vlakken het dus ook juist wel heel goed doe. Iets waar ik nooit eerder bij stilstond en dat is best fijn om te zien. Verder heeft ze me aangeraden een cursus "constructief denken" te volgen om te helpen minder streng voor/over mezelf te zijn. De cursus is snel vol, dus ik zal me er direct als de inschrijvingen opengaan op storten. Wie weet kan het helpen.

Compleet ongrelateerd is nog het feit dat mijn huisgenootje EINDELIJK weg is. Degene over wie ik eerder schreef. Nadat ik een schoonmaaklijst gemaakt heb en geprobeerd heb afspraken over andere dingen met haar te maken ging het een tijdje beter. Helaas is het daarna alleen nog maar meer en meer geëscaleerd, maar ze is weg. Eindelijk weg. De hypocriete hebzuchtige egoïstische geldwolf. Ik mag dan zeggen en weten dat ik niet geweldig ben met mensen en relaties, maar een ruzie en haat als deze heb ik nooit eerder gehad. Deze meid is echt achterbaks en daar wil ik niet eens wat mee te maken hebben. De opluchting is dus groot en de stress veel minder. Ik heb door middel van een instemming al een nieuw huisgenootje gekozen. De keuze tussen twee van de 11 kandidaten was lastig, maar ik heb een keuze gemaakt en het lukt me daarachter te staan. Dat is al heel wat. Mijn nieuwe huisgenootje verhuist over twee weken, dus dan ben ik niet meer alleen. Gezellig

Mijn oude huisgenootje heeft me van facebook gegooid. Prima, maar ik vind het een beetje vervelend dat ze mijn vrienden (die ze alleen via mij kent en verder nooit spreekt) dan niet verwijdert... Daarbij is haar telefoon gejat (oh karma!), maar moet ze nog wel een deel van de regionale belastingen aan mij betalen, omdat dat als hoofdbewoner via mij gaat. Het zal nog lastig worden daar contact met haar over op te nemen, maar ik weet haar wel te vinden. Ik weet niet in hoeverre het mogelijk is alleen mijn deel te betalen en de belastingdienst de rest met haar uit te laten zoeken, omdat alles in principe op mij als hoofdbewoner binnenkomt, maar ook al moet ik haar na haar college opwachten, betalen gaat ze.