Contrasten

Een paar dagen geleden:

Ow deer, X-Mas is here!!!!

Met de devote klanken van Katwijkse mannenzang in mijn oren probeer ik de kerststemming, of adventstemming uit alle macht in mijn systeem te laten doordringen. Deze daverende kerstnummers, mij ow zo bekend uit mijn jonge jeugd, moeten uitkomst bieden. Ik kom vrij snel in het kerkje uit mijn jeugd terecht waar we met alle kinderen uit de kerk voorin aan de grote kersttafel zitten. Kaarsen branden, de geur van warme chocolademelk, de kleuren rood en groen in het tafelkleed. Deze kerk, een omgebouwde oude stal staat pal naast de tuin van ons ouderlijk huis bovenin Friesland. Mijn vader is kandidaat predikant daar en wij wonen dus naast het Godshuis. Een aantal maanden hebben wij, de kinderen van de zondagsschool geoefend voor ons optreden nu voorin het kerkje voor het preekgestoelte. Met als slotzang uit volle borst met zijn allen Ere zij God! Waarna de kaarsjes stuk voor stuk worden uitgeblazen. Die geur, ook als ik het op heel andere plaatsen ruik nu brengt me altijd weer terug naar deze onbetaalbare momenten uit mijn jeugd. Helemaal vol van het Kerstfeest met rode wangen van enthousiasme.
Dit opgetogen gevoel uit mijn jeugd terug te willen, heel onspontaan door het op te wekken met muziek… doe ik elk jaar eigenlijk op een gegeven ogenblik, als ik ineens het besef krijg dat ik ook mee wil doen, na me eerst voorgenomen te hebben ‘dit jaar over te slaan’. Het lijkt wel op een vorm van schuldgevoel, waarmee ik me telkens maar weer opzadel. Of mee op laat zadelen op andere momenten, als ik serieus neem waar je niet omheen kunt in deze periode van het jaar, de hints van buitenaf naar de meest mooie tijd van het jaar. Maar is het niet zo dat het me vrij staat of ik dit zadel op mijn rug toelaat of niet.? Ik kan de lichtjes in de stad en de kerstliedjes uit de boxen, de kaartjes die we ontvangen als ongewenste stoorzenders zien, maar waarom zou ik me zo gedragen? Met welke reden zou ik me verzetten en dan door het rotte schuldgevoel ineens besluiten om mezelf te overspoelen om mijn gevoel naar de tegengestelde richting te laten overhellen? Om het fijne overgangsgevoel wat ik dan krijg. Als ik van het ene uiterste naar het andere uiterste beweeg in mijn gevoelswereld. Awesome vind ik dat. Het contrast is waar ik enorm van geniet.
Inmiddels weet ik dit wel van mezelf. Het is een heel hardnekkige drang om door middel van een soort schrik effect te creëren mezelf wakker te schudden. Dat is nodig want mijn geest dwaalt snel af. Iets wat ik al doe vanaf ik me kan heugen. Vaak merk ik het pas op als iets of iemand van buitenaf als het schrik effect fungeert. Maar zoals ik vertelde lukt het me ook zelf ook inmiddels vrij eenvoudig.
….

Het is nu 25 december 2024 om 00.55 uur.

Ik hang onderuit op onze hoekbank met naast me een slapend bordercollie meisje. Fleur. Ze is 9 maanden. We hebben haar sinds zondagmiddag.
De een vindt het gevoelloos om zo snel na Maggie’s dood weer een hond in huis te nemen. Dit wordt door deze groep mensen gezien als vervanging van Maggie en het overslaan van de rouwfase. Er zijn ook mensen die in je gezicht beweren dat ze het zo leuk vinden voor ons, maar eigenlijk koesteren ze heel afgunstige gevoelens en wachten op het moment dat al ons geluk weer in zal storten. Vaak zijn ze niet het scherpste mes in de lade. Want echt, als ik me zou vervelen en onderzoek zou doen naar de oprechtheid van zo’n bewering dan zou ik binnen een paar minuten al achterhaald hebben wat ik al vermoedde. Mensen die belangeloos blij zijn, die er ook zijn, die zijn voornamelijk terug te vinden in besloten kring. Gevoelsmatig zijn de verschillen heel duidelijk voor mij. Belangeloos meelevenden zijn hartverwarmend, maken iets los, laten hun ogen spreken en vice versa ook mijn ogen laten fungeren als spiegels van mijn ziel.
Het is van belang voor mij om mijn tijd zinvol te besteden omdat ik dan het makkelijkst flow kan ervaren. Me iets aantrekken van meningsuitingen van personen die mij dood wensen maar mooi weer spelen in mijn gezicht is pure tijdverspilling en mishandeling van mezelf.

….

In het verleden was mijn motto iets in de richting van “beter met lukraak iemand praten / chillen dan solo tijd doorbrengen “. Met die instelling heb ik veel jaren verspild. Daar is het nu voor eens en voor altijd klaar mee wat mij betreft. Mij en de kleine groep dierbaren waarmee ik mij verbonden voel de allerhoogste prioriteit geven dus. Facetten die dit in gevaar brengen negeren en uit ons aura manoeuvreren is hierin van levensbelang.

....

In het jaar 2024 heb ik me gefocust op het weer gaan werken. In januari begon ik met de basistraining ervaringsdeskundigheid via de ggz instelling waar ik op dat moment nog cliënt was, al 19 jaar. Het voortraject hiervan bestond uit het doen van herstelcursussen en de oriëntatietraining op ervaringsdeskundigheid. Ik hield me als doel voor ogen "maandelijks meer geld te genereren om een betere moeder op afstand te kunnen zijn voor Esmee". Daar was een betaalde baan voor nodig. Dus ik bedacht een route om weer in het arbeidsproces te komen. De enige manier was mij te gaan richten op het vak van ervaringsdeskundige. Ik kreeg na de basistraining de moed om te solliciteren bij de ggz instelling waar ik onder viel. De enige voorwaarde was eigenlijk 'uitgeschreven zijn als cliënt'. De behandelaar vond dat prima. Stelde enkel de vraag op welke datum ik uitgeschreven wilde worden.
Vervolgens werd ik aangenomen bij diezelfde ggz instelling. Dus ineens (contrast) droeg ik een andere pet. Doel bereikt dacht ik. Dat bleek zelfoverschatting.

Hoe dan ook, ik heb gisteren het besluit genomen op te houden met deze onzin. Dit contrast was veel te groot. Van cliënt naar werknemer in hetzelfde 'bedrijf' is geen leuke kick, maar meer een aardverschuiving. Eigenlijk is het concept ervaringsdeskundigheid op zich een leuk idee, cliënten die andere cliënten hoop geven totdat ze weer zelf therapie nodig hebben en de opgemonterde andere cliënt klaar is om zelf ervaringsdeskundige te zijn, kortom een vicieuze cirkel. Het lijkt erop alsof de ggz niet meer nodig is als de cliënt wijs is gemaakt te kunnen werken en geld kan gaan verdienen met de eerst doorleefde moeilijkheden, maakt niet uit hoe lang en hoe zwaar patiënt hij/zij was. Maar ik heb nu zelf ontdekt dat een voor een de ex-clienten weer terugvallen in hun kwetsbaarheid en dan weer therapie of coaching gaat inschakelen op aandringen van de bedrijfsarts. Cirkel rond.

Ik realiseer me dat ik op tijd de stekker uit mijn ervaringsdeskundigheid illusie heb getrokken. Net op het goede moment, vlak voordat het nieuwe jaar begonnen is. En ook voordat ik weer zo gestoord ben dat een gedwongen opname het gevolg is.

Fijne kerstdagen & een mooie jaarwisseling.