Anderhalf uur

Marien, Esmee en de pleegzorgdame zijn al boven, in het BSO lokaal van de pleegzorgorganisatie, als ik buiten adem aankom gefietst. Ik parkeer het vehikel bij de lantaarnpaal, waar ik 'em aan vast keten. Fietstas, telefoon, bidon eraf en op naar de deur. Ik bel twee, drie keer aan. Dan kom ik erachter dat de deur gewoon opengeduwd kan worden, iets wat normaal gezien niet gaat. Boven sluit ik Esmee die op me af komt rennen in mijn armen. Haar haren mooi ingevlochten. De pleegzorgdame zegt ook nog een paar woorden, maar ik hoor haar niet eens. Mijn volledige aandacht is voor Esmee deze kostbare 1,5 uur in de maand. Ik vertel Esmee dat ik dubbel zo lang onderweg was geweest met de fiets omdat ik maar liefst drie omleidingen te verwerken kreeg.

Achtergrondinfo: (De laatste was een grote teleurstelling, want ik wilde via een andere kant de BSO bereiken. Toen ik er bijna was stuitte ik weer op een wegafsluiting. De twee opties waren omkeren, of via de autoweg te fietsen met gevaar voor eigen en andermans leven. Ik koos voor de eerste. Ik ben toen met de fiets aan de hand door de tweede wegafsluiting gelopen. Gevolg was dat ik twee minuten te laat op de plaats van bestemming aankwam.)

In het anderhalf uur bezoektijd zijn we volop bezig met nagels lakken en bewerken met parelmoerpoeder en glitters als nog een pleegzorgdame binnenkomt. Ik herinner me inderdaad ineens dat dat het vorige bezoek al was aangekondigd. Toch is het even een verrassing. Ze komt even kennismaken met mij en Marien. Esmee kent haar al, want het blijkt dat deze vrouw regelmatig bij mijn schoonzus, Esmee's pleegmoeder, komt. Esmee herinnert zich haar eerst niet. Pas na wat meer uitleg gaat er een lichtje branden. Klaarblijkelijk heeft zij niet veel indruk gemaakt. Nu ook niet. Want we gaan gewoon door met de nagels. Na een paar minuten ons observeren vertrekt ze dan ook maar weer.

Ik heb ook een vragenspel voor moeder en kind (Vraag maar! - roze versie) bij. Dit is verrassend leuk, ondanks het commentaar van Esmee's vader over dat dit spel alleen gespeeld kan worden als moeder en kind dagelijks bij elkaar zijn. Wij vinden dat echter dikke onzin en spelen door. De vragen die slaan op iets in de trant van 'in de afgelopen week' veranderen we in 'in de afgelopen tijd'. Op de vraag van mij aan Esmee 'Wat zou je doen als je veel geld had?' antwoordt Esmee heel stellig dat ze een mooie auto gaat kopen . Dan een vraag aan mij: 'Wat wil je nog leren?'. Mijn antwoord is 'tekenen'. Esmee lacht en zegt: 'Tekenen? dat kun je al goed!'. Esmee: 'Op wie lijk ik het meest?' --> mijn antwoord 'Op mij'. Esmee: 'En behalve jou? Marien telt niet mee want daar lijk ik niet op'. Ik denk na en zeg: 'Je jongste broertje (pleegbroer = neefje)', waarop ze lacht en knikt, erg blij met dit antwoord. Tijdens het spel en het nagels lakken eten we mini Lions en drinken we milkshake.

Aan het einde van het bezoek, als we opruimen, heeft Esmee een baldadig moment. Ze zegt: 'Wie het eerste bij de deur is op de bureaustoelen'. We rijden als een gek op de bureaustoelen naar de deur. Esmee blijkt enorm sterk te zijn. Ze houdt me tegen en trekt me helemaal terug met bureaustoel en al naar de tafels en stormt zelf richting de deur, en wint vervolgens de race.

Buiten nemen we zoals na elk bezoek, de betonnen paaltjes op het pleintje te grazen. Esmee klimt op de eerste, pakt mijn hand ter ondersteuning en springt van paal naar paal. Ik tel de sprongen, in totaal 16. Marien en de pleegzorgdame lopen door naar de auto. Alles wijst erop dat Esmee en ik de bezoeken te kort vinden om daarin alles te doen wat wel willen voor een hele maand. Hier wordt 23 november over geëvalueerd. Ik zal dit daarin zeker aankaarten en verwacht hierin dat in het belang van Esmee dit gewijzigd zal gaan worden.

Ik liep het eerste gedeelte naar huis terug met mijn fiets aan mijn hand door de wegwerkzaamheden samen met Marien die naar het station moest. Hij houdt ervan om mij adviezen te geven, waar ik niet om vraag. Zoals bijvoorbeeld over het geval 'wegwerkzaamheden - fietsen - en regen'. Hij drukt me op mijn hart om in het vervolg alstublieft met de trein te komen, want het is echt geen jaargetijde om zo'n eind te fietsen en heel de stad ligt open. 'Misschien nog niet eens zo'n waardeloos idee van hem' denk ik en fiets weg.