Andere stijl

Paarse haarklem

Het is de tweede dag der week, 's morgens vroeg als Jaan over de weekmarkt rondslentert. Even voor het bloemenstalletje talmt ze een ogenblik lang. Blauw getinte orchideeën lachen haar toe als zijnde petieterige, charmant glunderende smurfjes. “Twee boeketten tulpen, nu slechts vijf Euro!” tiert de marktkoopman uit volle borst. Belendend de orchideeën met hun hemelsblauwe smoelwerkjes, meanderend op hun stelen bevinden zich een drietal fusten met daarin in het oog lopende boeketten tulpen geëtaleerd. Dan onderscheidt Jaan een vrouwspersoon in wier overvloedig krullende, blonde lokken een violetkleurige haarklem opvlamt. Met haar linkervoet beroert ze kortstondig een van de barrels, dewelke daaropvolgend omkiepert. Onthutst tuurt de dame in een uiteenlopende richting, zogezegd zonder blaam, zich een weinig onnozel roerend, voornemens voorts te stiefelen, als de venter verschijnt en op minzame toon opmerkt: “U porde zo-even een fust tulpen ondersteboven juffrouw". Daarop dient zij hem van repliek ingevolge te suggereren in dubio te zitten omtrent haar aandeel in de tragedie, weliswaar inmiddels hevig blozend. “Het is reeds goed” kalmeert de koopman het vrouwmens, met één van de ogen wenkend, waarop de blondine schielijk aftaait.

Bij avond bepaalt Jaan een tijdje in het nabijgelegen plantsoen te gaan wandelen. Voorts neemt ze om en nabij de vijver aldaar, vanachter de treurwilg een knarpende klank waar, ongetwijfeld van brekende takken wegens de belasting van de zwarte, blaffende, middelgrote hond die onverhoeds verschijnt. Ietwat nadien opgevolgd door een vrouwspersoon, haar blonde golvende haarlokken lichtzinnig tezamen gebonden middels een indrukwekkende, violetkleurige haarklem. Ondubbelzinnig de drieste dame, dewelke 's ochtends in het bloemenstalletje de futiliteit met de omgestoten emmer tulpen teweegbracht. Wanneer het tweetal haar voorbijgaat, twinkelt de haarklem oogverblindend in haar lokken. Nipt ziet Jaan dat de reu zijn feces pontificaal op het voetpad stationeert. Tussentijds bestudeert zijn bazin argeloos het hemeldak, simulerend daar bijzondere feiten in aan te treffen. Jaan veronderstelt wederom die onachtzame houding, overeenstemmend de situatie in de bloemenstal, daar de dame de uitwerpselen simpelweg links laat liggen. Aan de hondenriem dewelke ze bevestigt aan de halsband van het pikzwarte schepsel, bungelt een onbezoedeld poepzakje, gelijk een stille getuige van dit strafbare feit. Gruwelend van zo een vunzig ritueel op het paadje, staat Jaan enige tijd als aan de grond genageld, speculerend naar wat toch de beweegreden kan zijn voor de ongemanierde handelwijze van deze ogenschijnlijk beminnelijke dame. Is het een gebrek aan bekommernis wellicht? Of toch meer een vorm van balorigheid? Tersluiks aangekomen bij de skatebaan wordt ze onzacht opgeschrikt uit haar gemijmer door een hevige knal, die haar terug begeleidt naar de essentie van het leven, oftewel de realiteit.